Crna Gora, na neustavan način, ne može biti članica NATO pakta
Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista, iz Podgorice
„Novi NATO, koji se proširio nakon raspada Sovjetskog Saveza, u suštini je interventna snaga SAD… Zvanična misija NATO-a postala je kontrola međunarodnog energetskog sistema, gasovoda, na globalnom nivou. To znači, kontrola cijelog svijeta.
(Noam Čomski, 1928, američki lingvista, filozof i pisac; intervju za Russia Today, Intermagazin, 8.11.2014.godine)
„Poslije 1991, NATO je sebe nagradio ulogom svetskog policajca… NATO je ozbiljna opasnost, jer predstavlja prisvajanje prava zapadnih zemalja da se miješaju svuda u ime zapadnjačkih tumačenja geopolitičke stvarnosti… Odustajanje od NATO-a kao strukture bio bi prvi korak ka zdravoj pameti i opstanku svijeta.
(Imanuel Volerstin, 1930-2019, američki sociolog; Republika / Wallerstein.com; PCNEN (Prve crnogorske nezavisne elektronske novine), 14.12.2014.)
U javnosti su se, očito radi nastavka njenog višedecenijskog obmanjivanja, ponovo pojavila netačna tumačenja odredbi Sjevernoatlantskog ugovora (u daljem tekstu: Ugovor) da „…s obzirom na proceduru i vremenski okvir za napuštanje Saveza, znamo da Crna Gora iz NATO-a ne može izaći.“ Drugim riječima, da Crna Gora mora da čeka dvadeset godina kako bi prestala da bude država ugovornica, odnosno članica NATO pakta.
Zašto su ta tumačenja netačna?
Jezičkim, logičkim i sistemskim tumačenjem odredbi Ugovora neporecivo se zaključuje sledeće:
NATO pakt je nastao Ugovorom koji su 4. aprila 1949. godine, u Vašingtonu, sačinile 12 država (osnivača) i to: Belgija, Kanada, Danska, Francuska, Island, Italija, Luksemburg, Holandija, Norveška, Portugal, Ujedinjeno Kraljevstvo Velike Britanije i Sjeverne Irske i SAD. Te države su Ugovorom označene kao Strane (The Parties), sa velikim početnim slovom.
U članu 10 Ugovora, propisana je jasna razlika između Strana (The Parties) – (osnivača) i drugih evropskih država koje naknadno pristupaju Ugovoru. U vjerodostojnom tekstu Ugovora na engleskom jeziku kaže se: „The Parties may… invite any other European States… to accede to this Treaty…“
U prevodu, to znači da „Strane mogu… da pozovu bilo koju evropsku državu… da pristupi ovom Ugovoru…“
U članu 13 Ugovora, takođe, u vjerodostojnom tekstu Ugovora na engleskom jeziku, kaže se da „After the Treaty has been in force for twenty years, any Party may cease to be a party one year after its notice of denunciation has been given to the Goverment of the United States of America, which will inform the Governments of the other Parties of the deposit of each notice of denunciation“.
Ili, u prevodu: “Nakon što Ugovor bude na snazi dvadeset godina, svaka Strana može prestati da bude strana godinu dana nakon predaje svog obavještenja o otkazu Vladi Sjedinjenih Američkih Država, koja će obavijestiti vlade drugih Strana o deponovanju svakog obavještenja o otkazu“.
Tumačenjem člana 13 Ugovora, izvlači se neupitan zaključak da se rok od dvadeset godina odnosi na države-osnivače (Strane – The Parties), da je taj rok počeo da teče od dana sačinjavanja Ugovora, 4.aprila 1949. godine i da je istekao 4. aprila 1969. godine. Logično ishodi da se taj rok ne odnosi na države koje kasnije pristupaju Ugovoru (Paktu).
Bečka konvencija o ugovornom pravu, iz 1969.godine, predstavlja kodifikaciju međunarodnog običajnog ugovornog prava, pa se „sva pravila izražena u ovoj konvenciji“ (član 3 tačka b) mogu primjenjivati i u odnosima država i međunarodnih organizacija. Znači, Crna Gora može prestati da bude članica NATO pakta po pravilima izraženim u Odjeljku 3 Konvencije – Gašenje ugovora i obustavljanje njegove primjene.
Crnoj Gori može prestati članstvo u NATO-u i prema odredbama Bečke konvencije o pravu ugovora između država i međunarodnih organizacija ili između međunarodnih organizacija, iz 1986. godine, kada stupi na snagu, a zato je neophodna parlamentarna ratifikacija u još dvije države.
Pored prethodno navedenog, treba naglasiti da je u članu 11 Ugovora predviđeno da „This Treaty shall be ratified… by the Parties in accordance with their respective constitutional processes…“ U prevodu, to znači da „Strane potvrđuju ovaj Ugovor… u skladu sa svojim ustavnim postupcima…“
Ishodi, po samom Ugovoru, da bi utvrđivanje neustavnosti Zakona o potvrđivanju Sjevernoatlantskog ugovora i Protokola uz Sjevernoatlantski ugovor o pristupanju Grčke i Turske („Službeni list CG – Međunarodni ugovori“, broj 4/2017, od 17.05.2017. godine, od strane Ustavnog suda Crne Gore, značilo da Crna Gora nije ni postala strana Ugovora, odnosno članica NATO pakta, jer Skupština nije potvrdila Ugovor „u skladu sa svojim ustavnim postupcima“ tj. u skladu sa Ustavom , odnosno unutrašnjim pravnim poretkom Crne Gore.
Drugu utemeljenu Inicijativu za ocjenu ustavnosti Zakona podnio sam Ustavnom sudu Crne Gore, 15. avgusta 2023. godine. Ali, osnovano vjerujem da će taj Sud, koji postupa kao politički euroatlantski organ, a ne „čuvar Ustava“ odbiti moju Inicijativu, ili je neće prihvatiti. Taj ustavnosudski organ je, već jednom, odbacio moju Inicijativu, iz 2021. godine, pravnom akrobacijom, jer je, tobože, „već odlučivao u istoj stvari“.
I onima koji nijesu pravnici jasno je da Crna Gora, na ustavan način, ne može biti članica NATO pakta. Zašto?
To je globalistička, agresivna, teroristička vojna organizacija i jedno od glavnih sredstava zapadnih vladara iz sjenke za ovladavanje planetom, pod punom kontrolom SAD, koja je svojim „humanitarnim“ intervencijama, bez prethodne saglasnosti Savjeta bezbjednosti UN (u SRJ (Srbiji i Crnoj Gori), Libiji, Iraku, Avganistanu i drugdje širom planete) vršila agresiju (najveći međunarodni kriminalni akt – zločin protiv mira) i masovne ratne zločine, prije svega, protiv civilnog stanovništva, te upotrebljavala i zabranjena sredstava borbe (bombe sa osiromašenim uranijumom i kasetne bombe). To je izazvalo smrt i ranjavanje više desetina hiljada ljudi i štetu od više stotina milijardi USA dolara. „Humanitarne“ intervencije nijesu bile u skladu, kako sa Poveljom UN, tako ni sa samim „NATO ustavom“ – Sjevernoatlantskim (Vašingtonskim) sporazumom?!
Više je nego izvjesno da će i nova crnogorska vlada nastaviti da vodi antisrpsku, antirusku, antipravoslavnu euroatlantsku politiku. Ambasada SAD u Crnoj Gori već je izdiktirala uslove koje ta Vlada i njeni članovi moraju ispunjavati:
„Podržavamo Vladu čiji bi članovi osudili rusku agresiju, zalagali se za teritorijalni integritet i podržavali sankcije EU Rusiji, jačali aktivno učešće Crne Gore u NATO-u, štitili prava manjina i podržavali suverenitet susjednih zemalja, uključujući Kosovo.“ (Borba portal, 15.8.2023.)
Američka ambasadorka u Crnoj Gori DŽudi Rajzing Rajnke, u intervjuu za „Glas Amerike“, od 23.6.2023.godine, kazala je da koaliciju „Za budućnost Crne Gore“ u Vašingtonu ne doživljavaju kao partnera:
„(Ta koalicija) ne dijeli naše evropske vrijednosti…Mi ih ne doživljavamo kao partnere…“
A predsjednik Crne Gore, Jakov Milatović, je, prema portalu IN4S, na pres konferenciji na Cetinju, 10.8.2023.godine, izjavio da „niko od učesnika razgovora (o budućoj Vladi) ne dovodi u pitanje članstvo (Crne Gore) u NATO-u“?!
Andrej Milović, poslanik i član predsjedništva Pokreta Evropa sad (čitaj: Evropa SAD) je, prema portalu Analitika, u gostovanju na A plus TV, 28.7.2023.godine, kazao, između ostalog:
„Vašington, koliko znam, ne pravi probleme oko ulaska koalicije „Za budućnost Crne Gore“ u Vladu, ukoliko su spremni da poštuju opredjeljenje Crne Gore (?!) i principe spoljne politike i ukoliko su spremni da se jasno odrede prema sukobu koji imamo u Ukrajini. Vjerujem da koaliciji „Za budućnost Crne Gore“ je to prihvatljivo, to su poslije sastanka i rekli.“
I pažljiva analiza predizborne kampanje koalicije ZBCG pokazuje da su lideri i drugi govornici na njihovim javnim skupovima izbjegavali „vruće“ teme i pretežno su se bavili iznošenjem programskih rešenja za ekonomske probleme. Stiče se utisak da su sračunato željeli da ostave prostor za učešće, bez prethodnog uslovljavanja, u novoj crnogorskoj euroatlantskoj Vladi. Drugim riječima, da im uhlebljenje u budućoj Vladi i po birokratskoj dubini bude iznad neophodnosti savjesnog i principijelnog zastupanja interesa Srba, odnosno srpskojezičkog stanovništva u Crnoj Gori i srpskog naroda u cjelini?! Treba naglasiti da su to i vitalni interesi države Crne Gore!
Šta su „dostignuća“ današnje zvanične Crne Gore, koje ni buduća Vlada neće dovoditi u pitanje, bez obzira da li će u njoj biti i predstavnici koalicije „Za budućnost Crne Gore“ i drugih srpskih i prosrpskih stranaka?
Grb sadašnje Crne Gore je bitno drugačiji od grba Knjaževine (Kraljevine) Crne Gore. Radi prekida kontinuiteta sa istorijskom srpskom Crnom Gorom, sadašnja državna zastava nije narodna (trobojka), niti državna (trobojka sa bijelim grbom na sredini) iz doba knjaza (kralja) Nikole, već izmijenjena (krivotvorena) istorijska crnogorska ratna zastava – alaj barjak (na kojoj se, umjesto bijelog orla, nalazi zlatni sa „zlatnim obrubom“).
Od 16 stihova zvanične državne himne „Oj svijetla majka zoro“, deset su potpuno isti, a tri su „prerađena“ stiha iz pjesme „dvanaestojulskog Vođe“ Sekule Drljevića, koja je objavljena 1936. godine, pod nazivima „Crnogorsko seljačko kolo“, odnosno „Vječna naša“, kao plagijat narodne pjesme „Oj junaštva svijetla zoro“.
Simbolični, popisno manjinski crnogorski jezik (politički preimenovani srpski jezik), ustavnim nasiljem, kodifikovan je kao službeni jezik, a većinski srpski jezik je sveden na nedefinisani status jezika u službenoj upotrebi. Ćirilica je protjerana iz javnog života.
Ustavno je nedefinisan položaj Srba. Iako su konstitutivni narod koji je stvorio Crnu Goru i omogućio njeno vjekovno trajanje, u stvarnosti su svedeni na status nacionalne manjine?! Protivno principu istorijske istine, crnogorska istorija, kao neodvojivi dio svesrpske istorije, se krivotvoruje („čisti od srpskih primjesa“), a sadašnjost joj se „prilagođava“. Skupština je usvojila rezolucije o „opštinskom genocidu“ u Srebrenici, kojima se implicitno, zaobilazno, ali dovoljno jasno, srpskom narodu pripisuje karakter genocidnosti, iako je, poslije jevrejskog naroda, najveća žrtva genocida u 20. vijeku.
Đukanovićeva vlast je priznala lažnu državu Republika e Kosovës, kršeći princip suvereniteta i teritorijalnog integriteta Srbije, zajemčen Rezolucijom 1244 Savjeta bezbjednosti UN. Crna Gora je na neustavan način pristupila NATO paktu koji je nanio i danas nanosi nemjerljivo zlo Crnoj Gori, Srbiji, Republici Srpskoj, cjelokupnom srpskom narodu, Rusiji, Ukrajini i cijeloj našoj planeti.
U retrogradnom istorijskom hodu, od 1998.godine, Crna Gora je kolonija – „(narko) banana republika (država)“ zapadnih megakapitalista – vladara iz sjenke (naslednika „barona pljačkaša“) i njihovih glavnih ekspozitura – vlasti SAD i V. Britanije, te EU i NATO pakta. Crnom Gorom, decenijama, upravljaju američke ambasadorke, uz asistenciju britanskih koleginica.
Nužno je još jednom podsjetiti da su se, već krajem 90-tih godina 20. vijeka, obavještaje i bezbjednosne službe SAD (prije svega, CIA i FBI) i NATO pakta u potpunosti infiltrirale u Crnoj Gori, u sve važne segmente našeg državnog i društvenog života (Ministarstvo odbrane, Vojska CG, Ministarstvo vanjskih poslova i europskih integracija, ANB, specijalne jedinice policije, Univerzitet CG, NVO…). Te službe su pod svoju kontrolu i zaštitu stavile i kriminalno – švercerske klanove u Crnoj Gori, Albaniji, Sjevernoj Makedoniji i na Kosovu i Metohiji, ostavljajući Milu Đukanoviću i „Prvoj familiji“ znatan dio kriminalnog „kolača“, u zamjenu za lojalnost i zaštitu od krivičnog progona.
Crna Gora je globalistima važna samo kao antisrpska i antiruska narkotranzitna destinacija CIA-e i NATO pakta. Međunarodni šverc duvana (pogotovo kad su njegovi proizvođači američke kompanije) i narkotika nije moguć, ako to ne dozvole i kontrolišu američke tajne službe (CIA, prije svega) i NATO pakt. Na taj način, „pune“ svoje skrivene, paralelne, „crne“ fondove radi sprovođenja terorističkih aktivnosti širom zemljinog šara, te svrgavanja njima protivnih i nepokornih šefova država i vlada, drugih državnika i političara, i instaliranja lojalnih vlasti.
Time su i crnogorska vlast i njene bezbjednosne službe postale aktivni učesnici specijalnog, hibridnog, mrežnog (mrežnocentričnog) rata Zapada protiv Srbije, Republike Srpske, ko i protiv pravoslavlja i Rusije, a time i protiv vitalnih interesa države Crne Gore.
Iz navedenog proizilazi diktat crnogorskoj vlasti da podrži sve, protivpravne i samoubilačke, zapadne sankcije protiv Rusije. Jer, Crna Gora svoj ekonomski prosperitet može ostvarivati zahvaljujući prihodima od ruskih turista i ruskim investicijama.
Zapad je i glavni sponzor islamskog (velikobošnjačkog) i albanskog integralizma na Balkanu i dijeljenja srpskog etničkog prostora, te ugrožavanja teritorijalne cjelovitosti i Crne Gore. Cilj je da se, trajno i nepovratno, oslabi srpski faktor i spriječi ruski uticaj na Balkanu. Geopolitički ciljevi državnih i političkih predstavnika muslimana (Bošnjaka) i Albanaca na Balkanu, a koji se poklapaju sa interesima Zapada, jesu stvaranje „velike Bosne“ kao unitarne države (BiH sa Raškom oblašću i sjevernim dijelom Crne Gore) i „velike – prirodne Albanije“ (koja obuhvata i znatne djelove Crne Gore, Kosovo i Metohiju, jug Srbije, zapadni dio Sjeverne Makedonije i sjeverozapadnu Grčku).
Više je nego očigledno da su djelovi Crne Gore, nastanjeni većinskim albanskim stanovništvom, ne samo albanski etnički prostor, nego su to, faktički, sve više djelovi države Albanije?! Dokaz za to je nekažnjeno protivzakonito, dugovremeno isticanje, ne samo zastava države Albanije, nego i klicanje zločinačkoj i terorističkoj tzv. OVK i isticanje njenih simbola, te više puta ponovljeno i nekažnjeno šovinističko divljanje prema srpskom narodu. Naravno, nedopustiva je i svaka neodmjerena i neutemeljena kvalifikacija prema pojedinim Albancima.
Jednostranim prekidom prijateljskih odnosa sa Rusijom i neustavnim pristupanjem NATO paktu, crnogorske vlasti više nemaju efikasan državni mehanizam suprotstavljanja puzajućem albanskom, islamskom i hrvatskom integralizmu na štetu teritorijalnog integriteta Crne Gore.
Euronatovski put Crne Gore podrazumijeva, prije svega, njeno članstvo u NATO paktu i Evropskoj uniji.
Šta je NATO pakt, već sam, prethodno, objasnio
A šta je Evropska unija?
To je marionetska, heterogena, a time i nestabilna, regionalna organizacija koja nema sopstvenu, izvornu, autentičnu spoljnu i bezbjednosnu politiku. Unija se nalazi pod potpunom kontrolom onih koji upravljaju zapadnom tzv. dubokom državom. Kontrola se ostvaruje i preko glavnih menadžera, „bezličnih birokrata“ (članova Evropske komisije, rukovodstva Evropske centralne banke i drugih funkcionera Unije, postavljenih odozgo) i najviše rangiranih državnika u zemljama članicama. To su, po pravilu skromno obrazovani, ali bespogovorno poslušni šefovi država, premijeri, ministri, ambasadori… Oni su, mahom, prošli, kako stručno obrazovnu, tako i mentalno – ideološku obuku u institucijama i ložama pod kontrolom zapadnih vladara iz sjenke!
Evropska unija je regionalna organizacija koja je nastala i funkcioniše radi ostvarenja neoliberalnih, globalističkih ciljeva zapadnih megakapitalista – vladara iz sjenke. To je rezultat procesa koji je planiran, organizovan i sprovodi se odozgo, a ne odozdo, od strane legalnih i legitimnih predstavnika suverenih država.
Francuski predsjednik i general Šarl de Gol je govorio da se projektom „ujedinjene Evrope“ „nudi uspostavljanje nadnacionalne vlasti koja nema ni demokratske osnove niti demokratsku odgovornost…(i) multinacionalne imperije, sa vladom sastavljenom od apatrida, po mjeri tehnokratije“.
Švedski filozof i univerzitetski profesor Gunar Bjornson, je kazao da „proces evropskih integracija je od početka koordinirala CIA radi stvaranja antiruskog geopolitičkog bloka u Evropi“.
A Filip Kanlif, britanski univerzitetski profesor međunarodnih odnosa je, još jednom podsjećam, 2022.godine, kazao:
„Unutar EU Balkan je tek rezervoar jeftine imigracione radne snage i transportni koridor…BiH i Kosovo predstavljaju njene (EU) protektorate, dok je ostatak regiona sveden na status satelitskih država…EU je na silaznoj, a ne uzlaznoj putanji…EU će nastaviti lagano da trune…“
Naravno, taj proces (kao i proces dezintegracije NATO pakta) ubrzaće ruska pobjeda u ratu sa Zapadom. Rusija će (sa Kinom) biti ključni međunarodni faktor.
Potpuni prekid odnosa Rusije i Zapada, povodom ruske vojne intervencije u Ukrajini, pokazao je da je i jedna moćna Njemačka (četvrta ekonomska sila), i kao članica EU i NATO pakta, okupirana, odnosno da je u kolonijalnom položaju i pod punom kontrolom zapadnih megakapitalista. Naime, Njemačka je svoj ekonomski prosperitet zasnivala na jeftinom ruskom gasu, koga je, pod pritiskom, samoubilački morala da se odrekne?!
Postavlja se, onda, logično pitanje: Ako moćna Njemačka ne može da ostvaruje svoje interese u EU i NATO paktu, kako to može malena Crna Gora?!
Od ukupno 27 članica EU, samo četiri nijesu članice NATO-a. To znači da između njih postoji politički i vojno – bezbjednosni identitet. NATO pakt (16 njegovih članica, među njima 9 najvećih i najmoćnijih članica EU) je izvršilo zločinačku agresiju na SRJ.
Administracija i tajne službe SAD, V. Britanije, NATO pakt i Evropska unija su glavna sredstva za ostvarivanje geopolitičkih ciljeva upravljača zapadnom tzv. dubokom državom, u cilju potpunog ovladavanja planetom stvaranjem unipolarnog totalitarnog društva. Po svojoj biti, ti ciljevi su antipravoslavni, antiruski i antisrpski jer podrazumijevaju narušavanje sabornog kanonskog i liturgijskog jedinstva pravoslavnih crkava, razaranje (više)nacionalnih država, dijeljenje srpskih i ruskih etničkih i jezičkih prostora, te negiranje tradicionalnih hrišćanskih, porodičnih i duhovno – kulturnih vrijednosti svih onih koji se suprotstavljaju globalizaciji. Ciljevi su i gubitak povjerenja u sopstvenu istoriju, vjeru, tradiciju, kulturu i u nacionalni identitet, te obezvređivanje moralnih standarda i oktroisanje neoliberalizma kao univerzalne ateističke religije. Opštom debilizacijom (preko „industrije“ jeftine zabave i profesionalnog sporta) i nametanjem potrošačke kulture ljudi se utapaju (asimiluju) u bezoblično, poslušno, stado u toru Orvelovog Velikog brata. Nameću nam se i LGBT+ porodično, državno, nacionalno i vjerski razarajuće „vrijednosti“.
Zato, zastupnici Srba i Crnogoraca kojima je srpski maternji jezik mogu biti članovi nove euroatlantske crnogorske Vlade, samo ako odustanu od glavnih političkih i nacionalnih ciljeva i to od: protivljenja članstvu u NATO paktu; promjena državnih simbola; opozivanja odluke o priznanju lažne države Republika e Kosovës; ukidanja sankcija Rusiji; protivljenja da se legitimna ruska vojna operacija karakteriše kao agresija… Ovo podrazumijeva i njihovo aktivno učešće u utvrđivanju i sprovođenju euronatovske politike buduće Vlade, odnosno, priznavanje legitimiteta takve Vlade. Znači, učešće Srba u budućoj crnogorskoj Vladi ne bi imalo moralnog opravdanja, niti bi doprinijelo ostvarivanju njihovih vitalnih, i srpskih i crnogorskih, nacionalnih interesa.
Što se sukob između Rusije i Zapada zaoštrava, to su, časni i principijelni, legalni i legitimni predstavnici Srba („malih Rusa“), za Zapad, nepoželjni u crnogorskoj Vladi, a i u Parlamentu trebalo bi ih svesti na simboličku brojku.
Umjesto učešća u budućoj Vladi, neophodno je političko- izborno objedinjavanje Srba i srpskojezičkih Crnogoraca, radi odbrane vjekovne istorijske države Crne Gore i vraćanja vjekovnoj zaštitnici – Rusiji. Takvo objedinjavanje podrazumijeva srpske i prosrpske stranke, udruženja i uglednike. Na taj način stvorio bi se uticajan opozicioni parlamentarni faktor na političkoj sceni Crne Gore, koji bi bio jedinstven i nepokolebljiv u ostvarivanju navedenih ključnih opredjeljenja.
Novoformirani politički subjekat nastupio bi jedinstveno na izborima, jer je realna procjena da se, zbog nastupanja u više izbornih kolona i značajne apstinencije birača na prethodnim parlamentarnim izborima, izgubilo i rasulo i do 10 odsto glasova!
Pada u oči, nažalost, da i srpske i prosrpske partije u Crnoj Gori, sa sve manje javnog kritičkog odnosa, prihvataju, kao nesporno, članstvo naše države u NATO paktu.
Lideri srpskih i prosrpskih partija dužni su da doprinose demokratskom, ekonomskom i socijalnom napretku, te istinskoj nezavisnosti naše otadžbine Crne Gore koja bi se temeljila na istorijskoj srpskoj Crnoj Gori svetorodne vladarske kuće Petrovića!