KAD DOĐOŠI MARŠIRAJU

Piše Emilo Labudović

Davno je rečeno da ne pada snijeg da pomori svijet već da svaka zvjerka ostavi svoj trag. A čovjek je zvjerka najmračnija. Tragova ima raznih, od onih plitkih i jedva vidljivih pa do onih dubokih koji čine brazdu na razdjelnicama vremena i istorije. Ipak, najčešće i najpravičnije se dijele na ljudske i neljudske.

I prilika da čovjek ostavi svoj trag ima raznih, od onih običnih, dnevnih, koje vrijeme kasnije obilježi pečatom nezaborava, do onih istorijskih, prelomnih, kojima se čovjek zauvijek upiše u istorijske čitanke i postane neraskidiva karika lanca trajanja jednog naroda. Među onim prilikama koje čovjeku omogućavaju da ili „gordo zvuči“ ili se iskaže kao obična splačina i prezira vrijedan isprdak doma i roda, spadaju i izbori. I to ne samo sa stanovišta rezultata već i odnosa prema njemu ili, kako to narod obično zna reći: „u dobru se ne ponesi, a u zlu se ne ponizi“.

Nedavno održani izbori u Srbiji opet su, očekivano, postali prilika i široko, sleđenom bjelinom prekriveno, „Igman polje“, dušu dalo da se po njemu ostave tragovi, oni ljudski i oni drugi. Pri tome uopšte ne brojim one neposredne aktere, pobjednike i gubitnike, već one koji, kao sa tribina stadiona, navijaju i bodre svoje „ljubimce“. O našoj navijačkoj kulturi suviše je trošiti riječi, ali ona je za stadione nije za neke druge sfere, pogotovo ne za one u kojima se, s pravom, očekuje drugačiji, mnogo kulturniji obrazac „navijanja“. A o kulturi je riječ.

Reakcija gubitničke strane, naročito u Beogradu, očekivana, organizovana i dobro plaćena, od onih jaja po zidovima zgrade RIK pa do infuzije Marinike Tepić, ne bi zavrijedila ni slova da nije onih kvaziintelektualnih baljezgarija koje dolaze iz krugova i od pojedinaca od kojih bi se očekivao makar minimum zdravog razuma i osnovne građanske pristojnosti.

Ovoj prvoj kategoriji bi se mogao pripisati postupak akademika i, slobodno mogu reći, najboljeg poslijeratnog pjesnika u Srba, Matije Bećkovića. Jer, kad se neko ko je najglasnije, najumnije i najpatriotskije stajao na braniku odbrane Kosova pridruži autorima „ProGlasa“ koji zagovaraju drugu i drugačiju Srbiju, čak i po cijenu odricanja od Kosova, onda je to više od političkog sunovrata. I tako gorko podsjeća na slične „patriotske padove“ Vuka Brankovića i Novaka Kilibarde.

Drugoj vrsti „neakademskog“ karakterisanja izbornih rezultata i stanja u Srbiji, Beogradu pogotovo, pripada stav, na žalost priznatog, glumca i reditelja, Dragana Bjelogrlića, iznijet u nedavnom intervjuu Petru Komneniću. „Veliki Bjela“ je, komentarišući neuspjeh svojih političkih pulena da osvoje Beograd, grad podijelio na dvije zone: na čuveni „krug dvojke“, u kojem, po njemu, žive intelektualni i opozicioni Beograđani, i poseljačenu periferiju onih koji su Beograđani samo pijačnim danima i koji, kao takvi, očekivano glasaju za vlast.

Naravno, niko, i sve da hoće, ne može da ospori pravo Bećkoviću i Bjelogrliću da budu opozicionari. Ali, čak ni oni, tako „visokoumni“ i pozicionirani usred srca „dvojke“, nemaju pravo da vrijeđaju Beograđane i da ih dijele na „ove“ i „one“!!! Tim prije što ni jedan ni drugi nijesu autentični, rođeni Beograđani već samo dođoši. Jedan i rovačke pizdematerine a drugi iz Opova. A još manje imaju pravo da Beograd smatraju posebnim intelektualnim entitetom u odnosu na ostatak Srbije. Jer, ima uma, patriotizma, časti i obraza u ostatku Srbije ništa manje nego na Terazijma.

Neutaživoj želji raznoraznih dođoša, naročito nas iz Crne Gore, kojima su Beogra i Srbija širom otvorili vrata i uhljebili ih, da upravljaju njenim društvenim, privrednim i kulurnim tokovima očigledno ni nebo nije granica. Čak i po cijenu svrstavanja pod barjake od onog Hila pa sve do Kurtija. Ali, Srbija nije velika zato što je velika već zato što joj je duša i od neba šira. I ne stanuje samo u „krugu dvojke“.