“Pontonovo srce” ili “Love story” na naš način – sjutra na svečanoj projekciji u CNP-u

Piše: Dragan Koprivica

Da bez dobrog scenarija nema dobrog filma, i da bez dobrog reditelja nema dobro obrađenog scenarija, u to sveto dvojstvo i aksiom naša filmska publika se još jednom uvjerila gledajući novi film danas sigurno najboljeg savremenog crnogorskog reditelja, Senada Šahmanovića, “Pontonovo srce”.

Kao jedan od nastavljača filmske poetike Živka Nikolića, ali uz svoj osoben rediteljski rukopis, Šahmanović se dosad, što je poseban kvalitet, ogledao u nekolika žanra u traganju za vlastitom filmskom poetikom, a predstoje mu i novi, već zacrtani filmski izazovi.

Dosad je režirao filmove: “Umir krvi” (2015) na temu krvne osvete, (scenarista Stefan Bošković), “Sirin” (2023) o zločinu u Štrpcima (scenaristi Senad Šahmanović i Klaudija Botino) i “Živko Nikolić – Nedosanjani san” (2023) (scenarista Dragan Koprivica).

Film “Pontonovo srce”, pomalo komična ljubavna saga u produkciji RTCG, četvrto je značajno ostvarenje Senada Šahmanovića, koji aktivno radi i na finalizaciji dugometražnog kreativnog dokumentarnog filma “Vud, ti si pobijedio”, u čijem fokusu je lik našeg oskarovca, Dušana Vukotića, i pritom priprema scenario za svoje sljedeće filmsko ostvarenje, koje bi jednim dijelom bilo snimano u Parizu.

A šta, uz hvale vrijednu energiju i kreativne potencijale Šahmanovića valja reći konkretnije o njegovom novom filmu…

Kao prvo, polazišna osnova, scenario Antonia Gabelića, čistotom ljubavne priče zaintrigirao je Šahmanovića, koji mu je ulio našu domaću dušu jezičkim obrascima, kalamburima, uzrečicama, humorističkim dijaloškim okršajima uz replike “dim u dim”, uz sve finese koje ovaj film smještaju u milje Podgorice, gdje je većinom i sniman, a dijelom i na Rijeci Crnojevića, u Boki i prema Cetinju, te cio projekat nosi i naš jezički i mentalitetski pečat.

Gabelić, hrvatski reditelj i scenarista, završio je Akademiju dramske umjetnosti u Zagrebu, poznati je scenarista regionalnih TV serija (“Zabranjena ljubav”, “Bitange i princeze”, “Najbolje godine” i “Žigosani u reketu”), bavi se i novinarstvom, i režira filmove kratkog metra (“Travelling”, prikazan premijerno na Filmskom festivalu u Kanu).

U aktuelnom društvenom trenutku naša publika je uglavnom navikla na agresivne filmske storije kao ogledalo vremena u kojem živimo, uz teme o korupciji, švercu, mafiji, nasilju, osvetama, političkim vrteškama i porodičnim dramama, te ovaj emotivno obojeni film u znak pobjede ljubavi, čak i gdje joj mjesto nije, djeluje kao pravo osvježenje koje nas uvjerava da emocije i dalje postoje u nama. Da ljubav i danas može trijumfovati i u nemogućim uslovima, čak pri susretu dvoje partnera iz dva različita svijeta, koje može povezati samo čista emocija.

Šahmanović je odlično razumio poruke scenarija Gabelića, i napravio melodramu, ali u njenom najljepšem, izvornom smislu, uz emotivnu storiju s dva glavna lika, junakom i junakinjom koja je u melodrami uvijek u određenoj nevolji, pa i u ovom filmu, uz prisustvo nekog negativnog junaka, uz poruku da dobro uvijek pobjeđuje zlo.

Pritom, ljubavna priča, naša verzija sa srećnim krajem čuvenog filma “Love story”, uz eho uzrečice “ono malo duše”, nije obojena pretjeranim naglašavanjem emocija, niti dramskim šaržiranjem, već se odvija svedeno, sa mjerom, uz fini fluid i gradaciju čekanja “ljubavnog Godoa”, koji na kraju ipak dolazi, uz sve peripetije i elemente komedije zabune.

Zato ovaj film, uz sve neosporne vrijednosti, predstavlja pravo osvježenje za publiku sa naših i širih prostora, uz uspješnu međunarodnu prezentaciju.

Igraju: Marija Labudović, Marko Janketić, Rade Šerbedžija, Dejan Đonović, Stevan Vuković, Jelica Vukčević, Omar Bajramspahić, Pavle Popović, Aleksandar Radulović, Mišo Obradović, Jadranka Mamić, Milo Perović, Mina Mićović, Anđela Marunović, Nikola Perišić, Lazar Đurđević, Davor Klisić i Tamara Karabasil.

O udjelu velikana filmske i pozorišne umjetnosti, Radeta Šerbedžije, ne treba posebno govoriti, a ovog puta samo valja istaći da je i svojom epizodnom ulogom na sebi svojstven način obojio cjelokupnu atmosferu filma, i odlično pogađao naše dijalekatske finese i akcente.

Marko Janketić je poznat crnogorskoj publici i po tome što potiče iz glumačke familije (otac Mihailo Miša Janketić, majka Svjetlana Knežević i sestra Milica Janketić), a naša publika ga gleda i u TV serijama. U ovom filmu je ostvario upečatljivu ulogu priprostog šefa autootpada na gradskoj periferiji, koji maltretira svoje radnike stalnim pridikama, ali i molioce, u duhu čehovskog tzv. „malog čovjeka“. Pritom doživljava transformaciju i duhovno prosvjetljenje ljubavnim ozarenjem prema poznatoj glumici, za koju upočetku nema milosti za molbe oko popravke starog auta “Pontona” njenog djeda. Potom doživljava emotivni preobražaj shvatajući da ljubav ne poznaje granice ni među društvenim slojevima, običnim ljudima i poznatim ličnostima. U ovom svjetlu film djeluje i kao rimejk priče o bitangi i princezi, ali sa srećnim krajem.

Kast lista ostalih aktera filma ide u prilog očitoj činjenici da je u Crnoj Gori došlo do izrazite smjene generacija, pri čemu, srećom, naša zemlja dokazuje da i dalje predstavlja neiscrpno vrelo talenata.

Marija Maša Labudović, porijeklom iz Berana, koja igra glavnu žensku ulogu, iz mlađe je glumačke garde, član je ansambla Kraljevskog pozorišta „Zetski dom“ na Cetinju, a imala je uloge u Narodnom pozorištu Sombor, u Tivtu, Podgorici (CNP i Gradsko), „Zetskom domu“, i Beranama, Bijelom Polju, Beogradu… Uloga u “Pontonovom srcu” joj je peta po redu, a igrala je i u tri TV serije.

Njenu rolu u filmu Šahmanovića krasi nepretenciozna gluma, sa finom mjerom, uz gradaciju emocija, snagu da se sukobi u verbalnom okršaju, pokaže uzlet empatije u ključnim scenama dajući svoj maksimalan doprinos cjelini filmskog ugođaja, ukupnoj atmosferi pomalo godoovskog traganja za srećom uz primjereni hepiend bez patetike i šaržiranja. Stoga je i razumljivo da joj je Šahmanović s pravom povjerio ovako složenu ulogu koju je i snagom prirodne intuicije ostvarila uvjerljivo i šarmantno.

I ostali glumci sa našeg pozorišnog tla izuzetno uspješno su odigrali svoje uloge pronalazeći se u likovima ljudi s margine u romantičnoj komediji, prividno siromašni duhom, ali s dovoljno snage da dokažu suprotno na konkretnim primjerima i životnim izazovima.

Producent filma RTCG je Miro Radošević, muziku potpisuje Ivan Marović, scenograf je Ratka Odalović, snimatelji Andrija Raičević i Goran Tripunović, a montažu je uradio Tomislav Pavlić.

Ovaj film, uz finu metaforu-zaplet o starom autu “Pontonu” i djedu glavne junakinje, pri čemu je i autu i djedu potreban remont, premijerno je prikazan 23. avgusta na Kanli kuli u Herceg Novom na 37. Filmskom festivalu Herceg Novi – Montenegro film festival. Podgorička premijera održana je 10. septembra na Devetom Džada Film Festu – Međunarodnom festivalu debitantskog igranog filma, a sjutra, 26. novembra, slijedi svečana projekcija u CNP-u, nakon čega će film biti distribuiran za ljubitelje sedme umjetnosti kod nas i šire.

Šahmanović je očigledno naš vodeći filmski reditelj novog talasa, te se od njega s pravom očekuju i novi filmski projekti i TV serijali, a publika će uskoro gledati “Pontonovo srce” i u formi TV serije.