CIA dovela do raskola u pravoslavnom svijetu: Zapad je izgubio tradicionalni hrišćanski identitet

Piše: Diogenis D. Valavanidis

Nesumnjivo je da se današnje vrijeme karakteriše kao doba globalizma. Smatram da je veoma korisno o tome razgovarati u ovom trenutku, kako bismo razjasnili određene stvari iako je riječ o temi koja je u poslednjoj deceniji veoma aktuelna, tako da je u vezi sa njom publikovano dosta naslova. Neophodno je napomenuti da su u svim izdanjima iznijeta samo lična razmišljanja autora, pa kao takva ne predstavljaju stav nijedne institucije niti referentne organizacije.

Ovom prilikom i ja iznosim samo lični stav, pa ću reći da globalizam predstavlja sistem upravljanja koji sprovode najbogatiji, a time i najmoćniji ljudi na planeti, i po svom obimu i prirodi može da bude nadnacionalni, planetarni, ekonomski ali u određenom smislu i društvno-politički sistem. Suština je u tome da je Zapad izgubio svoje zvijezde vodilje i tradicionalni hrišćanski identitet, koji se zadržao još samo u nekim od najtradicionalnijih pravoslavnih zemalja. Nesumnjivo da je Rusija na prvom mjestu od svih pravoslavnih zemalja u kojima se tradicionalne vrijednosti nalaze na najčvršćim osnovama. Zato se ona i nalazi na vrhu liste napada globalista.

Sada smo došli do tačke kada možemo da konstatujemo da je to upravo ono što najviše smeta nosiocima antihrišćanstva, čija je ideja da se upravlja svijetom od oko jedne milijarde ljudi. Zapravo, oni smatraju da na zemlji ima previše stanovnika što im predstavlja određene poteškoće u upravljanju svijetom. Logično je da bi bilo jednostavnije upravljati svijetom sa manjim brojem ljudi.

Ko je konkretan organ ili „vlada“ koja upravlja tim silama koje se nerijetko nazivaju duboka država, duboka elita ili tajna vlada? Na ovo pitanje je vrlo teško odgovoriti. Ono što sa sigurnošću možemo da konstatujemo jeste da oni ne dolaze iz jedne države. Smatram da griješe oni koji smatraju da je ta organizacija iz Sjedinjenih Država. Taj zaključak nije tačan, jer stvari stoje sasvim drugačije. SAD su jedno vreme bile samo instrument, za koji su ih antihrišćani koristili isključivo kao glasnogovornika, ali ih ni takav koncept sada više ne zadovoljava. Trenutno se traga za novim oruđima kojima bi se vladalo svijetom.

Kao što je poznato, njihovo postojanje je obavijeno mistikom, a sastanci njihovih predstavnika su začuđujuće tiho i nečujno propraćeni u javnosti, kao da je riječ o nekom potpuno minornom skupu. Ipak, u nemogućnosti da sakriju održavanje skupova ovako visokih zvaničnika velikog broja vlada i država, pribjegavaju izvještavanju o održavanju tzv. ekonomskog samita. To djeluje prilično naivno i čudno, jer da je zaista tako, da li bi bilo moguće da se sa tako visokog skupa ne objavljuju zvanični izveštaji i zaključci?

Više i nije tajna da neke multinacionalne korporacije upravljaju velikim svjetskim resursima. Kao primer mogu navesti Black Rock Fund Advisors i Vanguard Fund Advisors koji na globalnom nivou kontrolišu imovinu veću od 15 triliona dolara. Vrlo je indikativno da se upravo ove dve kompanije pojavljuju kao najveći deoničari u gotovo svim najvećim farmaceutskim, medijskim, oružanim, transportnim kompanijama kao i bankama.

GRAMZIVOST I NEZAJAŽLjIVOST GLOBALISTA

Glavne karakteristike globalističkih sila su njihova gramzivost i nezajažljivost u sticanju bogatstva. Naravno da su njihove mete Kina i Rusija, ali sa Kinom kao najvećim svjetskim ekonomskim gigantom ne ide tako lako, dok im sa Rusijom to nije uspjelo za vrijeme Borisa Jeljcina. Pošto je u pitanju tajna organizacija možemo samo da pretpostavimo da je na globalnom planu moguće prekomponovanje globalističkih snaga, u prvom redu u stvaranju novog saveza Amerika – Engleska – Australija, što treba pažljivo pratiti, jer postoji mogućnost da upravo ovakav novoformirani savez zamijeni ulogu NATO.

Možda bih imao da kažem još koju rečenicu, ali ovde bih se zaustavio i poslušao savjet mudrog starogrčkog filozofa Aristotela, koji je rekao: „Čovek je vlasnik samo onih reči koje nije izgovorio“.

Istorija globalizma se u najkraćim crtama može podijeliti na tri dijela, i to: prva faza do 1914. godine, druga do 1945. i treća faza od 1945. godine do današnjih dana. Iako je pad berlinskog zida 1989. godine simbolički označio otvorenu pojavu globalističke vlasti, može se smatrati da se pravi početak istorije globalizma dogodio nekoliko stotina godina ranije, u vrijeme Buržoaske revolucije 1789. godine. Posle uspostavljanja kapitalizma u Francuskoj, on je u pravom smislu riječi postao smisao i suština društveno političkog i ekonomskog poslovanja država u svijetu.

Vremenom, razvijajući poslove, kapitalisti su za sebe osvojili značajnu ekonomsku i političku snagu u svojim državama. Do pojave prvih multinacionalnih kompanija dolazi u 19. vijeku, a time i međusobne borbe kapitalista za prevlast unutar granica sopstvenih država. Kako u lokalnim okvirima njihovih država nisu bile ispunjene sve ambicije domaćih kapitalista, oni su se okrenuli traganju za profitom „izvan svoje kuće“. Nezadovoljni do tada zatečenom raspodjelom resursa među državama, grupe kapitalista odlučuju da potraže sreću u otvaranju ratnih žarišta. Tako je krupan kapital izazvao dva svjetska rata, 1914. i 1941. godine.

U prva dva svjetska rata krupni kapitalisti su se borili za kolonije i na taj način praktično utvrdili svoje međusobne odnose. Nažalost, sunarodnike tih supermilionera i druge narode je to vrlo skupo koštalo. U Prvom svjetskom ratu je bilo 17 miliona poginulih i 21 milion ranjenih, dok je Drugi svjetski rat bio još krvaviji, sa 60-80 miliona mrtvih i ogromnim ali nepoznatim brojem ranjenih. Matematički govoreći, oko 10% svjetske populacije je zauvijek nestalo tokom oba svjetska rata. Ova činjenica nam šalje zastrašujuću poruku, a to je da je ljudska gramzivost najpogubnija ljudska osobina, koja se nažalost, zadržala do današnjeg dana.

Posle 1945. godine, globalisti kreću u pljačku preostalih resursa na planeti, putem vođenja lokalnih ratova uz agresivno korišćenje manipulativnih medijskih sredstava, i to sinhronizovano i bez značajnijih međusobnih sukobljavanja. Ovaj period traje sve do danas.

STVARANjE JEDNE SVJETSKE RELIGIJE I USPON SATANISTIČKOG KULTA

Prva i jedina brana i prepreka na putu širenja globalizma predstavlja hrišćanska crkva, kao najdominantnija svjetska religija. Kao što je poznato iz hrišćanske istorije, 1054. godine došlo je do velike šizme kada se Rimokatolička crkva otcepila od hrišćanstva, i tako su nastale Istočna i Zapadna crkva. Kada je riječ o zapadnom hrišćanstvu, ono ne predstavlja nikakvu ozbiljniju prepreku za napredak globalizma, s obzirom na to da zapadno hrišćanstvo kao crkva ili religija, više ne predstavlja ozbiljan faktor u zemljama zapadne hemisfere.

Globalisti su u Zapadnu crkvu odavno ubacili klicu afirmisanja jednopolnih brakova (LGBTQ+) koju je Zapadna crkva prihvatila, čime je narušila suštinu braka između muškarca i žene, koju je Gospod Isus Hrist blagoslovio u Kani Galilejskoj. Nažalost, i dan-danas se na gotovo svim katoličkim i protestantskim crkvama u SAD i Kanadi vijore zastave organizacije koja promoviše patološke zajednice istopolnih parova.

Takođe, SAD, Kanada i Velika Britanija su vodeće države u svijetu u promovisanju satanizma kao pokreta, čemu se Zapadna crkva javno ne suprotstavlja. Štaviše, pokušavaju na sve načine da navedene devijantnosti i antihrišćanske elemente ubace i u neke pravoslavne zemlje.

Kao neslavan primjer može da posluži događaj od 18. februara 2022. godine kada je u 19 časova i 51 minut (u udarnom terminu) u programu Javnog servisa Radio-televizije Srbije emitovan dokumentarni film, koji u afirmativnom tonu prikazuje pojavu satanizma, tj. film koji se zove „Slava Satani“, i koji prati uspon Satanističkog hrama u SAD? Drugim riječima, radi se o pokretu koji postoji samo šest godina, a već je postao jedan od najkontroverznijih vjerskih pokreta u američkoj istoriji. U filmu se satanistički hram i njegov vođa Lukijen Grejves pozivaju na satansku revoluciju da bi navodno spasli dušu nacije. Pored toga, u filmu se u afirmativnom tonu predstavlja satanistički kult, koji se trudi da pobijedi u ratu protiv hrišćana.

Imajući u vidu krajnje negativne i opasne tendencije koje dolaze sa Zapada, u prvom redu, da se Gospod Isus Hristos – Bogočovek zamijeni čovjekobogom, kao i aktivnosti na stvaranju tzv. jedne svjetske religije na čemu već vjekovima radi satanistička antihristova vojska, Centar za zaštitu hrišćanskog identiteta iz Beograda je ovim povodom protestovao kod najviših vjerskih (Srpska pravoslavna crkva) i političkih autoriteta Republike Srbije (Ministarstvo kulture), zahtijevajući da se ovakve stvari ne ponavljaju jer su u suprotnosti sa tradicionalnim vrijednostima pravoslavne vjere i tradicije srpskog naroda.

Dnevni list „Politika“ je u ponedeljak 20. februara 2020. godine objavio članak pod naslovom „CIA otkrila dokumente o saradnji sa Vaseljenskom patrijaršijom“. Time je samo potvrđeno da je američka obavještajna agencija izabrala drevnu Vaseljensku patrijaršiju i njenog poglavara, ocijenivši da na taj način može lako da realizuje sve planove u korist svjetskih globalističkih sila. Moramo priznati da su pravilno procijenili, da je jedino Pravoslavna crkva ostala poslednja brana tradicionalnih vrijednosti (vjera, porodica, otadžbina i tradicija), kao i hrišćanskih dogmi svetih apostola, svetih otaca i vaseljenskih sabora.

AMERIKA UPLETENA U IZBOR CARIGRADSKOG PATRIJARHA

Kada je u CIA u pitanju, prisluškivanje, podmićivanje i ucjene – naročito u periodu Hladnog rata, ali i drugi vidovi tajnih borbi su se odvijali i na crkvenom planu, iz razloga što su se supersile borile za vjernike. Još prije mnogo godina, dokumenti iz arhiva CIA pokazuju da su SAD bile upletene u izbor carigradskog patrijarha, što je dovelo do raskola u pravoslavnom svijetu i religijsko-političkih afera. Vaseljenski patrijarh Atinagora je bio vrhovni poglavar Vaseljenske patrijaršije od 1948. do 1972. godine. On je ovu ulogu dobro odigrao. Na ceremoniji ustoličenja 1949. godine, pozvao je hrišćane i muslimane da se „ujedine u borbi sa crvenom prijetnjom“, odnosno komunizmom.

Tokom prve propovijedi, pored patrijarha Atinagore je stajao gubernator Istanbula. Kako se navodi u izvještajima britanskih diplomata, on je bio važna figura Carigradske crkve. Podsjetimo se na trenutak na koji način je patrijarh Atinagora došao na presto Carigradske patrijaršije. Zapravo, još krajem četrdesetih godina turska vlada je raščistila put Atinagori. Njegov prethodnik je bio patrijarh Maksim koji je početkom Hladnog rata izjavio: „Crkva je van politike.“ On je sarađivao sa pravoslavnom braćom i Ruskom pravoslavnom crkvom. Tokom 1948. godine je u Moskvu poslao delegaciju na jubilej obilježavanja autokefalnosti. To je razljutilo Ankaru ali i CIA, čiji su agenti u Turskoj i Grčkoj počeli da šire publikaciju u kojoj su otkrivali neke tajne o patrijarhu. Oni su prinudili Maksima da 1948. godine podnese ostavku, navodno, zbog bolesti.

„Akcija zamjene starog Maksima na mjesto vaseljenskog patrijarha Grčke pravoslavne crkve je uspjela. Više od godinu dana su pokušavali da ga izbace iz Patrijaršije, koja je predstavljala pravoslavne Grke u cijelom svetu. Sada patrijarh čeka odluku o sledećem postavljenju“, napisano je u otvorenom izvještaju specijalnih službi.

Sa Ankarom su dogovoreni svi detalji u vezi sa njegovim naslednikom. Glavni problem je bio taj što je novi patrijarh mogao da postane samo građanin Turske, uslov koji Atinagora nije zadovoljavao, tako da je 26. januara 1949. godine prilikom slijetanja na istanbulski aerodrom, Atinagori uručen novi turski pasoš.

Ima još pikantnih detalja koji govore o diretnoj umiješanosti američke administracije i CIA u izbor prvog među jednakima po časti u pravoslavnom svijetu. Na primjer, u kabinetu državnog sekretara SAD Henrija Kisindžera, 7. juna 1972. godine je zazvonio telefon i na liniji je bio tadašnji potpredsjednik SAD Spiro Egnju (grčki) prvi Amerikanac grčkog porekla na ovoj funkciji.

Egnju je rekao: „Potrebno je da se u Tursku pošalje delegacija na čelu sa arhiepiskopom Jakovom. To će mu dati na značaju na predstojećim izborima za vaseljenskog patrijarha. On je na čelu zajednice koja nas podržava i potrebno je da se uvjerimo da glasovi turskih episkopa neće praviti prepreke“, rekao je tada drugi čovek SAD.

Samouvereni Henri Kisindžer mu je odbrusio: „Baš me briga za turske episkope, ali me je briga za njihovu vladu“. Tog dana se upokojio carigradski patrijarh Atinagora (Spiru), koji je u tom trenutku bio jedan od najuticajnijih vjerskih ličnosti na svetu. Međutim, pošto se njegova smrt iščekivala već tri godine, oko trona se uveliko vodila borba.

 

 

(novosti online)