Da li ste se zapitali zašto nema petokrake na Titovom grobu? Razlog je nevjerovatan

U maju ove godine navršilo se 44 godine od smrti vrhovnog komandanta Narodno-oslobodilačke vojske i partizanskih odreda Jugoslavije, kao i doživotnog predsjednika SFR Jugoslavije, Josipa Broza Tita.

„Bezmalo isto toliko vremena u javnosti nesmanjenim intenzitetom opstojavaju brojne dileme, kontradiktorni stavovi, dijametralno različite istorijske ocjene, ali i beskrajno maštovite i često sasvim besmislene teorije zavjere u vezi sa identitetom, bitnim momentima iz života, datumom i uzrocima smrti, mjestom, načinom, pa čak i brojem sahrana „najvoljenijeg sina naših naroda i narodnosti“, piše autor Dejan Ristić u svojoj knjizi „Mitovi srpske istorije“, a prenosi B92.

Javnost, međutim već decenijama ponajviše intrigira neobičan i krajnje neočekivan izostanak ideološkog obeležja na grobnom mestu predsjednika Josipa Broza Tita.

I tako dolazimo i do, za mnoge, veoma zanimljive i „misteriozne“ „Kuće cvijeća“ koja se nalazi u kompleksu reprezentativnog i po mnogo čemu izuzetnog prestoničkog Muzeja Jugoslavije.

U središtu samog zdanja nalazi se sarkofag impozantnih dimenzija, izrađen od bijelog vjenčačkog mermera, težak čak devet tona, ispod koga se nalaze posmrtni ostaci doživotnog predsjednika SFR Jugoslavije Josipa Broza Tita.

Na sarkofagu se, takođe, mimo svih očekivanja, nalazi samo krajnje jednostavan i koncizan natpis koji glasi:

• „Josip Broz Tito
• 1892-1980.“
• I tu, u očima teoretičara zavjere, počinje pravi pravcati zaplet.

Na ovom mjestu je važno ukazati i na to da je Josip Broz Tito, tokom višedecenijskog perioda, uz puno saglasje i angažovanje svojih saradnika, veoma minuciozno i temeljno izgrađivao kult sopstvene ličnosti što je bilo manifestovano brojnim aktivnostima, podizanjem spomenika, imenovanjem ustanova, preduzeća, ulica, trgova i gradova, uspostavljanjem „Štafete mladosti“ i sveopštom idolatrijom jednog predsjednika Republike koja je prijetila da preraste u svojevrsno obožavanje sasvim izvesno smrtne osobe.

Zamenivši, 1945. godine, monarhiju Republikom, Jugosloveni se, izgleda, u poratnom razdoblju nisu uspjeli ili nisu željeli odreći i fenomena „vladara“, ovoga puta bez prestola, nekakvog doživotnog predvodnika i ideologa što su sve vidjeli ili učitali u ličnost Josipa Broza Tita.

No, vratimo se iznova izostanku upravo tog „misterioznog“, očekivanog i podrazumevanog ideološkog obilježja na predsjedničkom sarkofagu.

Naime, izvor svih „dilema“ i „misterija“ nalazi se u činjenici da se, mimo svakog očekivanja, na Titovom grobnom mestu nigde ne nalazi petokraka!

I tako smo svi došli u situaciju da bezmalo od samog dana predsjednikove sahrane, a to je bio 8. maj sada već daleke 1980. godine, isuviše često kroz medije i publikacije budemo obasipani najrazličitijim i najbesmislenijim teorijama zavjere kojima je nedovoljno upućenoj javnosti „razotkrivana misterija“ izostanka ideološkog obeležja na Titovom grobu pod kojim je on ostvario jednu od najznačajnijih i svakako najkontroverznijih državničkih karijera tokom druge polovine prethodnog vijeka, i to u regionalnim, evropskim i svjetskim okvirima.

Ukoliko samo na čas po strani ostavimo sve te teorije zavjere i tumačenja samozvanih znalaca, a pažnju posvetimo isključivo istorijskim izvorima i činjenicama doćićemo do sledećeg krajnje jednostavnog i istinitog odgovora na pitanje zašto na predsedničkom sarkofagu u „Kući cvijeća“ u Beogradu nećemo pronaći nikakvo ideološko obilježje, pa ni drugu Titu toliko blisku petokraku.

Kako bismo odgonetnuli ovu u nauci nepostojeću dilemu i „misteriju“ potrebno je da se podsetimo toga da je, još 1960. godine, tokom boravka u SAD u nameri da prisustvuje zasijedanju Generalne skupštine UN, drug Tito izrazio želju da posjeti Eleonoru, udovicu predsjednika Franklina D. Ruzvelta, kako bi u vrtu njihove porodične kuće u kome je bio sahranjen američki šef države iz perioda Drugog svjetskog rata njemu i odao počast.

O toj poseti, osim zvaničnih pisanih izvještaja članova jugoslovenske delegacije i brojnih medijskih izvještaja, na posebno zanimljiv i dragocjen način svjedoči i izuzetan žurnal u produkciji „Filmskih novosti“, nekada jugoslovenskog, a danas prebogatog srpskog nacionalnog arhiva dokumentarnog filmskog materijala.

Vredi ukazati i na to kako je predsjednik Ruzvelt sahranjen u monumentalnom pravougaonom sarkofagu, izrađenom od bijelog mermera, koji se nalazi u samom središtu cvjetne bašte njegovog nekadašnjeg porodičnog doma.

Na sarkofagu ne postoje nikakva ideološka ili državna obilježja osim jednostavnog ispisa koji sadrži ime i prezime pokojnika, kao i godine njegovog rođenja i smrti.

Predsjednik Tito je već tokom same posjete porodičnom domu Ruzveltovih izrazio neskrivenu zadivljenost jednostavnošću grobnog mesta jednog od najznačajnijih svjetskih državnika prethodnog vijeka te je u narednim godinama, u više navrata, govorio kako bi i on voleo da počiva u središtu svoje cvjetne bašte, i to u sarkofagu izrađenog od bijelog mermera na kome bi se nalazio samo koncizan natpis koji bi sadržavao isključivo njegovo ime, prezime i nadimak, kao i godine rođenja i smrti.

I tako je i bilo urađeno.

Cvjetna bašta predsjednika Ruzvelta simbolički je bila „iskopirana“ u Beogradu, u objekat pod nazivom „Kuća cvijeća“ koja, na neki način, natkriljuje privatni jugoslovenski predsjednički vrt zasađen najrazličitijim lijepim cvijećem i drugim biljkama.

Kako bi i jugoslovenski doživotni predsjednik, baš kao i njegov američki „kolega“, počivao pod vedrim nebom, vješto je bilo projektovano, a potom i udešeno da sarkofag sa Titovim posmrtnim ostacima bude postavljen neposredno ispod lanterne u „Kući cvijeća“, drugim riječima pod „otvorenim“ nebom.

Ono što jeste neobičan kuriozitet odnosi se na činjenicu da je „najveći sin naših naroda i narodnosti“ zaista bio sahranjen dva puta, i to tokom jednog te istog dana.

Kada je 4. maja, 1980. godine, spiker RTV Beograd Miodrag Zdravković kroz suze objavio da je drug Tito umro, počela je ,,bitkaˮ inženjera Dragomira Gavrilovića sa vremenom. Za samo sedamdeset dva sata, koliko mu je stajalo na raspolaganju, bilo je nužno da se u „Kući cveća“ izbetonira površina od 200 m1 u čijem bi sklopu bila grobnica, prostor za mimohod i tribine za nekoliko stotina visokih zvanica iz čitavog svijeta.

Uprkos izuzetno kratkom vremenskom roku i iscrpljenosti, sve je bilo završeno na vrijeme – u rano jutro 8. maja 1980. godine. Bila je spremna i monumentalna nadgrobna ploča specijalno za tu priliku izrađena od aranđelovačkog vjenčaca, teška čitavih devet tona.

Kako je inženjer Gavrilović u više navrata kasnije svjedočio ,,bilo je jasno da se ona mermerna ploča teška devet tona samo pomoću dizalice može postaviti na grob, a tako dugotrajan i neizvestan čin ne bi bio baš efektan pred svjetskim kamerama. Odlučili smo da umjesto prave nadgrobne ploče stavimo masku, takođe mermernu, ali znatno lakšuˮ.

I dok je, zahvaljujući televizijskom prenosu bezmalo čitav svijet netremice pratio sahranu predsjednika Tita od koga su se tu, u ,,Kući cvijećaˮ, opraštali brojni svjetski zvaničnici, inženjer Gavrilović je strahovao ,,da se nešto ne otme kontroli. Pitao sam se, šta ako svježe zalepljene pločice, od kojih je bila sačinjena mermerna maska koja je trebalo da simulira predsjednički sarkofag, počnu da otpadaju?ˮ.

Ipak, sve je, na sreću, proteklo bez neprijatnih iznenađenja. Kada su se kamere ugasile, a državnici napustili kompleks, tačno u 16.30 časova započeo je i poslednji čin predsedničke sahrane. Ovoga puta, bez prisustva javnosti i zvaničnika.

Sanduk sa posmrtnim ostacima predsjednika Tita, koji je tri dana pre toga zakovan stigao iz Ljubljane u Beograd, izvađen je iz grobnice, obložen bakarnom maskom i ponovo spušten na dno. Da bi predsjednik Tito počivao što mirnije, preko sanduka je stavljena betonska ploča, pa je tek tada preko nje bila postavljena ona mermerna, teška nevjerovatnih devet tona.

Tako je tek u kasnim večernjim satima, tog 8. maja 1980. godine, u prisustvu svega nekolicine ljudi, konačno bila okončana sahrana predsjednika Tita.

I tako dolazimo do sasvim jednostavnog i u istorijskim činjenicama utemeljenog odgovora na višedecenijsko pitanje zašto nema petokrake na sarkofagu predsjednika Tita što bi nadamo se, jednom za svagda, trebalo da stavi tačku na još jedan u beskrajnom nizu naših savremenih mitova koji dugi niz godina zaokuplja pažnju javnosti na prostorima nekadašnje SFR Jugoslavije, ali i šire.

Da li će do toga, na posletku, i doći zavisi isključivo od nas, odnosno od naše spremnosti da odbacimo sopstvenu lakovjernost, sklonost mitovima i ,,misterijamaˮ, i da već jednom konačno počnemo da poklanjamo povjerenje istorijskim činjenicama i stručnjacima.

(Kurir.rs/Espreso/J.M.)