Nedavno smo bili na proslavi stogodišnjice naše škole. Pored profesora, na svečanosti su se okupili i najgori đaci iz svih generacija!
A koga drugog da zovu: najgori đaci su jedino i uspjeli u životu. Možete zamisliti kakav je to bio trijumf: najgori učenici u frakovima, a najgore učenice u svečanim toaletama pod najskupocjenijim nakitom – plešu sa svojim profesorima koji su, siroti, još uvijek u onim istim pohabanim i još u ono doba kad su sašivena, demodiranim odijelima.
Najboljih učenika nigdje nema. Ko zna gdje su zaglavili, ili su u Njemačkoj, ili ovdje, ali bez posla, ili još uče, ili su na nervnim klinikama, ili su se nesrećno oženili nekom najboljom učenicom, ili su se razočarali u život – a ko takve uopšte tretira u životu! Njih se više niko ne sjeća. Pretrpjeli su potpuni fijasko. Zaboravili su ih čak i njihovi profesori! Zaboravili su ih jer su morali.
Dovedeni pred svršen čin, da cio njihov život i rad ne bi bio promašen, a sve čemu uče djecu pogrešno, profesori su počeli da se ponose svojim najgorim đacima, da ih naknadno proglašavaju najboljima, evocirajući uspomene na njihove čuvene odgovore i briljantne zadatke. Najgorim đacima sve je normalno, pa im od toga i nema ništa prirodnije!
Zamislite profesore koji su svoj poziv ozbiljno shvatili, koji uče djecu kako da uspiju u životu, a u životu uspijevaju jedino oni koji ih nisu slušali!
Kako se osjeća stari strogi profesor koji vjeruje u svoju misiju i svoje kriterijume, a čim uključi televizor:
Ugleda nekog od svojih najgorih đaka kako vodi glavnu riječ,
Ili ode u bioskop, a u filmu glavnu ulogu tumači njegova najgora učenica.
Kad sa prijateljima jedino razgovara o mudrosti, genijalnosti i velikim djelima bivših najgorih učenika,
Kad mu se bivši najgori učenici, problemi svojih škola i zastiđa svojih roditelja, smiju s naslovnih strana ilustrovanih časopisa,
Kad vidi da su po njegovom mišljenju najgori postali asovi, bardovi, starovi, prvaci, veterani, krem,
Kad najgore učenike sahranjuju u aleji velikana, dodeljuju im nagrade za životno djelo,
Kad škole nose imena najgorih učenika,
Kad… Ali ko bi nabrojao sve uspjehe najgorih đaka? To bi bilo dostojno najjačih pera, kičica i kamera!
I šta drugo preostaje profesoru, starom iskusnom pedagogu, nego da u takvoj situaciji najgore proglasi najboljima, i da na njihovim primjerima vaspitava nove generacije.