IZRUČENJE PREDSJEDNIKA SVOJE DRŽAVE SLOBODANA MILOŠEVIĆA „SUDU“ NATO AGRESORA – NAJSRAMNIJI DOGAĐAJ U SRPSKOJ DRŽAVNOJ I NACIONALNOJ ISTORIJI

piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista

„…Uspostavljanjem vlasti koju podržava odnosno koju instalira zajednica zemalja okupljenih u NATO alijansi, Jugoslavija bi neizbežno postala zemlja čija bi se teritorija brzo rasparčala. U sklopu te politike za rasparčavanje Jugoslavije, Kosovo i Metohija bi bila prva žrtva. NJegov sadašnji status bi se proglasio za legalan i definitivan…Teritorija koja bi preostala da nosi ime Srbija bila bi okupirana…Srpski narod bi snašla sudbina Kurda…Što se Crne Gore tiče, njena sudbina bi bila prepuštena mafiji…Oni ne napadaju Srbiju zbog Miloševića, nego napadaju Miloševića zbog Srbije.“ (Istorijski i proročki govor Slobodana Miloševića, od 2.oktobra 2000.godine)

„Sve dok i poslednja svetlost srpske demokratske države na Balkanu bude tinjala, naši se neprijatelji neće smiriti za decenije, za vekove.“ (Milorad Ekmečić, 1928-2015 srpski istoričar i akademik)

„Da bismo srušili Miloševića, odnosno dobili pare, morali smo svi lideri DOS-a, da se u američkoj ambasadi u Budimpešti obavežemo da će Crna Gora biti nezavisna. Sve drugo je laž. „ (Goran Svilanović, 1963, pravnik i bivši ministar inostranih poslova SRJ; crnogorski časopis „Srpske novine“,14.jul 2011.)

„…bez zemalja NATO-a ne bi bilo međunarodnog suda pravde u Hagu, niti bi bilo Tribunala za ratne zločine za bivšu Jugoslaviju, jer su zemlje NATO-a na čelu država koje su osnovale ova dva tribunala, koje finansiraju ove tribunale i koje su svakodnevno u toku sa njihovim aktivnostima.“ (DŽejmi Šej (Jamie Patrick Shea),1953, britanski (engleski) istoričar; portparol NATO-a, 19.maj 1999.godine; prenijeli londonski „Tajms“, 18. juna 1999. i dnevni list „Politika“,11.jula 2015.)

„…Tomas Fridman (Thomas Loren Friedman, 1953, američki politički komentator i pisac) …pisao je u…“NJujork tajmsu“ da ratu (agresiji na SRJ) neizostavno treba dati šansu i da on „u Beogradu ne bi ostavio nijednu vodovodnu cev čitavu!“…nestrpljiv zbog Miloševićevog oklevanja i odugovlačenja da kapitulira, napisao je…: „Je l’ to Srbi hoće 1389.godinu! Mi ih možemo tamo vratiti!“ (Časopis „Pečat“, 26.mart 2010.)

Jedanaestog marta 2024.godine, navršilo se 18 godina od sudskog ubistva predsjednika Srbije i Savezne Republike Jugoslavije (SRJ) Slobodana Miloševića, u pritvorskoj jedinici nelegalnog i nelegitimnog NATO Haškog tribunala (u daljem tekstu: „Tribunal“, kvazitribunal), u Sheveningenu (Holandija). On je bio prvi šef države u istoriji koji je izveden pred neki međunarodni krivični sud?!

Dvadeset osmi jun 2001.godine, jeste najsramniji datum u srpskoj istoriji! Tog dana, na Vidovdan, iz Centralnog zatvora Okružnog suda u Beogradu, Milošević je kidnapovan i isporučen „Tribunalu“ .

Zašto je taj kvazitribunal nelegalan i nelegitiman? Zato što je formiran, protivno Povelji UN, rezolucijom Savjeta bezbjednosti ( broj 827, od 25.maja 1993.godine) koji nije nadležan za obrazovanje međunarodnih sudova. Naime, takvi sudovi mogu se ustanoviti samo konvencijama, odnosno višestranim međunarodnim ugovorima. To je bio i inkvizitorski sud ( i „sud“ i „tužilaštvo“) i zakonodavni organ (sam je donosio i mijenjao pravila po kojima je sudio). Kvazitribunal je i nelegitiman, jer su ga formirali glavni razbijači SFRJ (vlasti SAD, V. Britanije NJemačke, te Vatikana) da, na doživotne robije i dugogodišnje zatvorske kazne, osuđuje srpske državnike i vojskovođe, koji su tu državu branili od njegovog osnivača – NATO pakta.

Šta je prethodilo ovom sramnom činu?

Zapadni centri moći, dugovremeno i postojano, vode neprijateljsku politiku prema Srbiji i srpskom narodu, jer ne priznaju njenu teritorijalnu cjelovitost, odnosno suverenitet njene vlasti na cijelom državnom prostoru. Zapad je glavni sponzor Narkokosova i glavni faktor ucjenjivanja vlasti Srbije da prizna tu nezavisnost. Zajednička i nepromjenljiva politika Zapada je, ne samo priznanje nezavisnosti lažne države Republika e Kosovës, nego i sistemski i neprekidni pritisak na Srbiju da pristane na samoamputaciju.

U tom cilju, od petooktobarskog puča, 2000.godine, do dana današnjeg, u Srbiji su na vlast spolja instalirane garniture koje su pokazale potpunu spremnost da ispune zadatak – postepeno, puzajuće priznanje nezavisnosti druge albanske države na Balkanu. Istovremeno, neprekidno i sa visokim intenzitetom, traje medijsko – propagandni proces anesteziranja srpske javnosti radi ubjeđivanja da „evropski put“ nema alternativu, jer, tobože, obezbjeđuje mir, stabilnost i ekonomski prosperitet, kao i priprema javnosti za odricanje Srbije od srpskog duhovnog srca – Kosova i Metohije. Uporedo je tekao i proces neutralisanja vojne moći Srbije i svođenje Vojske Srbije na faktor privlačenja, a ne odvraćanja neprijatelja.

Zapadni geopolitički cilj jeste da se i „zapadni“ Balkan politički, bezbjednosno i ekonomski potpuno integriše u (neo)liberalnu koloniju Zapada, sa dvije albanske države koje bi se ubrzo ujedinile i unitarnom BiH, bez Republike Srpske. To bi bilo ostvarenje i NATO bezbjednosnog koncepta koji podrazumijeva integraciju u taj pakt unitarne BiH i Srbije bez KiM.

Zapad je i glavni sponzor islamskog i albanskog integralizma na Balkanu, koji podrazumijeva dijeljenje srpskog državnog i etničkog prostora, odnosno ugrožavanje teritorijalne cjelovitosti Crne Gore i Srbije i ukidanje Republike Srpske.

Zapadni megakapitalisti i NATO pakt su okupirali Kosovo i Metohiju da bi nesmetano pljačkali tamošnje nemjerljivo prirodno bogatstvo, kao i društveno bogatstvo koje pripada Srbiji i Srbima.

Još jednom podsjećam na plan „Roots“ („Korijeni“), koji je razradila CIA, 1997.godine, a koji razotkriva ciljeve agresije na SRJ:

1)„Uništiti Jugoslaviju gubitkom Kosova, Crne Gore i Vojvodine“.

2) „Kosovo kao glavni izvor sirovina za Jugoslaviju odvojiti kroz veliku autonomiju, albansku aneksiju ili potpunu nezavisnost“. (I Zbignjev Bžežinski je, u aprilu 1999.godine, kazao da je „Formula autonomije Kosova u Srbiji je mrtva“.).

3) „Otcepiti Crnu Goru od Srbije, njenog jedinog preostalog izlaza na Jadransko more, dislocirati Vojvodinu, žitnicu Srbije, i još jedan njen izvor sirovina.“

„Ostvarenje ovih ciljeva dovelo bi do potpunog kolapsa SRJ.“ (Časopis „Geopolitika“,maj 2016.)

Zapadno instaliranje tzv. Demokratske opozicije Srbije (DOS), koja je osnovana u januaru 2000.godine, i njena vlast dokazuju da kolonijalni status države nije moguć bez kolaboracije (saradnje) njenih vlasti, odnosno bez saglasnosti vlasti države – žrtve i njenih državnika, političara i „kupljenih“ javnih intelektualaca.

Zoran Đinđić je bio predvodnik te marionetske vlasti Srbije, koja je instalirana pučem, odnosno državnim udarom od 5.oktobra 2000.godine. Rukovodstvo DOS-a ili tzv. Demokratske opozicije Srbije, doveli su na vlast razbijači SFRJ. NJihovi glavni zadaci bili su: isporučivanje predsjednika Miloševića kvazitribunalu; pristanak na raspad SRJ, odnosno na nezavisnu Crnu Goru; i priznanje lažne države Republika e Kosovës.

Izbori za predsjednika SRJ održani su 24.septembra 2000.godine. Prema nezvaničnim podacima, Vojislav Koštunica, kandidat DOS-a je, u prvom izbornom krugu, osvojio natpolovičnu većinu, odnosno dobio je 50,24 odsto glasova građana koji su izašli na izbore. Nasuprot tome, Savezna izborna komisija je utvrdila da je za njega glasalo 48 odsto građana, te da treba da se održi drugi izborni krug.

Savezni ustavni sud je poništio prvi krug izbora i odlučio da se glasanje u cjelosti ponovi.

Međutim, DOS je, uz pomoć nalogodavaca – NATO agresora i zapadnih tajnih službi (MI6, CIA-e i BND-a, prije svega), 5.oktobra 2000.godine, organizovao „spontane“, masovne, vandalske proteste građana (upad u paljenje zgrade Savezne skupštine, upad u zgradu RTS-a…). Zbog opasnosti od širenja nemira i izbijanja građanskog rata u Srbiji, Milošević je, patriotski, priznao pobjedu Koštunice na izborima.

Iz navedenog proizilazi da Koštunica nije na zakonit način postao predsjednik SRJ!

Zapadne tajne službe su pripremile, organizovale i inscenirale događaje od 5.oktobra 2000.godine.

“Još krajem 1999.godine, počeli su sve učestaliji kontakti srpske opozicije (DOS-a) sa državnicima ključnih svetskih sila i operativcima njihovih (tajnih) službi… Suština svih tih sastanaka bila je ista – Slobodan Milošević mora da ode s vlasti…

…“Otpor“… nije bio obična studentska organizacija, već dobro podmazana mašina, podržana sa nekoliko miliona dolara iz Amerike, pisao je „NJujork tajms“…“ (Dnevni list „Večernje novosti“,8.oktobar 2017.)

Tim Maršal (Timothy John Marshall, 1959, (engleski) novinar, specijalista za međunarodne odnose i diplomatiju; u knjizi „Igra senki“ („SHADOWPLAY Behind the Lines and Under Fire“) piše:

„Amerika, Britanija i Nemačka potrošile su više od 60 miliona dolara na finansiranje opozicije (DOS-a)…u seoskoj kafani u Laktašima, u Republici Srpskoj, održan je 4.oktobra (2000) sastanak britanskih obaveštajaca, službenika CIA-e i predstavnika Vojne obaveštajne službe Jugoslavije…LJudi iz obaveštajne službe jasno su rekli:

-Čak i ako Milošević pozove vojsku da izađe na ulice, Vrhovna komanda neće poslušati…“

„…Velike sume novca ponovo ulaze u Srbiju. SAD, Britanija i Nemačka potrošile su više od 60 miliona dolara za finansiranje opozicije…vrbovanje (se) odvijalo na tri načina: davanjem pomoći određenim medijima, podrškom određenim opozicionim političarima i traženjem insajdera koji žele da sarađuju.“ (Dnevni list „Večernje novosti“, 8.oktobar 2017 i 24.mart 2019.)

Kako je došlo do izručenja Miloševića?

Mediji su objavili potpisanu, od tadašnjeg predsjednika SRJ Vojislava Koštunice, predsjednika Republike Srbije Milana Milutinovića i predsjednika Vlade Srbije Zorana Đinđića, i ovjerenu Izjavu, od 31.marta 2001.godine, da Milošević nije uhapšen radi izručenja kvazitribunalu. Takođe, objavljeno je i da je sačinjen i aneks Izjave da „Slobodan Milošević neće biti izručen nijednoj pravosudnoj niti drugoj instituciji van zemlje“. Aneks Izjave je, po ovlašćenju Đinđića, potpisao tadašnji potpredsjednik Vlade Srbije, Čedomir Jovanović.

I pored svega toga, Milošević je otet iz Centralnog zatvora Okružnog suda u Beogradu i isporučen Hagu samo nekoliko časova pošto je Đinđićeva Vlada Srbije donijela neustavnu Uredbu o saradnji sa „Tribunalom“. Uredba je ekspresno donesena uoči same otmice, te objavljena i stupila na snagu odmah, kako Savezni ustavni sud ne bi mogao da privremenom mjerom suspenduje njeno dejstvo. Taj sud je, inače, raniju Uredbu Đinđićeve vlade, takođe o saradnji sa kvazitribunalom, proglasio neustavnom.

Uredba Vlade Srbije, od 28. juna 2001.godine,donijeta je na osnovu člana 90.stava 1. tačke b) Ustava Republike Srbije iz 1990.godine („Vlada…donosi uredbe, odluke i druge akte za izvršavanje zakona;“),a u vezi člana 135.stava 2. tog Ustava („Kad se aktima organa Federacije narušava ravnopravnost Republike Srbije ili se na drugi način ugrožavaju njeni interesi…republički organi donose akte radi zaštite interesa Srbije“)?!

Treba imati u vidu da u vrijeme otmice Miloševića nije postojao, ni savezni ni republički zakon o saradnji sa haškim „sudom“. Takvi opšti akti su, po svojoj sadržini, zakoni kojima se reguliše krivično-pravna oblast. Krivično pravna materija može se regulisati samo zakonom, jer propisuje, materijalno i procesno, ograničavanje Ustavom zajemčenih ljudskih prava i sloboda.

Nadalje, uredba je opšti akt niže pravne snage od zakona koji se donosi radi izvršavanja zakona. Jedino, u vrijeme važenja vanrednog ili ratnog stanja, kada skupština nije u mogućnosti da se sastane, vlada je ovlašćena da donosi tzv. uredbe sa zakonskom snagom.

Koliko je ,drsko i neodgovorno, Đinđićeva Vlada išla u kršenju Ustava Srbije, pokazuje i to što je za pravni osnov Uredbe koristila i član 135.stav 2.tog Ustava. Naime, ustavno i zakonito proglašavanje neustavnom ranije Uredbe te Vlade o saradnji sa „Tribunalom“ od strane Saveznog ustavnog suda (iz gore objašnjenih razloga), Vlada Srbije je tumačila kao „narušavanje ravnopravnosti“ i „ ugrožavanje interesa“ Srbije, a Uredbu kao „akt radi zaštite interesa Srbije“?!

Po Đinđiću, razlozi za donošenje Uredbe i odluke da se Milošević izruči, pored nepostojanja odgovarajućeg zakona, bili su i navodna opasnost da neke zemlje otkažu učešće na donatorskoj konferenciji (koja je bila zakazana za 29.avgust 2001.godine) o tobožnjoj pomoći Srbiji i da time dođe „do neviđene blamaže“?! Treći razlog za izručenje Miloševića, po Đinđiću, bio je izbjegavanje „ugrožavanja budućnosti Srbije“ i eliminisanje „opasnosti od međunarodne izolacije“?! Uzgred, koliko je Srbija dobila od onih silnih milijardi evra ili dolara, koje su DOS-ovci lažno obećavali građanima Srbije i koliko su oni sami ugrozili budućnost Srbije ?

U članu 17 stav 3 Ustava SRJ, iz 1992.godine,bilo je propisano da „Jugoslovenski državljanin ne može biti…izručen drugoj državi“. Takođe, u članu 47. stav 2. Ustava Republike Srbije, iz 1990.godine,bilo je normirano da „Građanin Srbije ne može biti…ekstradiran“. Proizilazi zaključak da nije bilo moguće sprovoditi postupak izručenja po tada važećem Zakonu o krivičnom postupku, kojim, logično i posledično, nije ni bio dozvoljen postupak izručenja državljanina SRJ, odnosno Srbije.

Na veliki pritisak Đinđića i zapadnih razbijača SFRJ, i Savezna vlada je,23.juna 2001.godine,donijela neustavnu Uredbu kojom se omogućavalo izručenje Miloševića. Uredba je neustavna, jer je donesena protivno stavu 1 tački 4 člana 99 Ustava SRJ („Savezna vlada…donosi uredbe…za izvršavanje saveznih zakona i drugih propisa i opštih akata Savezne skupštine.“ Savezni ustavni sud je, privremenom mjerom, obustavio izvršenje Uredbe, do konačne odluke o ustavnosti.
Na osnovu naprijed navedenog, neporecivo se zaključuje da su svi oni koji su „pravno“ utemeljili, organizovali i učestvovali u neustavnom i nezakonitom izručenju Slobodana Miloševića kvazitribunalu, izvršili krivično djelo otmice, iz člana 64. tada važećeg Krivičnog zakona Srbije. Takođe, oni koji su imali svojstvo službenog lica, počinili su i krivično djelo zloupotrebe službenog položaja, iz člana 174. Krivičnog zakona SRJ, ili, iz člana 242 Krivičnog zakona Srbije.

Proces Miloševićevog izručenja slavodobitno je opisala Florans Artman (Florence Hartmann, 1963, francuska novinarka; portparolka „Tribunala“), u svojoj knjizi „Mir i kazna“:

„Svi ministri u vladi Đinđića glasali su za neodgodivo Miloševićevo izručenje. Đinđić obaveštava Karlu del Ponte: Milošević kreće, hitno nam pošaljite nekoga da ga prati do Haga.“

Prema svjedočenju nekadašnje glavne haške tužiteljke, Karle del Ponte, Đinđić joj je, još uoči septembarskih saveznih izbora 2000.godine, obećao da će Milošević biti isporučen Hagu. Ovo razotkriva i da je Koštuničina pobjeda na predsjedničkim izborima bila unaprijed pripremljena, bez obzira na broj dobijenih glasova?!
Kako su prenijeli mediji, „Oko 19 časova, stigli su na Banjicu, gde su ga (Miloševića) čekala tri helikoptera, ali i Kevin Kurtis (Kevin Curtis, britanski – engleski (opet!!!) detektiv i istražitelj kvazitribunala). On je izašao da sačeka Miloševića, koji mu je sa podsmehom rekao:

-Svaka vam čast. Možete da platite ove ljude – pokazujući na zatvorske čuvare.“

Milošević je izručen „Tribunalu“ istim helikopterom kojim je doletio na Gazimestan, na Vidovdan 1989.godine, prilikom proslave 600 godina od Kosovske bitke. Tada je održao istorijski govor pred, po raznim medijskim procjenama, od jednog do dva miliona građana!

U tekstu „Neokortički rat protiv Srbije i srpskoga naroda zloupotrebom važnih datuma u našoj istoriji“ (koji su objavili portali „Srbin info“, „Politički.rs“ i „Borba portal“) detaljnije sam pisao o sredstvima „neokortičkog rata“ (agresije na svijest, odnosno na neokorteks – koru velikog mozga) Zapada, kao oružja i protiv Srba.
Naime, u takvom ratu, zapadna „Imperija zla“ koristila je podudarnosti povezane sa odgovarajućim značajnim datumima iz naše istorije. Okosnica te zloupotrebe su dani pravoslavnih praznika, prije svega Vidovdan. Radi se o primjeni principa sinhroniciteta (voljnom izazivanju istodatumske, naduzročne, smisaone, značenjske podudarnosti događaja – smisaona rezonanca).

Datumskim usklađivanjem događaja može se manipulisati i uticati na pojedinačnu i kolektivnu svijest i podsvijest (jednog naroda). Cilj ponižavajućeg čina izručenja predsjednika Miloševića „sudu“ NATO agresora, baš na Vidovdan, jeste potčinjavanje Srbije i srpskoga naroda, te pokušaj izazivanja drugačijeg (samo)doživljaja naše tradicije i ključnih istorijskih događaja (uspostavljanje negativnog odnosa prema njima) i izazivanje defetizma (mirenja sa porazom i stvaranja uvjerenja o uzaludnosti otpora agresorima). Naime, Vidovdanski (kosovski) zavjet, kao moralna pobjeda i opredjeljenje za „Carstvo Nebesko“, jedan je od ključnih srpskih mitova i srž je našeg etosa (socijalnog moralnog kodeksa) i nacionalnog identiteta.

Slobodan Milošević je umoren u pritvorskoj jedinici zatvora u Sheveningenu, 11.marta 2006.godine, ne dočekavši prvostepenu presudu. Po ukazanjima naših svetih otaca, prije svega, Svetoga Save, Svetoga Vasilija Ostroškoga Čudotvorca Milostivoga i Svetoga Petra Cetinjskoga, koja smo prenosili ruskim ambasadama u Beogradu i Podgorici i na brojne druge adrese, Milošević je umro, jer je tokom čitavog perioda boravka u Hagu kontinuirano i sistematski trovan malim količinama otrova, relativno brzo razgradivog u organizmu, te zato što mu je u hranu stavljan prah nastao mljevenjem stakla, i što je pogrešno liječen ljekovima sa jakim i opasnim po život kontraindikacijama. Cilj je bio da se, mentalno i fizički, onesposobi da iznosi patriotsku i, pravnički briljantnu, odbranu na suđenju pred kvazitribunalom.

Dokaz za navedeno je i pismo, koje je Milošević, dan prije smrti, 10.marta 2006. godine, uputio ruskom ministru spoljnih poslova Sergeju Lavrovu:

„Ja se, poštovana gospodo, osećam veoma loše. Obraćam vam se u očekivanju da mi pomognete u zaštiti od kriminalnih aktivnosti u instituciji koja radi pod znakom OUN. Smatram da je uporno nastojanje da mi se uskrati lečenje prvenstveno motivisano strahom da bi pažljivom stručnom analizom bili otkriveni namerni postupci urušavanja mog zdravlja za sve ovo vreme, a koji se ne bi mogli sakriti od ruskih stručnjaka…U mojoj krvi (su) pronašli izuzetno jak lek koji se koristi za lečenje lepre i tuberkuloze. Iako nikakav antibiotik nisam koristio svih ovih pet godina u njihovom zatvoru, niti sam imao bilo koju infektivnu bolest…U svakom slučaju…sigurno da ne mogu da me leče ni oni od kojih sam branio zemlju u ratu i koji imaju interes da me ućutkaju takođe.“

Braćo Srbi i sestre Srpkinje, ne smijemo dozvoliti da se obistine riječi dvonožnog monstruma Šeja, portparola NATO pakta za vrijeme agresije na SRJ:

„Bombardujte Srbe, ionako će sve brzo zaboraviti!“

Milošević je umro kao heroj, a oni koji su ga kidnapovali i neustavno i nezakonito izručili „Tribunalu“, ostaće trajno obilježeni neizbrisivim sramnim žigom u srpskoj istoriji!

Zoran Đinđić je sahranjen u Aleji zaslužnih građana, a Slobodan Milošević, nacionalno i državno samoponižavajuće, u dvorištu svoje porodične kuće u Požarevcu, na radost autošovinista naših?! Zato je dužnost svakog srpskog patriote zalaganje da se ova velika nepravda ispravi!

(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrikama „Drugi pišu“ i „Kolumne“ nisu nužno i stavovi redakcije portala „Borba“)