Pronađen Antonije: Boris ga iz groba prebacio u njihovu tzv. crkvu

Nakon što se prije par dana oglasila frakcija tzv. CPC Miraša Dedeića gdje su saopštili da je otvoren grob bivšeg tzv. mitropolita tzv. Crnogorske pravoslavne crkve Antonija Abramovića, u saopštenju se oglasila i Borisova frakcija tzv. Crkve gdje je otkriveno da su oni ti koji su grob otvorili i uzeli kosti.

Naime, oni su to uradili jer su Antonija proglasili za tzv. svetitelja i obilježili „Dan svetog* Antonija“ odnosno „obretenje njegovih moštiju“.

18. novembra, 1996. godine, podsjećaju iz osve frakcije, umro je tzv. mitropolit Antonije Abramović.

„Braćo Crnogorci i sestre Crnogorke i svi ljudi dobre volje! Danas smo se okupili pored svetih moštiju prvog mitropolita-obnovitelja naše Crnogorske pravoslavne crkve da se pomolimo: da nas Svetitelj, kao i kad je bio u ovozemaljskome životu, objedini i ujedini u ovom teškom trenutku za našu državu, Crkvu i narod. Ljubav prema Bogu, čovjeku i Crnoj Gori vozdigla je Svetoga Antonija na nebesa, među anđele, crnogorske svetitelje i sve svete. Da nas, grešne i nedostojne, ovaj ugodnik molitvom pred Bogom zastupa”, kazao je on.

Antonije Abramović, odnosno Ilija, rođen je 1919. u Kotoru, † 1996. Podgorica — zamonašen je i rukopoložen za sveštenomonaha u jurisdikciji SPC uoči Drugog svjetskog rata.

Trebalo da putuje u Hilandar, ali ga u tome 1941. sprječava izbijanje rata. Iako se većina monaške bratije razbježala, Antonije ostaje u Dečanima: preživio teške ratne dane italijanskih, albanskih, njemačkih i bugarskih racija. Manastir sačuvao od pljačke i uništenja.

Nastojatelj Visokih Dečana do 1955, zatim manastira Pećka parijaršija, Rakovica (Beograd), a od 1958. do 1961. iguman Savine – Herceg-Novi. Emigrira iz komunističke Jugoslavije, najprije u Grčku, a odatle u Kanadu.

Protojerer Velibor Džomić više puta je u svojim radovima govorio da posjeduje više dokaza da su crnogorski raspopi, od prvog do poslednjeg, još dok su bili u svešteničkom činu zapravo bili sluge i plaćenici komunističkog režima i tajne komunističke policije.

„Ne samo da su bili vrbovani nego su svoje usluge protiv Crkve Hristove i sami nudili. Počeću od bivšeg arhimandrita Antonija (Abramovića) kao prvog raspopa i pseudo-poglavara u Crnoj Gori“, navodi u jednom tekstu otac Velibor Džomić.

„U Arhivu Jugoslavije (Fond 144, Savezna vjerska komisija, f. 21, br. 257) pronašao sam dopis Franca Kosa, načelnika četvrtog odjeljenja Državnog sekretarijata za inostrane poslove FNRJ. Dokument je datiran 22. maja 1957. godine i njime se Savezna vjerska komisija izvještava da se „prema obavještenju našeg konzulata u Njujorku nalazi Antonije Abramović… On se sada nalazi u vrlo teškoj situaciji kako mate- rijalno tako i moralno…On ima korisno i pozitivno držanje prema našoj zemlji”. Konzulat je predložio da mu se odobri redovna mjesečna pomoć od sto dolara kako bi tamo ostao i obavljao poslove za komunistički režim. I tako je tadašnji kaluđer Antonije stavljen na redovni platni spisak crvenog režima služeći finansijeru, a ne Crkvi i narodu. Takav vid njegove “službe” trajao je decenijama. Možda bi sve to bilo manje upadljivo da Abramović u oktobru 1993. godine iz Kanade nije došao u Cetinje da u svojstvu pseudo-poglavara prisustvuje “osnivanju crnogorske crkve” na Trgu maršala Tita. Nakon tog bogohulnog skupa, preko “Pobjede” se 13. novembra iste godine oglasilo crnogorsko Ministarstvo unutrašnjih poslova tvrdnjom da je “Služba državne bezbjednosti bila u posjedu saznanja o brojnim vezama i djelatnostima g. Antonija Abramovića dok je službovao u Crnoj Gori. Među njima ima i dokumenata o njegovim nastranim aktivnostima, koji su zasnovani na izjavama oštećenih lica i nalazima medicinskih ustanova. Nema sumnje da je pomenuti gospodin svojevremeno trebalo da krivično odgovara za učinjena djela. Međutim, zbog specifičnog odnosa sa raznim obavještajnim službama, on je tu odgovornost izbjegao napuštanjem tadašnje Jugoslavije i odlaskom u Kanadu”. Da stvar bude jasnija, MUP Crne Gore (isti organ će sedam godina kasnije registrovati Abramovićevu tvorevinu) tada je u saopštenju istakao da je te informacije, “koje su poznate ne samo SDB nego i ljudima koji su usljed njegovog djelovanja u tom periodu pretrpjeli tjelesne i povrede svog dostojanstva”, preko svojih službenika saopštio budućem raspopu. On ih je primio uz obećanje da se “ponuđene dužnosti neće primiti”!?!“, pisao je on.

Dodao je da morbidno djelovanje tajne komunističke policije u ono vrijeme, kao što se vidi, nije imalo za cilj zaštitu nedužnih ljudi i krivično gonjenje bilo kog prestupnika, pa makar on bio i u svešteničkoj mantiji.

„UDBA je jedva čekala da se neko svešteno lice zatekne u nekoj slabosti, ali ne zbog toga da bi mu sudili. Sudili su, mučili i tamničili one časne sveštenoslužitelje koji su bili vjerni Bogu, Crkvi i narodu i koje nisu mogli ni da pridobiju, ni da potkupe, ni da ucjenjuju. A pojedine svaštočine i probisvijete u mantiji su zbog njihove slabosti regrutovali u svoje saradnike i sitne plaćenike. Iste metode su primjenjivane u Sovjetskom savezu, Bugarskoj, Rumuniji i u svim komunističkim zemljama. Tadašnja Brozova Jugoslavija, naravno, nije mogla da predstavlja izuzetak. Iz ova dva pomenuta dokumenta se jasno vide metode koje su tajne službe komunističkog režima koristile da bi zavrbovale pojedina nedostojna sveštena lica da služe njima umjesto Bogu, Crkvi i narodu. Naravno, Abramović nije ni jedan, ni jedini, ni posljednji. Ima ih još.”