Bivši funkcioner JUL-a o vezama Mire Marković sa ubistvima u Jugoslaviji!

Jugoslovenska ljevica bila je krajnje ljevičarska politička stranka u Saveznoj Republici Jugoslaviji. Na svom vrhuncu, stranka je imala 20 mjesta u Narodnoj skupštini Republike Srbije nakon opštih izbora 1997.

Mirjana „Mira“ Marković supruga bivšeg predsjednika Srbije i SRJ Slobodana Miloševića, bila je lider i osnivač ove političke partije. Nakon ubistva Zorana Todorovića Kundaka, generalnog sekretra jugoslovnske levice, 24. oktobra 1997, na njegovo mjesto dolazi Ratko Krsmanović.

Za Miru Marković kaže da ne postoji istina o njoj, osim smrti 14. aprila 2019 godine.

Ratko Krsmanović bio je gost emisije Crna Hronika na Kurir televiziji.

– Želio bih da istaknem da je Jugoslovenska ljevica nastala kao izraz i potreba tadašnjih okolnosti. Ljevica je međusobno bila pocijepana. Postojala je potreba da se razlike i raspukline svih ljevičara prevaziđu na način da se objedini njihovo djelovanje. Tako je nastala potreba da se osnuje pokret i za one pojedince koji nisu našli motiv da se angažuju tada u okviru postojećih političkih partija. Počeli smo kao jedna svejugoslovenska partija – rekao je Krsmanović i dodao:

– To što je Jugoslaviji prijjetila opasnost od spoljašnjih i unutrašnjih neprijatalja bio je razlog više da se ujedinimo u okvirima tadašjih mogućnosti. Ta snaga se ruinirala vremenom i ideja je devalvirana por pritiskom onih službi koje su dugo negovane upavo za takvu svrhu.

Tvrdi da je u vrijeme osnovanja Jugoslovenske ljevice postojala informacija da SAD planiraju da na prostoru Jugoslavije konstituišu svoju ljevicu:

– Tih godina kada je nastajala Jugoslovenska ljevica bili smo obaviješteni o naporima Sjedinjenih Američkih država da na prostoru Jugoslavije konstituišu jednu njihovu ljevicu koja će služitu interesima i ciljevima nekih kolonijalnih šema. Znali smo da je Korać bio jedan od ljudi koji je bio planiran u toj projekciji. Sve ljude za koje smo, takođe znali vidjeli smo ih na bini 5. oktobra, što govori o jednom usaglašenom projektu. To je samo ubrzalo osnivanje Jugoslovenske ljevice. Ni u okviru SPS-a nisu bila usaglašena stanovišta. Bilo je nacionalisitčkih struja kojima se JUL snažno protivila.

Tvrdi da je ubistvo Zorana Todorovića Kundaka najvjerovatnije povezano sa strukturama službi bezbjednosti.

– Za to ubistvo do danas niko nije snosio odgovornost, a moje mišljenje je da bi odgovornost trebalo tražiti u strukturama tadašnjih službi bezbjednosti, ali to je osmišljeno tako da se to nikad ne sazna. Bio sam sa Radetom Markovićem u komunikaciji, a mislim da bi Jovica Stanišić bio najpozvaniji da pomogne oko istrage za to ubistvo.

Odlučno je negirao bilo kakvu povezanost Mirjane Marković sa političkim ubistvima devedesetih godina:

– Miru Marković dovoditi u vezu sa naručenim ubistvima je tako surova zla namjera i pakost, da nemam riječi kojima to mogu da opišem, ali svi smo prišli tu giljotinu. Nakon 5. oktobra Mira Marković je završila u izgnanstvu i ovdje je ostalo izrazito neprijateljski raspoloženo političko rukovodstvo prema njoj. Godinama su tragali za učešćem Mire Marković u nekakvim nečistim, neljudskim poslovima. Posle 23 godine sve te optužnice bukvalno su se svele na jedan jedini momenat, a to je rješenje o nelegalnoj dodjeli stana jednoj službenici vlade.

Dotakao se i ubijenog novinara Slavka Ćuruvije:

– Slavko Ćuruvija je bio čest gost u direkciji JULa. Znam da je uoči bombardovanja razgovarao sa Mirom Marković. Da su tačne te konstrukcije o njenoj umješanosti u Ćuruvijino ubistov svakako bi Mira Marković snosila krivičnu odgovornost.

Petog oktobra je bio na vezi sa tadašjim predsjednikom Slobodanom Miloševićem koji ga je tada ukorio:

– Bio sam u zgradi JUL -a sa još četri žene. Bio sam na vezi sa Slobom, a kada je rulja krenula ka zgradi, on me je ukorio rekavši: „Nemog da glumiš narodnog heroja, miči te žene odatle i sklanjate se.“ Posle toga smo napustili zgradu.