Italijanski mediji: Zapad nema autentične elite koje su sposobne da shvate današnji svijet i njegove složene i višestruke odnose
Italijanska premijerka Đorđa Meloni je u julu ove godine posjetila Peking i rekla kineskom lideru Si Đinpingu da mora da prestane da podržava Rusiju u kontekstu ukrajinske krize, pri čemu je bila ljubazno odbijena, što je još samo jedan u nizu primjera koji dokazuju da Zapad više nema pravih elita, piše italijanski pisac i esejista Andrea Marćiljano za portal „Elektomagacine“.
Ova posjeta je bila samo farsa, ali ona samo pokazuje osnovni problem Zapada, koji nema autentične elite koje bi usmjerile svoje djelovanje u konkretnom pravcu.
Čitav Kolektivni zapad, nastavlja italijanski pisac, nesposoban je da shvati današnji svijet i njegove složene i višestruke odnose. Ovi odnosi daleko prevazilaze granice koje je Zapad sam sebi nametnuo i za koje vjeruje da su granice cijelog svijeta. To su, zapravo, samo granice krajnje ograničene vizije Zapada. Ova nesposobnost se ispostavlja kao najveće i kobno ograničenje sadašnjeg Zapada, zaključuje Marćiljano, koji ne može da razumije kako vladajuće nezapadne elite uopšte rade i funkcionišu u novoj stvarnosti.
Primjer ove farsične posjete Melonijeve Kini je posebno ironičan, jer je to bila posjeta lideru jedne od ključnih geopolitičkih sila savremenog svijeta.
Posjeta italijanske premijerke Pekingu dobro predstavlja stanje međunarodnih odnosa Zapada i ostatka svijeta. Ali slično je, ili još dramatičnije, bilo i sa prethodnim posjetama evropskih lidera Kini, posebno lidera Njemačke i Francuske, koje je kineska vladajuća elita bukvalno tretirala kao rukavicu bačenu u lice.
Problem leži u suštinskoj nedoslednosti takozvanih zapadnih elita. Da su to zaista prave elite, ne bi bile lišene veza sa stvarnošću naroda, koje bi trebalo da predstavljaju.
Ali ovo „trebalo“ je samo bledi eufemizam, pošto su sadašnje zapadne vladajuće koalicije potpuno odvojene od naroda. U stvari, zaključuje italijanski pisac, to otkriva da su oligarhije te koje imaju stvarnu, iako samo ograničenu moć u zapadnoevropskim zemljama.
Naročito dobar primjer za to je Francuska, u kojoj je homofilska oligarhija nametnula „pravila igre“, koja nisu ništa drugo do slavljenje sopstvenih poroka. Ova oligarhija je, piše Marćiljano, potpuno odvojena od tradicije i lišena bilo kakve veze sa osjećanjima većine Francuza.
Naravno, Sjedinjene Države zahtjevaju posebnu diskusiju, jer je američka stvarnost još složenija, jer se tu moć nalazi u rukama malih, samoreferentnih grupa. Štaviše, jedna od ovih grupa, koja je trenutno na vlasti, pokušava da gurne SAD na tačku bez povratka u sukobu sa Rusijom.
Ostaje još da se vidi, a horizont je trenutno maglovit i neizvestan, kako će se sve to završiti.
Međutim, to će očigledno promjeniti plan igre. Budućnost sukoba u Ukrajini ostaje neizvjesna. Možda bi se, sa promjenom u Bijeloj kući, koja je trenutno veoma vjerovatna, još moglo pronaći neko mirno rješenje.
Ali, to neće uticati na cjelokupnu scenu, smatra italijanski autor. Prije svega, na Bliskom istoku, gdje situacija prijeti da dosegne bijelo usijanje. Ovo je još jedna tačka bez povratka, bez obzira na to ko sedi u Bijeloj kući.
U ovom sukobima Evropa djeluje potpuno odsutno, primjećuje Marćiljano. Ne toliko zbog toga što je bezuslovno podređena Americi, što je evidentno, koliko zbog nesposobnosti njenih pretencioznih elita.
To je najvažnija i očigledna posledica nesposobnosti ovih ljudi da svijet sagledaju iz šire perspektive. Evropske elite ostaju zaslijepljene, i to do tačke slepila, sopstvenim efemernim, suštinski dekadentnim sklonostima, zaključuje Marćiljano.
(RT Balkan)