Ko kome treba da aplaudira: Neka onaj policajac sa satom od 5 hiljada i onaj ministar kome kćerka troši desetine hiljada evra, aplaudiraju svima koji preživljavaju sa 300 evra mjesečno!

Lijepe su slike i snimci solidarnosti u vrijeme kad se nevidljiva pošast nadvila i nad Crnom Gorom. Mnogo je lijepo kada policija aplaudira medicinskim radnicima. I kada medicinsko osoblje aplauzom ispraća policiju. Ali neće biti da su to jedina dva zanimanja danas u Crnoj Gori kojima treba aplaudirati, zar ne?

Sve je to lijepo dok se malo ne zagrebe po površini, pa onda shvatimo da smo krajnje licemjerni i dvolični.

Jer, kamo aplauz za sve vrijedne radnike i radnice u marketima širom Crne Gore. Zašto ne aplaudirate ispred Crkava i hramova sveštenstvu koje na sve moguće načine pomaže i materijalno i duhovno narod u ovim teškim vremenima. Gdje su vam aplauzi običnim radnicima, čistačicama u bolnicama. Ili vozačima koji svakog jutra rizikuju da se zaraze, ali ne odustaju da u svim objektima obezbijede da stigne hljeb i sve druge životne namirnice. A što ne bi aplaudirali prosvjetnim radnicima koji sve ovo vrijeme takođe rade.

Ili ćete sjutra tjerati da se aplaudira tajkunima poput Dragana Bokana i ostalih koji dadoše neke simbolične donacije, a onda im država vrati 5 ili 10 puta više novca na račune. A možda, kad već sve ide selektivno, aplauz zaslužuju i tajkuni koji duguju milione i milione poreza, koji da je država naplatila ljekarima bi danas bile veće plate.

A ako se njima već aplaudira, ne zaboravite i one poslanike DPS-a koji prstom nijesu mrdnuli decenijama da povećaju plate zdravstvenim radnicima. I za gospodi jedna aplauz, kad ih već tako nonšalantno dijelite bez mjere i ukusa.

Nije vrijeme za aplauze, ne naročito naručene i politički motivisane. Jer to vrijeđa inteligenciju. Vrijeme je da budemo složni, a ne selektivni, kako to neki ovih dana rade.

Kako to licemjerno zvuči kad običan policajac, koji jedva sastavlja kraj sa krajem, a čiji šef nosi skupocjeni sat vrijedan 5.-6.000 evra, aplaudira medicinskim osoblju koje jedva preživljava a čiji jedan od šefova prima mjesečnu platu od blizu 4.000 evra, a kćerka ministra ima garderobu u vrijednosti nekoliko desetina hiljada evra. Prava slika države bi bila da ovaj sa satom od 5.000 i ovaj sa platom od blizu 4.000 evra, i onaj ministar zdravlja, izađu i aplaudiraju ovima što sa 300 evra preživljavaju i izdržavaju porodice. To je za aplauz. I to onaj najfrenetičniji.

Kratko pamtimo, politikom volimo sve da obojimo, jer nam je valjda tako lakše da pobjegnemo od stvarnosti.

Ili zaboravite na aplaudiranje ili ga posvetite svima. Bez obzira kojoj profesiji pripadaju. Jer, ili smo ljudi ili nijesmo, profesije su najmanje tu bitne.