Da li jedna država nije demokratija ako je protiv homo-braka?

Evropa je trenutno na opasnom putu. Za to su odgovorne dvije drskosti: jedna istočnoevropska i jedna zapadnih starih članica EU, uključujući i Evropsku Komisiju. Istočnoevropska dolazi u obliku Mađarske i Poljske, čije vlade vjeruju da mogu izboksovati i sačuvati svoje sopstvene kulturne revolucije zanemarujući Evropski Ugovor.

Oni se pretvaraju da su pioniri novog modela demokratije, koga uopšte nema, i kroje svoje javne mnjenje sve u nadi da će pobijediti na sledećim izborima. Budimpešta i Varšava jedva čekaju da zapadne članice Evropske Unije zgranute protestuju i vrište, jer onda svojim narodima mogu mirno da se predstave kao borci pokreta otpora – spasioci nacije od novo-sovjetskog Evropskog Bloka.

Istina je ovo: kada su se istočnoevropske zemlje pridružile EU 2004. godine, obavezale su se da će usvojiti „pravnu tekovinu EU“ zvanu Acquis communautaire. On propisuje pluralizam i slobodu kao obavezujuće. Svako ko šuruje sa drugačijim sistemom i raspaljuje kulturne revolucije ponaša se protiv ugovora koje je potpisao. Ni više ni manje.

Međutim, bilo bi previše jednostavno ako bi samo ovo bilo istina. Postoji i druga drskost – ona ​​starih zapadnoevropskih članica EU. Koja ništa manje nije zabrinjavajuća. Iako je Evropa proširena na istočnu polovinu kontinenta tokom 17 godina, stari članovi, uključujući Briselsku Komisiju, veoma pate od „refleksa vlasnika“ (Jacques Rupnik).

Ove stare članice i Komisija ozbiljno vjeruju da je njihova ideja liberalnog društva i njihovo shvatanje društvene podrške svim mogućim manjinama jedini dopustivi oblik demokratskog života. U tome liče na misionare: stalno u lovu na duše žele sve ubijediti da samo njihova sekta čini blaženim.

Fanatici su ljudi koji mogu da broje samo do jedan. Što se tiče društvenih pitanja, većina zapadnoevropskih vlada, a sa njima i deo javnog mnjenja, su fanatici. Ko njih ih odbije – taj mora nestati. Biti izbačen i ekskomuniciran. Zauvijek i za svagda. Niti ove vlade niti Komisiju uopšte ne interesuje da li ovakvo ponašanje odgovara slovu Evropskog Ugovora.

Nedavno je cijeli svijet mogao da gleda kako holandski premijer i levi liberal Mark Rutte žustro predlaže Mađarima da napuste Evropsku Uniju. Odmah potom luksemburški ministar spoljnih poslova socijalista Jean Asselborn otišao je još dalje. Asselborn, čija dužina jezika i izbor vokabulara nikada nisu bili srazmerni veličini njegove zemlje, jednim potezom je anulirao sve statute i pravila EU kada je predložio referendum na kome bi Evropljani trebalo da odluče „da li će Orbana i dalje tolerisati u EU“. Ukoliko bi Asselbornov zahtjev bio prihvaćen, to bi bio kraj EU. Jer ko sve ne bi morao da bude izbačen iz Unije ? Njemci -zbog svoje izbjegličke politike- možda čak i kao prvi.

Za fanatike posve uobičajno, ali krajnje začuđujuće za pristalicame otvorenog društva, je da zapadni Evropljani, u svom bijesu, posve zanemaruju posebnosti i faze razvoja različitih država. Da li je jedna država prestaje da bude demokratija ako se protivi homoseksualnim brakovima ? Puno ljudi u starim državama EU, posebno tamošnji profesionalni funkcioneri medijski sveprisutnih manjina, odmah bi gromoglasno odgovorili sa “DA”. Čime stvar biva krajnje pojednostavljena. Jer onda se postavlja krucijalno pitanje: da li su Savezna Republika Njemačka i Francuska Republika bile demokratije prije nego što su 2017. (Berlin) i 2013. (Pariz) donijeli zakon o ravnopravnosti homoseksualnog i heteroseksualnog braka?

Filozof i otac otvorenog društva Karl Popper neposredno pred smrt 1994. godine ukazao je Evropljanima na različitosti između Zapadne i Istočne Evrope. Nacije bivšeg Istočnog Bloka nemaju iste demokratske tradicije kao zapadne. Prema Popperu, trebaće najmanje 50 godina da se Slobodni Duh i liberalizam zapadnih demokratija zaista prihvate i široko zažive u društvima Istočne Evrope.

Mađarska i Poljska su postale demokratije 1989/90. Od tada je prošlo 30 godina. Stoga bi njemačka ljevica trebala da se sjeti u kom je stanju bila Savezna Republika Njemačka u tridesetoj godini svog postojanja. Može li neko od današnjih ljevičara da zamisliti šta bi se desilo u Bonnskoj Republici 1979. godine da je neko tada predložio da „treći pol“ bude ravnopravan sa muškarcima i ženama? Da li iko ozbiljan vjeruje da bi tadašnji njemački savezni kancelar Helmut Schmidt, konzervativni socijaldemokrata, bio zagovornik homoseksualnih brakova? Da li je stoga kancelar Schmidt neprijatelj otvorenog društva ?

Istočnoj Evropi se mora dopustiti ono što se podrazumjeva, posebno za Zelene i Levicu, kada je u pitanju Treći Svijet: svaka zemlja ima svoje karakteristike, svoj nivo razvoja. Svakoj državi sem toga treba vremena. Ko ne poštuje ovo pravilo, taj ne samo da ne stvara savršenu demokratiju (šta god to da bilo), on budi duhove uništenja i jača autoritarne snage. Na kraju će tako uništiti i jedinstvo EU i nju samu.

Očevi evropske ideje – majki tada nije bilo – namjerno su se odrekli  preciznog oblikovanja svoje ideje o Evropi koji bi EU-Komisiju ovlastio da može intervenisati do u kapilar bilo kog društva. Jeste da su stvorili fiksni okvir vrijednosti i pravila, ali u tom okviru članovi su bili slobodni u svojim idiosinkrazijama.

Danas Komisija i vlade pojedinih zemalja članica zanemaruju ovu mudrost. Kao i Poljska i Mađarska i one time potkopavaju temelje EU.

Jedan stub nosač su EU-ljevičari več srušili. Brojni su bili razlozi za odlazak Britanije iz EU, ali najbitni je bio arogantna volja Brisela i pojedinih glavnih gradova EU da državi-majki zapadnoevropske demokratije diktiraju šta je demokratski, a šta nije.

Evropska Unija je oduvijek bila zajednica vrijednosti, ali je i uvijek bila asocijacija proizašla iz geostrateških razmatranja. Ovo ni u kom slučaju nije izgubilo na značaju. Zamislite samo šta bi Rusija, gladna sila, uradila da Mađarska napusti EU ili da Poljska bude izbačena. Od elementarnog strateškog značaja je jedinstvom EU se suprotstaviti snovima Vladimira Putina o obnovi zone uticaja veličine nekadašnjeg Istočnog Bloka.

I iz ovog razloga stari Evropljani bi napokon trebali da prestanu sa svojim preterivanjima.

Autor: Jacques Schuster, glavni komentator Welt-a
Prevod: Mirko Vuletić