Istorija zapadnih ultimatuma Srbiji

Nedavna posjeta predstavnika država članica EU i SAD – tzv. petorka – i njihov sastanak sa predsjednikom Aleksandrom Vučićem doneli su nove pritiske na Srbiju. Od nje se sada očekuje da prihvati sporazum, zasnovan na „francusko-njemačkom planu“ najavljenom prije nekoliko mjeseci, a kojim se od Srbije traži da se, između ostalog, „ne protivi članstvu Kosova u bilo kojoj međunarodnoj organizaciji“.

„Oni za pokrajinu Kosovo u najmanju ruku traže stolicu u UN“, izjavio je nakon posjete „petorke“ ministar odbrane Miloš Vučević, i dodao da se Srbiji prijeti „negativnim političkim i ekonomskim konsekvencama“ ako ne bude kooperativna.

To ne bi bio prvu put da se Srbija nalazi pred teškim izborima. Moglo bi se reći i da su čitav 20. vijek u srpskoj istoriji obilježili ultimatumi: od julskog iz 1914. godine, kada je Austrougarska Beogradu nakon ubistva prestolonaslednika Franca Ferdinanda zaprijetila vojnom intervencijom, do Rambujea 1999. godine, koji se okončao NATO agresijom na SRJ.

Julska kriza i ultimatum Austrougarske 1914. 

Da se Srbija kroz istoriju suočavala sa velikim brojem ultimatuma saglasan je i istoričar Mile Bjelajac, direktor Instituta za noviju istoriju Srbije.

„Srbija se suočavala sa više ultimatuma nekadašnjih i sadašnjih velikih sila, u prvom redu evropskih, a to je počelo još 1909. godine, kada je pod pritiskom morala da prihvati austrougarsku aneksiju Bosne i Hercegovine“, kaže Bjelajac za RT Balkan.

Nekoliko godina kasnije, po okončanju Prvog balkanskog rata, velike sile su se usprotivile težnji Srbije da izađe na Jadransko more preko luke Drač, u današnjoj Albaniji. Srbija je u zamjenu za albansko primorje dobila prostor današnje Sjeverne Makedonije, što je dovelo do sukoba sa Bugarskom i direktno uticalo na izbijanje Drugog balkanskog rata.

Najpoznatiji ultimatum je svakako onaj iz jula 1914. godine, kada je, nakon ubistva njegovog prestolonaslednika Franca Ferdinanda u Sarajevu, Austrougarska Srbiji, koju je smatrala odgovornom za taj atentat, uručila spisak zahtjeva. Srpska vlada je, u skladu sa preporukama velikih sila, prihvatila skoro sve zahtjeve, osim jednog kojim je od Srbije traženo da dopusti austrougarskim istražiteljima da sprovode istragu na njenoj teritoriji.

Mnogi istoričari, među kojima je i Bjelajac, smatraju da je taj ultimatum i napisan tako da bude odbijen.

„Austrougarski ultimatum imao je i drugo rešenje, u slučaju da ga Srbija prihvati. Njima je vojna intervencija u tom trenutku bila neophodna kako bi potvrdili svoj kredibilitet, kako prema spolja tako i prema unutra“, smatra Bjelajac.

Ipak, Centralne sile nisu jedine koje su Srbiji u tom periodu slale ultimatume.

Nedugo nakon izbijanja Prvog svetskog rata, sile Antante su od nje zatražile da Bugarskoj ustupi teritorije u Makedoniji, kako bi se ta zemlja privolela da pristupi njihovom savezu.

Taj „ultimatum“ je na kraju propao, pošto se Bugarska ipak priklonila Austrougarskoj i Njemačkoj i učestvovala u njihovoj invaziji na Srbiju 1915. godine.

Kraljevina Jugoslavija i nacisti – od Trojnog pakta do 27. marta

Nakon što je nacistička Njemačka 1939. godine započela Drugi svjetski rat, Kraljevina Jugoslavija se našla u izuzetno teškom položaju. Pritisnuta od strane sila Osovine, jugoslovenska vlada predvođena regentom Pavlom i premijerom Dragišom Cvetkovićem potpisala je 25. marta 1941. godine sporazum o pristupanju Trojnom paktu u bečkom dvorcu Belvedere.

Ta odluka jugoslovenskih vlasti naišla je osudu u domaćom javnosti, kako u uticajnim institucijama poput SPC i vojske, tako i u samom narodu. Dva dana nakon potpisivanja sporazuma, dio vojske je izvršio državni udar, smijenio jugoslovensku vladu i raskinuo sporazum, dok je tu odluku na ulicama Beograda podržalo više stotina hiljada ljudi.

„Diplomatiju uvijek vodi uzak krug pregovarača, i o njoj se po običaju malo zna. Ali ona se ne može voditi u potpunosti bez znanja javnosti i protiv javnog mnjenja“, ukazuje istoričar Miloš Ković i dodaje:

„Dvadeset sedmi mart je pokazatelj šta se može dogoditi kada se ide protiv javnog mnjenja“, naveo je on.

Vlasti su tom prilikom izabrale put koji im se u tom trenutku činio „jeftinijim“, ali su naišli na snažan otpor naroda i crkve, prije svega patrijarha Gavrila i vladike Nikolaja Velimirovića, podsjeća Ković.

Iako je danas poznato da je Britanija učestvovala u puču preko sebi bliskih ljudi u jugoslovenskoj vojsci, oni nisu mogli da izvedu stotine hiljada ljudi na ulice Beograda, navodi on.

Postavlja se pitanje šta bi se desilo da do puča nije došlo, te da je Jugoslavija (p)ostala članica Trojnog pakta. Kako navodi Mile Bjelajac, jugoslovenske vlasti su od Italijana saznale da Njemačka nema namjeru da poštuje sporazum, što Hitleru svakako ne bi bio prvi put, pošto je on prekršio više takvih sporazuma, uključujući i onaj koji su Molotov i Ribentrop postigli u avgustu 1939. godine.

„Hitlerov poredak je bio antiruski, antijevrejski, antipoljski i antislovenski, u njemu svakako nije bilo mjesta za Srbe“, ukazuje Miloš Ković. On navodi i da je puč u Beogradu usporio naciste i njihovu planiranu invaziju na Sovjetski Savez, koji je tako kupio dragoceno vrijeme.

Na neki način to se desilo i sa savremenom Rusijom, koja je „tokom pobune Srba protiv novog svjetskog poretka devedesetih na vrijeme uvidjela njegov pravi karakter“, smatra Ković.

Devedesete – rušenje Jugoslavije i Rambuje

Jugoslavija se sa novim zapadnim ultimatumima suočila početkom devedesetih godina, kada je, nakon izbijanja sukoba u Hrvatskoj i Sloveniji 1991. godine, međunarodna zajednica izjednačila sve strane, zahtijevala „mirno rešavanje sukoba“ i spriječila jugoslovenske snage da reaguju na adekvatan način, kaže Bjelajac.

Pritisci su se nastavili i kasnije, pogotovo nakon izbijanja krize na Kosovu i Metohiji 1998. godine. Oni su kulminirali u februaru 1999. godine u zamku Rambuje, nedaleko od Pariza, kada je Srbiji isporučen još jedan ultimatum koji je bio „napisan da bude odbijen“. Od Srbije se očekivalo da de fakto odustane od svog suvereniteta na prostoru Kosova i Metohije, a ukoliko to bude odbila, čekale su je NATO bombe. I sami znamo kako su se ti „pregovori“ završili.

Kako je to rekla tadašnja državna sekretarka SAD Medlin Olbrajt, reč nije bila čak ni o sporazumu „uzmi li ostavi“, već „uzmi ili budi bombardovan“. Sličnog mišljenja je i njen verovatno najpoznatiji prethodnik na toj funkciji, Henri Kisindžer, koji je sporazum iz Rambujea nazvao „provokacijom i izgovorom za početak bombardovanja“ koji je bio napisan tako da nijedna suverena država ne bi mogla da ga prihvati.

Da je „sporazum“ iz Rambujea bio neprihvatljiv slažu se i sagovornici RT Balkan, a Mile Bjelajac ga poredi sa austrougarskim ultimatumom, pošto je NATO-u tad, kao i Beču 1914. godine, rat bio potreban za podizanje poljuljanog kredibiliteta.

Sa pritiscima i ucjenama Zapad nije prestao ni u novom milenijumu, kada se od Srbije prvo očekivalo da međunarodnom tribunalu u Hagu isporuči političare i oficire optužene za ratne zločine, da bi nakon 2008. godine glavni zahtjev postao priznanje jednostrano proglašene nezavisnosti Kosova i Metohije. Kada je djelovalo da pritisci ne mogu biti jači, Zapad je prošle godine počeo da insistira i na tome da bi Srbija trebalo da uvede sankcije Rusiji.

„Svaka spremnost srpskih elita da prihvate ultimatume dovodila je do novih ultimatuma“, ukazuje Miloš Ković. On navodi i da se ultimatumi nalaze u srži zapadnog ekspanzionizma, što je i Rusija osjetila na svojoj koži devedesetih godina. Koliko god da su Mihail Gorbačov i Boris Jeljcin bili spremni na kompromise, a to je svakako bio slučaj, njih su uvijek čekali novi zahtjevi.

„Ako odbijete ultimatum, cijena je visoka, što smo vidjeli i 1914. i 1999. godine. Ali ako ga prihvatite, cijena će biti još gora“, zaključuje Ković.

(rt.rs)