Borba za pravedniju Crnu Goru

Piše: Ivan Otović (predsjednik SO Herceg Novi i master međunarodnih poslova) 

Države koje baštine tekovine Savezničkih sila iz Prvog svjetskog rata 11. novembar obilježavaju kao Dan primirja, datum koji označava konačan krah Centralnih sila predvođenih Njemačkom.

U Republici Srbiji 11.novembar je državni praznik koji se zvanično proslavlja od 2012 godine, naši sunarodnici u Srbiji istovremeno ponosno slave vanvremenske podvige srpske vojske protiv višestruko nadmoćnijeg zavojevača ali i odaju počast svim onima koji su pali da bi Srbija i srpstvo nastavili da žive. Sjećaju se svih onih generacija koje smo kao narod izgubili, dobrovoljaca iz svih srpskih, evropskih i prekookeanskih zemalja, 1300 kaplara, šumadijskih i topličkih seljaka, sveštenika, oficira i pjesnika, svih onih koji su dobro znali ko su i šta brane. Branili su pravo jednog naroda da živi, da ne bude poroboljen i izbrisan sa istorijske pozornice.

Baš u navedenom periodu narod u Crnoj Gori se ,,popisao“, kralj Nikola je 6.avgusta objavio rat Austrougarskoj zarad odbrane ,,našeg milog Srpstva“, uprkos brojnim poteškoćama crnogorska vojska se hrabro bori nošena idejom da je blizu čas konačnog nacionalnog oslobođenja i ujedinjena. Mojkovačka bitka je odraz tadašnje svijesti srpskog naroda u Crnoj Gori, žrtva koja je u velikoj mjeri doprinijela vaskrsnuću srpske države.

Upravo ova žrtva oslikava ono što se često naziva iskonska Crna Gora, zemlje koja je izrodila neke od najvećih ličnosti srpskog naroda, ljudi koji su i u teškim vremenima dobro znali kome pripadaju, kojim jezikom govore i u kojoj se crkvi mole. Ipak dosta toga se promijenilo u prethodnih sto godina, pored ovakve Crne Gore mi danas imamo više ,,Crnih Gora“ koje su rezultat raznih društveno-političkih procesa. Naš problem nije u tome što imamo više društvenih konstrukta Crne Gore već što neki od njih decenijama rade na suzbijanju možemo reći čak i zatiranju onih koji slave i Mojkovac i Kajmakčalan, i Njegoša i Dučića.

Zahtjevi za odlaganje popisa zato ne trebaju da nas začude, oni samo potvrđuju kontinuitet jedne politike koja ne želi da u Crnoj Gori dođe do pomirenja. U duhu pravog totalitarističkog dogmatizma oni koji ne prestaju da govore o ljudskim pravima još jednom žele da nas onemoguće da bez zadrške i straha kažemo ko smo. Uspjeli su u tome na popisima 1948., 2003. i 2011. godine.
Moramo biti svjesni da oni i danas ne od odustaju od svojih namjera, uslijed promijenjenih političkih okolnosti nakon 30. avgusta prvi put poslije više od sedam decenija ne moguu potpunosti kontrolisati popisni proces. Ova činjenica izaziva ogroman strah u njima, jer bi pojedini podaci iz popisnih obrazaca objelodanili istinu koja će nas možda približiti Crnoj Gori mojkovačkih junaka.

Nas prije svega obavezuju naši potmoci i svi naraštaji koji dolaze da se borimo za naša politička i kulturna prava, da očuvamo svoju ime, crkvu i jezik. Naša je dužnost da omogućimo našoj djeci obrazovanje na srpskom jeziku i po obrazovnom programu koji uključuje sve za nas značajne ličnosti, procese i događaje. Moramo jačati naše nacionalne institucije kulture u Crnoj Gori, čuvati našu Srpsku pravoslavnu i podržavati mlade koji mogu doprinijeti razvoju naše zajednice i cjelokupnog crnogorskog društva.

Mi moramo jasno reći ko smo, vrijeme je pokazalo da su svi dosadašnji identitetski kompromisi bili na našu štetu. Prestala je potreba da se bilo kome pravdamo ili da dodatno objašnjavamo našu pripadnost, jasno treba reći da smo Srbi koji pričaju srpskim jezikom i koji štuju svoju Srpsku pravoslavnu crkvu.