Inicijativa za ocjenu ustavnosti Sjevernoatlantskog ugovora i Protokola uz Sjevernoatlantski ugovor o pristupanju Crne Gore NATO-u
Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista
USTAVNOM SUDU CRNE GORE
Na osnovu člana 150 stav 1, a u vezi člana 149 stav 1 tačka 1 Ustava Crne Gore i člana 56 Zakona o Ustavnom sudu Crne Gore, podnosim
INICIJATIVU
Za ocjenu ustavnosti Zakona o potvrđivanju Sjevernoatlantskog ugovora i Protokola uz Sjevernoatlantski ugovor o pristupanju Grčke i Turske („Službeni list CG – Međunarodni ugovori“, broj 4/2017, od 17.05.2017. godine)
O b r a z l o ž e nj e
Zakon o potvrđivanju Sjevernoatlantskog ugovora i Protokola uz Sjevernoatlantski ugovor o pristupanju Grčke i Turske (u daljem tekstu: Zakon), odnosno o pristupanju Crne Gore NATO paktu nijesu u saglasnosti sa članovima 9, 15 st. 1 i 2 i članom 145 Ustava Crne Gore (u daljem tekstu: Ustav).
Šta je, po svom praktičnom djelovanju i njegovim posledicama, NATO pakt?
To je globalistička, teroristička, agresivna vojna organizacija koja je svojim „humanitarnim“ intervencijama, bez prethodne saglasnosti Savjeta Bezbjednosti Ujedinjenih nacija (u Saveznoj Republici Jugoslaviji (SRJ), Libiji, Iraku, Avganistanu i drugdje širom planete), izvršila akte agresije ( najveće međunarodne zločine – zločine protiv mira) i ratne zločine, prije svega, protiv civilnog stanovništva, te upotrebljavala nedozvoljena sredstva borbe, grubo kršeći međunarodno pravo i Povelju UN.
NATO pakt (16 njegovih članica, među njima 9 najvećih i najmoćnijih članica EU) je, od 24.marta do 10.juna 1999. godine (78 dana i noći), bez odobrenja Savjeta bezbjednosti UN, izvršio agresiju na SRJ (Srbiju i Crnu Goru). Tzv. „Operacija Plemeniti nakovanj“ (eng. Operation Nobil Anvil) uzrokovala je više od 3600 žrtava (od toga 88 djece), oko 12.000 ranjenih i ogromnu materijalnu štetu koja se procjenjuje na preko 100 milijardi dolara. U agresiji je učestvovalo oko 1150 borbenih aviona, a bačeno je oko 22.000 tona bombi i raketa! Pakt je na SRJ lansirao oko 1.300 krstarećih raketa i izručio oko 37.000 kasetnih bombi! Na SRJ bačena je veća eksplozivna masa od one koju je upotrijebila Hitlerova armada na prostor Kraljevine Jugoslavije u Drugom svjetskom ratu!
Tokom agresije je (sa 10-17 projektila) počinjen i ratni zločin protiv civilnog stanovništva, u Murinu, 30.04.1999. godine. Na mostu u tom mjestu ubijeno je šest nedužnih građana, od kojih troje djece.
Takođe, NATO pakt je „sijao“ i kasetne bombe, kao i bombe sa osiromašenim uranijumom, između ostalog, i po poluostrvu Arza, na Luštici, u Boki Kotorskoj. Kasetne bombe su zabranjene Dablinskom konvencijom, iz 2008. godine. Cilj je bio da se, time, poveća broj civilnih žrtva (prije svega, trudnica, djece i omladine) i radijacijom teško naruši zdravlje, ne samo pripadnika sadašnje nego i budućih generacija, jer trajno radiološko zagađenje životne sredine uzrokuje veliki porast smrtnosti stanovništva od malignih bolesti. Letilice Pakta su ispuštale u vazduh i ogromne količine otrovnih gasova i nano čestica.
Protivno međunarodnim konvencijama o humanitarnom i ratnom pravu, za vrijeme agresije na SRJ, bombardovani su civilni objekti u gradovima i selima i to: škole, bolnice, porodilišta, rafinerije nafte, gasovodi, instalacije za elektro i vodosnabdijevanje, hemijska postrojenja, infrastrukturni objekti, medijske kuće, manastiri, crkve…,uz, na dugi rok, zagađenje vode, vazduha i zemlje.
O genocidnim ciljevima i beskrupuloznosti učesnika agresije na SRJ slikovito govore i izjave američkog generala Majkla Šorta (komandanta vazduhoplovnih snaga NATO-a), date tokom agresije:
„Ne može se dobiti rat ako ne uništimo mogućnost normalnog života za većinu stanovništva. Moramo im oduzeti vodu, struju, hranu, pa čak i zdrav vazduh“!? (Radoslav Gaćinović, “Oblici savremenog terorizma“, u odjeljku „Nuklearni terorizam“ ,strana 9;, Institut za političke studije, Beograd, 2012; „Dan online“, 24.03.2019)
„Ako nemamo stomake za kolateralnu štetu i nemamo stomake za nenamjerni gubitak civila, onda ćemo prestati da postojimo kao Savez.“ (Časopis „Pečat“, broj 611, 20.3.2020)
Komandant francuske avijacije u NATO paktu general Žofre je u toku agresije na SRJ izjavio:
„Avijacija je dobila naređenje da uništi život u Srbiji“!?
(Citirano iz Dokumenta Ministarstva inostranih poslova SRJ „Facts on consenquences of the use of depleted uranium in the NATO aggression against Federal Republic of Yugoslavia in 1999“, koji je, u septembru 2000.godine, dostavljen Generalnoj skupštini UN i Savjetu bezbjednosti.)
I Miloš Zeman, bivši predsjednik Češke Republike, članice Pakta, je kazao:
„…NATO (je)…samo servisna organizacija SAD…Bombardovanje (SRJ)…se odigralo bez saglasnosti Savjeta bezbjednosti UN, pa u tom smislu je bilo nezakonito.“
Akt agresije, kao zločin protiv mira, protivan je Povelji UN i detaljno je definisan članom 3 Rezolucije Generalne skupštine UN broj 3314, od 14.12.1974. godine. Po toj odredbi akt agresije, nezavisno od postojanja ratnog stanja, između ostalog, predstavlja:
„ – invazija ili oružani napad oružanih snaga jedne države na teritoriju druge države…
– bombardovanje teritorije neke države od strane oružanih snaga druge države ili upotreba ma kog oružja od strane jedne države protiv teritorije druge države…
– napad oružanih snaga jedne države na kopnene, pomorske i vazduhoplovne snage… druge države.
– radnja jedne države koja svoju teritoriju stavi na raspolaganje drugoj državi da bi je ova iskoristila da izvrši akt agresije protiv treće države.
– upućivanje od strane, odnosno u ime jedne države oružanih bandi, grupa neregularnih vojnika ili najamnika koji protiv druge države vrše oružane akte…“
Ovom Rezolucijom se naglašava da nikakvi razlozi ne mogu služiti kao opravdanje za agresiju i da agresorski rat predstavlja zločin protiv mira.
I pored opisanih monstruoznih zločina NATO-a, i na teritoriji Crne Gore, Skupština je, 2017.godine, u retrogradnom istorijskom hodu, neustavno odlučila o pristupanju Crne Gore tom Paktu?!
„Humanitarne“ intervencije (akti agresije) NATO pakta nijesu u saglasnosti Poveljom UN. Preciznije, protivne su načelima međudržavnih odnosa, normiranih u članu 2. stavu 1. tačkama 1., 3. i 4., te glavi VII i članovima 51. i 53. stav 1. Povelje.
Povelja UN je „međunarodni Ustav“ – konstitutivni sporazum koji obavezuje sve države članice, uključujući i sve članice NATO-a. Po svojoj funkciji i cilju, to je ugovor – zakon ili legislativni ugovor.
U preambuli Povelje se, između ostalog, kaže:
„MI, NARODI UJEDINJENIH NACIJA riješeni…da obezbijedimo…da se oružana sila ne upotrebljava izuzev u opštem interesu…“
Opšteobavezujuća načela po kojima postupaju države članice, normirana su u članu 2. Povelje, i to, između ostalih:
„Organizacija (UN) i njeni članovi postupaju u sprovođenju ciljeva navedenih u članu 1. u saglasnosti sa sledećim načelima:
(tačka) 1.Organizacija počiva na načelu suverene jednakosti svih svojih članova;
…(tačka) 3. svi članovi rešavaju svoje međunarodne sporove mirnim načinima, tako da međunarodni mir i bezbjednost kao ni pravda ne budu povrijeđeni;
(tačka) 4. svi članovi se u svojim međunarodnim odnosima uzdržavaju od prijetnje silom ili upotrebe sile protiv teritorijalnog integriteta ili političke nezavisnosti svake države, ili na svaki drugi način nesaglasan s ciljevima Ujedinjenih nacija;…“
U glavi VII Povelje (Akcije u slučaju prijetnje miru, povrede mira i akata agresije) propisano je da samo Savjet bezbjednosti UN utvrđuje da li je ugrožen međunarodni mir, te određuje i primjenjuje mjere za održavanje i uspostavljanje međunarodnog mira i bezbjednosti.
U članu 51 Povelje, kaže se:
„Ništa u ovoj Povelji ne umanjuje urođeno pravo na individualnu ili kolektivnu samoodbranu u slučaju oružanog napada protiv člana Ujedinjenih nacija, dok Savjet bezbjednosti ne preduzme mjere potrebne za očuvanje međunarodnog mira i bezbjednosti…“
Odsustvo ovlašćenja SB UN za upotrebu oružane sile protiv SRJ i nepostojanje napada SRJ, niti njene prijetnje neposrednim napadom na bilo koju članicu Pakta, isključuje pravnu valjanost primjene člana 51 Povelje.
Nadalje, član 53. stav 1. glasi:
„Savjet bezbjednosti, kad god je cjelishodno, koristiti…sporazume ili agencije za prinudnu akciju pod svojim rukovodstvom. Ali, bez odobrenja Savjeta bezbjednosti, neće po regionalnim sporazumima ili preko regionalnih agencija (kao što je i NATO pakt – M.G.) biti preduzeta nijedna prinudna akcija…“
NATO pakt svojim „humanitarnim“ intervencijama (aktima agresije) nije samo kršio Povelju, nego i sopstveni Sjevernoatlantski (Vašingtonski) ugovor i to:
Član 1 – „Strane (članice Pakta) se obavezuju…da riješe svaki međunarodni spor…mirnim sredstvima, na način koji ne ugrožava međunarodni mir, bezbjednost i pravdu, i da se…uzdržavaju od prijetnje silom ili upotrebe sile na bilo koji način nespojiv sa ciljevima UN.“
Član 5 – „Strane su saglasne da će oružani napad na jednu ili više njih…smatrati napadom na sve njih; i da će shodno tome, u slučaju takvog oružanog napada…pomoći Strani ili stranama koje su napadnute…uključujući (i) upotrebu oružane sile…Takve mjere će prestati kada Savjet bezbjednosti preduzme mjere potrebne za ponovno uspostavljanje i održavanje međunarodnog mira i bezbjednosti.“
Član 7 – „Ovaj Ugovor ne utiče…na prava i obaveze Strana…utvrđene Poveljom UN ili primarnu odgovornost Savjeta bezbjednosti za održavanje međunarodnog mira i bezbjednosti.“
Znači, Zakon o potvrđivanju Sjevernoatlantskog ugovora koga ni same države članice Pakta ne poštuju, odnosno o pristupanju Crne Gore NATO-u, najvećoj terorističkoj organizaciji u ljudskoj istoriji, koja vršenjem akata agresije, činjenjem masovnih ratnih zločina i upotrebom nedozvoljenih sredstava borbe ne poštuje Povelju UN, nije u saglasnosti sa Ustavom CG i to sa: članom 9, članom 15 st. 1 i 2 i članom 145 Ustava.
I Donošenje Zakona i pristupanjem Crne Gore Paktu, koji krši Povelju UN, protivustavan je čin zato što je Povelja sastavni dio unutrašnjeg pravnog poretka Crne Gore. Preciznije, kršenje Povelje nije u saglasnosti sa članom 9 Ustava (Pravni poredak), koji glasi:
„Potvrđeni i objavljeni međunarodni ugovori i opšteprihvaćena pravila međunarodnog prava sastavni su dio unutrašnjeg pravnog poretka, imaju primat nad domaćim zakonodavstvom i neposredno se primjenjuju kada odnose uređuju drukčije od unutrašnjeg zakonodavstva.“
Potvrđeni (ratifikovani) međunarodni ugovori (znači, i Povelja UN) su i unutrašnje pravo u Crnoj Gori. Članom 9 je, čak, normiran i primat međunarodnog nad unutrašnjim pravom i neposredna primjena međunarodnih ugovora, odnosno njihovo neposredno pravno dejstvo u unutrašnjem pravnom poretku Crne Gore.
II Član 15 (Odnos sa drugim državama i međunarodnim organizacijama) stav 1 glasi:
„Crna Gora, na principima i pravilima međunarodnog prava, sarađuje i razvija prijateljske odnose sa drugim državama, regionalnim i međunarodnim organizacijama.“
Proizilazi da Crna Gora, na ustavan način, može sarađivati i razvijati prijateljske odnose sa, između ostalog, regionalnim međunarodnim organizacijama (kao što je i NATO pakt) samo ako te organizacije poštuju principe i pravila (načela) međunarodnog prava, prije svega, ona, već citirana, koja su kodifikovana u Povelji UN. Imajući u vidu prethodno činjenično opisano pogubno protivpravno postupanje NATO-a i njegove posledice tokom „humanitarnih“ intervencija, pristupanje Crne Gore tom Paktu je neustavno.
III U Ustavu je napravljena jasna razlika između „stupanja u međunarodne organizacije“ i „potvrđivanja međunarodnih ugovora“, što je nesporna nadležnost Skupštine (član 82 stav 1 tačka 17 Ustava). Naime, u osnovnoj (načelnoj) odredbi – članu 15 stav 2 Ustava propisano je da „Crna Gora može stupati u međunarodne organizacije“. Međutim, u tom stavu, za razliku od stava 3 istog člana („Skupština odlučuje o načinu pristupanja Evropskoj Uniji“), nije određen državni organ koji je nadležan za odlučivanje.
Zato su građani, kao nosioci suverenosti ( član 2 stav 1 Ustava), jedino ustavno ovlašćeni da, ostvarujući vlast neposredno (član 2 stav 2 Ustava) na referendumu, odluče o pristupanju Crne Gore NATO paktu.
Nadležnost Skupštine je precizno, taksativno propisana u članu 82 Ustava, primjenom principa nabrajanja – numerus clausus i ne može se široko (lato sensu) tumačiti da se prostire i na osnovnu (načelnu) odredbu – član 15 stav 2 Ustava.
Proizilazi da je Crna Gora, 2017.godine, skupštinskim odlučivanjem, pristupila NATO-u na neustavan način.
IV Iz iznijetog, pod I, II i III proizilazi i nesaglasnost Zakona sa članom 145 Ustava (USTAVNOST I ZAKONITOST – Saglasnost pravnih propisa) koji glasi:
„Zakon mora biti saglasan sa Ustavom i potvrđenim međunarodnim ugovorima…“
P r e d l o g
Na osnovu gore iznijetog, podnosilac inicijative predlaže Ustavnom sudu da:
1) Prihvati ovu inicijativu i donese rešenje kojim pokreće postupak za ocjenu ustavnosti Zakona o potvrđivanju Sjevernoatlantskog ugovora i Protokola uz Sjevernoatlantski ugovor o pristupanju Grčke i Turske, odnosno o pristupanju Crne Gore NATO paktu.
2) Donese odluku kojom utvrđuje da osporeni Zakon i pristupanje Crne Gore NATO paktu nijesu u saglasnosti sa Ustavom.