„Genocid u Srebrenici“ neophodnost

Piše: Čanković Dane, predsjednik SNP – Izbor je naš

Usvojena Rezolucija o „genocidu o Srebrenici“ u Generalnoj skupštini UN-a je neophodnost onima koji laž nameću za istinu. I to tako da hristonosni srpski narod etiketiraju kao genocidni, a Republiku Srpsku kao genocidnu tvorevinu, koju kao takvu treba ukinuti.

Suštinski, iza nje ne stoji ni Njemačka, ni političko Sarajevo, a pogotovo ne Ruanda. Oni su privoljeni da budu u „izlogu“. Njemačkom predstavniku je, očigledno, bilo neprijatno, kao da je bio natjeran na taj čin, dok se obraćao Generalnoj skupštini UN-a.

Iza rezolucije je onaj koji režira svjetske događaje, koji, za svoje interese, jednim metkom pogađa više ciljeva, a da i plaćanje „metka“ vrši tuđim novcem. On rezolucijom vrši podjele, stvara različite strane koje bi da uvede u sveopšte sukobe, i to ne radi  i neće raditi samo navedenom rezolucijom. Usvajanje rezolucije u Generalnoj skupštini nije kraj nego početak velikih problema i izazova iz kojih se može izaći samo hrabrošću i mudrošću. Taj početak se trebao desiti još 2015. godine usvajanjem iste rezolucije u Savjetu bezbijednosti UN-a a na prijedlog Velike Britanije. Međutim, desio se veto Rusije. Kontinuitet istih namjera „zavadi pa vladaj“ nastavljen je nametanjem zakona od strane visokog predstavnika Valentina Incka  o zabrani negiranja „genocida u Srebrenici“.

Njemačka je primorana (što je ne opravdava) da bude predlagač rezolucije zato što će time  sebe dovesti u veoma lošu i neprijatnu situaciju, kada će mnoge države, a posebno Rusija, sjetiti se za genocid koji je izvršila Njemačka nad sovjetskim narodima. Dakle, navedena rezolucija pogoršaće i odnose između Njemačke i Rusije. Možda SAD, Engleska i još neke zemlje misle da druge države neće ići dublje u prošlost (termin genocid kao ratni zločin uveden je 1948.), ali ratni zločini ne zastarijevaju i zbog istorije i savjesti čovječanstva on mora da se osudi.

Dvadesetak godina, u više tekstova, pišem da se pričom o „genocidu u Srebrenici“ želi postaviti nepremostiva prepreka za dobre odnose između Bošnjaka i Srba, Islama i Pravoslavlja, pa čak i sa njom otvoriti novi sukobi čiji cilj bi bio uvući u rat i Tursku i Rusiju.

A šta je prethodilo „genocidu u Srebrenici“?

Alija Izetbegović je 1992. rekao: „Žrtvovaću mir za nezavisnu BiH“, a dr. Radovan Karadžić: „Niko nema pravo povesti građanski rat“

Svi povodi (ovom prilikom ih ne navodim) od ubrzanog priznanja BiH koje je otpočelo sa Njemačkom, preko povoda za uvođenje sankcija Srbiji, do povoda za NATO bombardovanje srpskih položaja u Republici Srpskoj – su LAŽNI.

Sada možemo i postaviti pitanje ko je i zašto ukinuo najteži zločin, zločin protiv mira?

U ovoj situaciji, za srpski narod, najbolja bi bila aktivnost koja bi vodila u javno nepriznavanje nelegitimnog Haškog političkog suda, kao i njegovih presuda, i istrajavanje u činjenici da je Dejtonska BiH državna zajednica, koja je nastala međunarodnim mirovnim ugovorom (Aneksom IV Dejtonskog sporazuma) tako što su Muslimansko-Hrvatska Federacija i Republika Srpska prenijeli dio svojih prava i obaveza na zajedničke institucije, a suverenitet, kao najviše pravo odlučivanja, ostalo je u entitetima. Tako tumačeno, proces obnavljanja nezavisnosti Republike Srpske, nije proces secesije (što je krivično djelo koje je vezano za jedinstvenu državu), jer BiH nije država, već je to mirno razdruživanje Muslimansko-Hrvatske Federacije i Republike Srpske, i to kao posljedica činjenice da je BiH nemoguća država.  Državne zajednice mogu biti priznate i članice UN-a.

Usvajanje rezolucije u Generalnoj skupštini i način na koji je to urađeno pokrenuće ideje i razmišljanja o promjeni sjedišta UN-a ili stvaranju slične paralelne strukture od naroda i država koji žele pravedniji, normalniji i uspješniji svijet.

(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrikama „Drugi pišu“ i „Kolumne“ nisu nužno i stavovi redakcije portala „Borba“)