I ZVANIČNA CRNA GORA PODRŽALA PRIJEM LAŽNE DRŽAVE REPUBLIKA E KOSOVES U SAVJET EVROPE

Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista iz  Podgorice

 

„Banana države“ ili „banana republike“ su državne tvorevine čija je korumpirana vlast pod kontrolom „inostranih političkih struktura“; u kojima „strani kapital ima dominantnu ulogu u privrednom životu“; „njihove vojno – policijske strukture su pod inostranim nadzorom“; „mehanizmi za oblikovanje mišljenja građana…gotovo su pod punom kontrolom zapadnih centara moći i njihovih lokalnih saveznika“; i politički procesi u njima se „usmjeravaju daleko od očiju javnosti od strane američkih i drugih relevantnih ambasadora“. (Prema tekstu Dragomira Anđelkovića, srpskog ekonomiste i političkog analitičara (1971); časopis „Pečat“,26.jul 2010)

„Na euroatlantskom putu, crnogorska spoljna politika je postala (iz)vanjska.“ (Milan Gajović)

„Vlasti“ lažne države Republika e Kosovës (RK) podnijele su zahtjev za punopravno članstvo u Savjet Evrope (SE), 12.maja 2022.godine. Komitet ministara (u daljem tekstu: Komitet), koga čine ministri inostranih poslova država članica ili njihovi stalni predstavnici u Strazburu, odlučio je, 24.4.2023.godine, da se pokrene procedura učlanjenja.
Republika e Kosovës je preskočila prvu stepenicu na putu ka članstvu u SE. Dalje će odlučivati Parlamentarna skupština i potrebna je potvrdna dvotrećinska većina poslanika. NJenu (gotovo sigurnu) odluku o prijemu Komitet bi morao ponovo da potvrdi. Po realnim procjenama, procedura učlanjenja RK mogla bi se okončati do kraja ove godine.
Odluka o Komiteta je politička odluka, odnosno stvar je „političke procjene“. Dvije trećine članova SE već je priznalo „nezavisno Kosovo“. Realno je bilo očekivati i da će na predmetnu odluku Komiteta uticati i kolektivna politička histerija Zapada povodom legitimne ruske vojne operacije u Ukrajini, kao i neuvođenje sankcija vlasti Srbije Ruskoj Federaciji.
Prilikom odlučivanja, Komitet se pozvao na Briselski sporazum („Sporazum o putu normalizacije odnosa između Kosova i Srbije“), od 27.2.2023.godine i Ohridski sporazum, od 18.3.2023.godine, kao i na „važnost da strane primijene sporazume brzo i u dobroj vjeri“.

Predmetna odluka, iz Strazbura, logičan je slijed događaja, još od neustavnog Briselskog sporazuma („Prvi sporazum o principima koji regulišu normalizaciju odnosa“), iz 2013.godine, kojim se Srbija samorazdržavila na teritoriji KiM.
Ustavni sud Srbije je „elegantno eskivirao“ da se izjasni o njegovoj ustavnosti, tumačeći da se radi o političkom, a ne (opštem) pravnom aktu.
I pored toga, vlasti Srbije su taj Sporazum priznale i prihvatile kao izvor prava, pa su, u njegovoj primjeni, zakonodavni, izvršni i upravni organi donijeli odgovarajuće opšte akte kojima su državni atributi Srbije neustavno prenijeti na „vlasti“ lažne države RK.
U tački 14. Briselskog sporazuma navedeno je:
„ Dogovoreno je da nijedna strana neće blokirati, ili podsticati druge da blokiraju napredak druge strane na putu kao EU.“?!
Na taj način, vlasti Srbije su se obavezale (na neodređeno vrijeme) da neće sprečavati „vlasti“ RK na putu ka EU (a time i na putu ka članstvu u SE, kao „predvorju EU“).

U „Pregovaračkom okviru“ radi pristupanja Srbije EU, još iz januara 2014.godine, propisano je:
„…12. Pregovarački okvir…obezbeđuje da obe strane mogu da nastave svojim evropskim putem, izbegavajući da jedna drugu mogu ometati u svojim naporima i treba postepeno da dovede do sveobuhvatne normalizacije odnosa između Srbije i Kosova, u formi pravno obavezujućeg sporazuma…“

Takođe, u tački 15 Vašingtonskog sporazuma, od 4.septembra 2020.godine, kaže se:
„“Kosovo (Priština) će pristati da primijeni jednogodišnji moratorijum na podnošenje zahtjeva na članstvo u međunarodnim organizacijama…Srbija (Beograd) će pristati na jednogodišnji moratorijum na svoju kampanju za povlačenje priznanja (nezavisnosti Kosova) i uzdržaće se od formalnih i neformalnih zahtjeva bilo kojoj naciji ili međunarodnoj organizaciji da ne prizna Kosovo (Prištinu) kao nezavisnu državu.“

Tumačimo da je jednogodišnji moratorijum, po neustavnom Vašingtonskom sporazumu, istekao još 4.septembra 2021.godine!
I konačno, članom 4. stav 2. „Sporazuma u putu normalizacije odnosa između Kosova i Srbije“, od 27. 2.2023.godine, propisano je:
„Srbija se neće protiviti članstvu Kosova u bilo kojoj međunarodnoj organizaciji.“ ?!

Zahtjev za prijem RK podržan je sa 33 glasa, sedam je bilo protiv i pet uzdržanih. Protiv prijema su bile Mađarska, Rumunija, Kipar, Španija, Azerbejdžan, Gruzija i Srbija, a uzdržale su se BiH, Grčka, Slovačka, Moldavija i Ukrajina. Iz regiona, za prijem RK, glasale su Crna Gora, Slovenija, Sjeverna Makedonija, Hrvatska i Albanija.

Šta pokazuju rezultati glasanja?
Sa ovakvim susjedima i članicama EU, Srbiji nijesu u interesu nikakvi „čvrsti“ oblici balkanskih i EUropskih integracija! Naprotiv! Podsjetiću da je i švedski filozof i univerzitetski profesor Gunar Bjornson kazao da „proces evropskih integracija je od početka koordinirala CIA radi staranja antiruskog geopolitičkog bloka u Evropi“. (Časopis „Pečat“, broj 456/2017)
Takođe, pokazuje se i da grčke vlasti istrajavaju u pokušaju da obezbijede alibi za priznanje RK (kako bi se opravdale pred svojim sunarodnicima na Kipru i pred vlastima Srbije i srpskim narodom).

Savjet Evrope je regionalna međunarodna organizacija evropskih zemalja, čije je sjedište u „Palati Evrope“, u Strazburu. Osnovan je 5.maja 1949.godine u Londonu i ima 46 zemalja članica.
Osnovni ciljevi SE su, uspostavljanje vladavine prava, unapređenje parlamentarne demokratije i poštovanje ljudskih prava. NJegov primarni zadatak jeste dostizanje standarda ljudskih prava i sloboda koji su ustanovljeni Evropskom konvencijom o ljudskim pravima i osnovnim slobodama (1950). Države članice SE su potpisnice te Konvencije, a u njoj su propisani način i postupak ostvarivanja i zaštite ljudskih prava i sloboda.

SE je „predvorje EU“. Sve članice Evropske unije su, istovremeno, i članice SE. Članstvo u SE je neophodan preduslov za članstvo u EU.
Prijem RK u SE bi bio presedan, jer su sve njegove članice istovremeno i članice UN. A ta kvazidržava nije članica UN.
Zato bi njen prijem bio protivan članu 1 stav c) Statuta – „Učešće država u Savjetu Evrope ne treba da utiče na njihov doprinos radu Ujedinjenih nacija i drugih međunarodnih organizacija ili saveza čije su članice.“

Tumačimo da se ovom odredbom propisuje da država kandidat za članstvo u SE mora prethodno biti članica UN. Naime, puni međunarodnopravni kapacitet država stiče tek prijemom u UN, a Kosovo i Metohija je, još uvijek, teritorija pod protektoratom (administrativnom kontrolom) UN.
Tokom postupka prijema, neophodno je uskladiti unutrašnji pravni poredak odnosne države – aplikanta sa standardima SE u domenu pojedinačnih i kolektivnih ljudskih prava, te u pogledu stabilnosti institucija koje garantuju vladavinu prava i parlamentarnu demokratiju.
A na privremeno okupiranom KiM se ne poštuju ni princip vladavine prava, ni individualna i kolektivna prava Srba, niti njihovo kulturno – istorijsko nasleđe. „Vlasti“ RK, pod sponzorstvom najmoćnijih zapadnih zemalja, postojano, sračunato i nekažnjeno krše prava Srba. Ruše se kulturno- istorijski spomenici, bogomolje i groblja kao dokazi o našem višemilenijumskom trajanju na tom svetom prostoru.

Nadalje, KiM je teritorija na kojoj caruje bezvlašće i gdje se trguje drogom, oružjem i ljudima.
Proizilazi da RK ne ispunjava kriterijume za članstvo propisane sledećim odredbama Statuta SE:
Član 3 – „Svaki član Savjeta Evrope prihvata princip vladavine prava na osnovu koga sva lica pod njegovom jurisdikcijom uživaju ljudska prava i slobode, i iskreno će aktivno sarađivati na ostvarivanju cilja navedenom u poglavlju I“.
Poglavlje I – „Cilj Savjeta Evrope“ – član 1.“ – „Cilj Savjeta Evrope je ostvarenje većeg jedinstva između članica u cilju očuvanja i ostvarivanja ideala i načela, koji su njihova zajednička baština i podsticanju njihovog ekonomskog i društvenog napretka…“. Ovaj cilj će se ostvarivati i „putem očuvanja i razvoja ljudskih prava i osnovnih sloboda.“
Član 4 – „Svaka evropska država (eng. Any European State) koja se smatra sposobnom i spremnom da se pridržava odredaba člana 3 može biti pozvana od strane Komiteta ministara da postane članica Savjeta Evrope…“

Treba naglasiti da postoji i statutarna zamka. Naime, po članu 5 stavu a) Statuta – „U posebnim okolnostima (eng. in special circumstances), evropska zemlja (eng. a European country) koja se smatra sposobnom i spremnom da se pridržava odredaba člana 3 može biti pozvana od strane Komiteta ministara da postane pridruženi član Savjeta Evrope…“
A „posebne okolnosti“ nijesu ništa drugo do preovlađujuća politička volja za prijem u SE i onih „država“ koje ne ispunjavaju osnovne statutarne kriterijume.
Ukoliko lažna država RK bude primljena u SE, Srbija treba da istupi iz članstva. Naime, njenim prijemom, kao punopravnog ili pridruženog člana, i SE bi, kao međunarodna organizacija, narušio princip ravnopravnosti njegovih članica nepoštovanjem teritorijalne cjelovitosti Srbije, koja je zagarantovana međunarodnim pravom, Poveljom UN i, konkretno, Rezolucijom 1244 SB UN.
Ni glasanje crnogorske ambasadorke za prijem RK u SE ne treba nikog da iznenađuje. I to je logičan slijed događaja u Crnoj Gori, još od 1998.godine! Crna Gora je, pravno i faktički, od tog doba, „narko – tobako banana država“, odnosno kolonija SAD i V. Britanije. Našom državnom politikom, ključnim državnim i bezbjednosnim službama i ekonomijom (privredom) „suvereno“ rukovode njihove vlasti i tajne službe. Preciznije, Crnom Gorom dugovremeno upravljaju ambasadorke SAD, uz asistenciju britanskih koleginica.

Naša otadžbina je SAD-u (i Zapadu) potrebna samo kao antisrpska, antipravoslavna i antiruska narkotranzitna destinacija CIA-e i NATO pakta.
Gospođa Krunić je samo postupala po instrukcijama Dritana Abazovića, „premijera“ koji je, istovremeno, i rukovodilac (koordinator) Ministarstva vanjskih poslova. Prema svjedočenju jednog od „ministara“, crnogorska „Vlada“ nije raspravljala niti odlučivala o zahtjevu RK za prijem u članstvo SE?! Time je Abazović prekršio član 100 (Nadležnost) Ustava CG:
„Vlada (a ne premijer – M.G.): 1) vodi unutrašnju i vanjsku politiku Crne Gore;…“

Glasanjem u crnogorske predstavnice u SE, povrijeđen je i član 15 (Odnos sa drugim državama i međunarodnim organizacijama) stav 1 Ustava CG koji glasi:
„Crna Gora, na principima i pravilima međunarodnog prava, sarađuje i razvija prijateljske odnose sa drugim državama…“
Komentar: Ovakav postupak se ne može tumačiti kao „razvijanje prijateljskih odnosa“ sa Srbijom, jer predstavlja nastavak dugovremenog nepoštovanja njene teritorijalne cjelovitosti, odnosno suverene jednakosti, koja zagarantovana i članom 2. Povelje UN („svjetskog Ustava“).
Prekršen je i član 2 Zakona o vanjskim poslovima (Zaštita crnogorskih interesa): „Vanjski poslovi vrše se u cilju ostvarivanja i zaštite interesa i ugleda Crne Gore…“
Komentar: Glasanje crnogorske predstavnice u SE nije u interesu većinskog državotvornog stanovništva Crne Gore (Srba i Crnogoraca koji govore srpskim jezikom) i ne doprinosi njenom državnom ugledu. Naprotiv!

Crnogorsku „Vladu“ čine Građanski pokret URA, SNP, Bošnjačka stranka i albanske partije, koje imaju svega 15 od ukupno 81 poslanika u Skupštini Crne Gore! Ona je nelegalno izabrana, nelegitimna je i još,19.avgusta 2022.godine, izglasano joj je nepovjerenje!
Za tu „Vladu“, „najvažniji društveni i politički prioritet Crne Gore jeste članstvo u Evropskoj uniji, pa spoljna politika Crne Gore mora u potpunosti biti usklađena sa spoljnom politikom EU…“
Abazovićeva „Vlada“ je antisrpska, antiruska, a time i anticrnogorska „banana vlada“ koju su kreirale i na čiju politiku odlučujuće utiču američka i britanska ambasada u Podgorici.
Takođe, Abazovićev Građanski pokret URA i stranke koje čine „Vladu“ su globalističke i pronatovske političke skupine izrazite antisrpske i antiruske orijentacije i zalažu se i državno sprovode politiku koja „jača i unapređuje saradnju sa NATO savezom“, kome je Crna Gora neustavno pristupila i „neće pokretati postupak za povlačenje priznanja nezavisnosti Kosova“.
Svojim ukupnim državno – političkim djelovanjem Abazović pokazuje i da je pristalica velikoalbanskog projekta i doprinosi njegovom ostvarivanju. I marionetsko euroatlantsko crnogorsko državno i partijsko – parlamentarno rukovodstvo ništa ne čine da se sačuva teritorijalni integritet Crne Gore. Naprotiv, svojim javnim i tajnim djelovanjem, uveliko pomažu ostvarivanju velikoalbanskog sna.

Zapad je glavni sponzor islamskog i albanskog integralizma na Balkanu koji opasno ugrožava teritorijalni integritet Crne Gore i Srbije, kao i opstanak Republike Srpske. Geopolitički ciljevi državnih i političkih predstavnika muslimana (Bošnjaka, koji su, nažalost, mahom srpskog porijekla) i Albanaca na Balkanu, a koji se poklapaju sa interesima Zapada, su stvaranje „velike Bosne“, kao unitarne države (BiH, sa Raškom oblašću i sjevernim dijelom Crne Gore) i „velike – prirodne Albanije“ (koja obuhvata i djelove Crne Gore, Kosovo i Metohiju, jug Srbije, zapadni dio Sjeverne Makedonije i sjeverozapadnu Grčku).

Zato je neophodno političko – izborno objedinjavanje Srba i Crnogoraca koji govore srpskim jezikom radi odbrane vjekovne istorijske Crne Gore i vraćanja vjekovnoj zaštitnici – Rusiji. Kada se jednog jutra probudimo u „krnjoj“ euroatlantskoj Crnoj Gori biće kasno.