Iskra razdora se pretvorila u buktinju: Pukla veza Beograda i Podgorice!

Floskula da prisustvujemo najboljim odnosima Srbije i Crne Gore u istoriji, kako je javnosti to prezentovano godinama, poslednjih dana razbijena je u paramparčad i od istorijski najboljih odnosa, nijesu ostali ni dugmići. Fakat je da odnosi dvije zemlje, a samim tim i dva rukovodstva, poslednje dvije godine idu silaznom putanjom, koja upravo ovih dana, sve je izvjesnije, ulazi u pretposlednji čin, a čija kulminacija se uskoro očekuje. I laicima je jasno da su odnosi između dvije zemlje, tačnije dva rukovodstva, počeli da ključaju onog momenta kada je specijalno tužilaštvo Crne Gore, silu na sramotu, uguralo u optužnicu, sakrivajući se navodno iza Srbije, bez ijednog jedinog dokaza, političare iz Crne Gore, tačnije, predstavnike Srba u Crnoj Gori. Tada je, iza kulisa, iako to običnim građanima nije moglo biti vidljivo, ali jeste dobrim poznavaocima političkih prilika u Beogradu i Podgorici, počelo mnogo toga da se kuva, a danas, javnost to može jasno da primijeti, itekako ključa na političkoj sceni obje države, tačnije, u odnosima rukovodstava dvije države. Upravo je afera „državni udar“, odnosno ono što je montirano u toj priči u kuhinji dijela ANB-a i tužilaštva, sa kriminalnim strukturama u Srbiji, a bez znanja zvaničnih struktura Srbije bio kamen spoticanja, koji je ovih dana počeo da se pretvara u kotrljajući stijenu, koja će ubrzo dobiti veliku snagu i pred čijim naletom će se u paramparčad razbiti idilični odnosi rukovodstva dvije zemlje.
Naizled dnevno-političko prepucavanje ministra vojnog Srbije Aleksandra Vulina sa crnogorskim kolegom Predragom Boškovićem oko slanja oficira na Kosovo i Metohiju, označio je početak tihog rata i definitivnog zahlađenja, čak i javnog, rukovodstava dvije države. Upravo je to bio početak razbijanja idilične slike koju su, više crnogorski vlastodršci, nego oni iz Beograda, forsirali svih ovih godina, dok je na sceni bio brutalni obračun sa svime što nosi srpski prefiks u Crnoj Gori. Upravo iza te kamuflaže kako oni sarađuju sa srpskom državom i rukovodstvom, a ovdje vode rat do istrebljenja sa srpskim jezikom, kulturom, tradicijom, istorijom i na kraju crkvom, pokušao je crnogorski režim da prikrije svoj pakleni naum. Do javnog nastupa ministra Vulina, koji svakako nije njegov lični čin, već stav države Srbije, što se u ovdašnjim režimskim medijima prećutkuje, tinjala je iskra razdora, koja se polako pretvara u buktinju.
Slanje oficira na Kosovo okidač za zvanični Beograd
Slanje oficira na Kosovo i Metohiju u sastavu NATO-a bio je definitivno okidač za sve ono što će se kasnije dešavati na političkoj sceni dvije države. Pošto je vlastima u Srbiji postalo jasno, o čemu je Borba već pisala, da zapadne agenture i djelovi NATO, planiraju da Crnu Goru iskoriste kao poligon za obračun sa rukovodstvom Srbije, tamošnji vladajući političari su se otrijeznili ili ih je neko s vrha otrijeznio. Ako neko misli da je predsjednik tamošnjeg Odbora za dijasporu Miodrag Linta onako iz čista mira i usput saopštio da su „Srbi u Crnoj Gori sistematski diskriminisani“, onda se taj grdno vara. Isto tako kao što Milovan Drecun, poslanik vladajućeg SNS-a i predsjednik Odbora za Kosovo i Metohiju nije ničim izazvan kazao da „stalno slušamo, s crnogorske strane, o dobrosusjedskim odnosima između naše dvije zemlje, ali Crna Gora ne čini ništa da bi to postala istina, a ne floskula“. I jedna i druga izjava su izjave zvanične Srbije i ne treba ih samo posmatrati kroz dvojicu sagovornika koji su ih saopštili, već kao stav zvaničnog Beograda. Na sve to se nadovezala i poruka samog predsjednika Aleksandra Vučića da slanje crnogorskih vojnika na KiM nije prijateljski gest, kao svojevrsna poruka crnogorskom rukovodstvu za ono što slijedi. Ko zna da čita između redova već tada je mogao da nasluti sve ono što će nakon toga uslijediti, tačnije, da zvanična Srbija više neće ćutati na napade crnogorskog rukovodstva na sve što ima srpski prefiks u Crnoj Gori, a naročito da neće dozvoliti atak na crkvu. Pošto se crnogorska antisrpska histerija ni tada nije zaustavila (manje kroz riječi političara, a više kroz usta njihovih medija), bilo je sasvim logično da pretposlednja poruka upozorenja stigne sa najviše adrese.
Izjava Patrijarha Irineja poslednje upozorenje
Zato je izjava Patrijarha srpskog Irineja da je položaj Srba u Crnoj Gori kao nekad što je bio za vrijeme fašizma u doba ozoglašene fašističke tvorevine Nezavisne države Hrvatske, definitivno, poslednje upozorenje crnogorskim vlastima, da stave tačku na antisrpsku represiju i histeriju koja je poslednjih godina (u nikad boljim odnosima dvije države) kulminirala. I nije to samo njegova lična poruka, već je to poruka i samog srpskog vrha. Crnogorski vlastodržci su shvatili poruku da više neće moći floskulama da zamajavaju javnost a da rade sve što su radili do sada, a većinu toga po stranim nalozima, zato i onakav histerični horski napad na Patrijarha Irineja, koga su gle čuda, ne tako davno, prije par mjeseci onako zdušno branili od napada Mitropolita Amfilohija. Računali su da je to ipak njegov lični stav čime su pokazali političku nezrelost. Sada kada je i predsjednik Vučić, u politički blažem maniru, potvrdio sve što je Patrijarh Irinej kazao, najavljujući sastanak sa predstavnicima Srba u Crnoj Gori, jasno je da je Srbija ovog puta odlučila da zaoštri odnose, jer je to jedini način da sačuva svoje sunarodnike na ovim prostorima, samim tim i crkvu, koji su godinama (zašto ne reći i decenijama, bili prepušteni na milost i nemilost crnogorskog režima. Zato smiješno i naivno izgledaju analize režimskih medija u Crnoj Gori kako Vučić i Irinej napadajući Crnu Goru skreću pažnju sa Kosova i Metohije i svega što se tamo dešava. Istina je ipak nepovoljnija po režim i njegove sluge u Podgorici. Kosovo je danas i Beograd i Podgorica. Vučić i Irinej ne napadaju Crnu Goru, nego brane svoj narod i crkvu od režimske antisrpske histerije koju zvanična Crna Gora sprovodi nad njihovim sunarodnicima.
Sada, pošto se grudva zakotrljala i svakim danom postaje sve veća i veća, jasno je da srpski zvaničnici, zarad nekih štrikova u Briselu, Vašingtonu ili Moskvi, neće zatvarati oči pred svim onim što se dešava sa njihovim sunarodnicima u Crnoj Gori, a što zvanična Podgorica pokušava predstaviti kao da ima podršku zvaničnog Beograda za sve ono što se ovdje sprovodi. Otvorena je Pandorina kutija „najboljih odnosa dvije države u njihovim istorijama“, a uskoro se očekuje otvaranje mnogo ozbiljnijih kutija „dva oka u glavi“.