Građanski fašizam

Piše: SIBIN

Jedan planetarno prihvaćeni teoretičar – ime ću sakriti od radoznalih ušiju – bavi se socijalnim fenomenom začetim u manipalutivnoj matrici vladajućih politika i prepoznaje ga kao – „građanski fašizam.“

Oprezno se osvrnite oko sebe: partija na vlasti, koja je u kolaciji sa dva pokreta (bloka), i koja je njen po snazi ubedljivo najmanji činilac, upravo sije takvu politiku iz koje izrasta plod građanskog fašizma.

Naime, građanske partije u samooslovljavanju pretpostavljaju da s druge strane imaju posla sa nazadnim, retrogradnim, riječju seljačkim partijama.
Takve, prema njihovom samonabeđenom rezonu, dakle poljoprivredne, desničarske, tradicionalne i konzervativne partije, predstavljaju vječitu opasnost, i treba ih pogrdno imenovati kao dežurne krivce za sve što se u zemlji događa; neko je, pak, za – dobrovoljnu kolonijalizaciju, drugi, opet, za makar minimum očuvanje autentičnosti u ovom „atonalnom svetu.“ Alen B. (Uostalom, kad se patetično zaklinje u zemlju i nebo iznad nje, šta politički subjekat uzima za njenu najveću vrijednost koja se pretrpivši test vremena upisuje u simbolizovanu vječnost?)

Oni na vlasti drže riječ kao glavno oružje moći, bave se sistematskim imenovanjem (zapušavanjem) stvari i stvarnosti i ona se široko rasprostire jer je zvanična. Ok. Tako imamo kvazielitističke partijice koje najveći politički savez (i blok pomirenja!) nazivaju ne-građanski, dočim oni u opoziciji kažu da su to – klero-fašisti!
U knjizi pomenutog teoretičara postoji važno mjesto koje se bavi poslednjim Širakovim izborima koje je u drugom krugu dobio uz bučno plasiranu, građansku parolu koja je odjekivala Parizom: „Volimo da mrzimo Le Pena!“

Demonizacija desnice za cilj ima samo (i jedino samo) osloboditi odgovornosti ljevicu od svakog njenog katastrofalnog neuspjeha, i baš zahvaljujući njoj danas je svaka revolucija u zametku osuđena na propast.

Nadalje, svodi se na išaranu samopromociju mladih koji po ulici viču „Sloboda“ ili i “ I mi smo bitni.“ Usput pokazujući da o politici, doista, blage veze nemaju i da im furanje opozicije samo dodatno daje na urbanom imidžu. (Ironijski obrt uvijek je nepredvidljiv i kad se sjetimo kako je Širak okončao političku karijeru mnogo šta biva jasnije, zbog čega smo dodatno ogorčeniji.)
E sad, I jedna i druga gorepomenuta terminološka tranzitivnost naširoko puštena u opticaj nije ništa drugo do čist – „građanski fašizam!“
Jer – od imenovanja do čina samo je pola koraka, tome nas je, uostalom, fenomen fašizma na zastrašujući način naučio.