Dragoslav Bokan: Litije u Crnoj Gori su čudo 21. vijeka, narod odolijeva pritisku i ucjenama režima!

U emisiji „Dok anđeli spavaju“, gost voditeljke i urednice Marine Rajević Savić bio je reditelj Dragoslav Bokan. On je u emisiji govorio i o tome zašto su časopisi romani današnjeg vremena, o životu kao zadatku, može li pamet da pobijedi glupost, pohvalama, ali i o litijama u Crnoj Gori koje naziva – čudo 21. vijeka.

Duhovna dimenzija života često je potcijenjivana, čak i od onih koji vjeruju u Boga, kaže Bokan.

Ateisti su duhovnost potcjenjivali govoreći da se radi o „pričama za malu djecu“, da su zablude, ali i vjernici su potcjenjivali duhovnu dimenziju života zato što su, iskušavani svakodnevnim životom, duhovnost shvatali kao poeziju, „kao nešto lijepo za nedelju prije podne“, kao da realni život zahtijeva drugačija rješenja – politička, finansijska, psihološka, strateška…

„Tako da je to potcjenjivanje uzajamno, i ateističko i vjerničko. Ono se odjednom razbilo kao kula od karata za Božić ove 2020, kada je, odjednom, potekla reka ljudi koji su kretali ka crkvama, manastirima, hramovima, krstionicama, oltarima, ali na način na koji mi zamišljamo život posle smrti. Mi posle smrti i zamišljamo te beskrajne rijeke ljudi koje se preliću i čine tkanicu vjere onih besmrtnih duša koje su krenule ka Spasenju nakon smrti“, kaže Bokan.

U Crnoj Gori – realno čudo

To se događa u realnom životu, u Crnoj Gori, gdje su ljudi podvrgnuti svakoj vrsti pritisaka i ucjenama, gdje se takva vrsta vjere plaća realnom cijenom, kao što je gubitak posla, dodaje on.

„Današnja Crna Gora predstavlja jedan nadvremeni, metaistorijski, čudesni primjer pobjede duhovnosti nad materijalnim. Pobjede nečeg što ni sami ti ljudi, koji su u litijama, nisu mogli da pretpostave, a kamoli da pomisle da će učestvovati u tome“, objašnjava Bokan.

Ljudi koji učestvuju na litijama i time prkose strahu, ucjenama i zlu su čudo 21. vijeka koje govori o tome da i danas može da se događa ono za šta su mnogi mislili da može da se dogodi u Kosovskoj bici ili u prvim vjekovima crkve.

„Mi danas možemo da gledamo čudo, da vidimo živog Boga, da taj raspeti Hristos, sa koga kaplje krv mučeništva našeg naroda, lebdi negdje iznad tih ljudi kao što su u I svjetskom ratu i u Balkanskim ratovima, prilikom oslobođenja Kosova, mnogi svjedoci videli Hrista i Bogorodicu iznad vojnika koji su oslobađali svetinje. Kada branite ili oslobađate svetinje i kada postanete dio svetinja kao čuvar, tada se projavljuju, a ne samo prisustvuju pripadnici Visoke Srbije, te kojoj pripadaju i naši svetitelji iz prošlosti“, navodi Bokan.

Istina do koje ne doseže politika

Napominjući da je odnos crkve i države dosta teška tema, Bokan politiku definiše kao „upravljanje mogućim“ i ona se isključivo može gledati iz perspektive strategije i taktike. Suština, pak, prema Bokanovim riječima, nešto je sasvim drugo.

„Time se bavi crkva i od toga zavisi sudbina naroda, pa posredno i države. Politika ne doseže dotle, ali može da bude u službi te visoke istine koja je iznad taktike i strategije. Sveti Sava je svojevremeno uredio, i to je suština svetosavske misli, da jaka, optimalna veza između crkve, države i naroda predstavlja ideal ka kome težimo“, kaže Bokan.

Tamo gdje je država zaista država, gdje govori o boljitku, ali i o spasenju naroda, čini splet koji može da očuva srpsku otadžbinu i čitav srpski narod. To je ideal kome bi, prema Bokanovim riječima, trebalo da težimo.

„Dokle god shvatamo da postoji srpska država, u potencijalu, makar u odbljescima, ne samo režim, ne samo politika, narod može da se pretvori, od onih koji nisu protestovali protiv priznanja nezavisnosti Kosova i zbog ulaska u NATO, u magnovenju okrene i postane narod koji ide u litijama pod krstom i Krstaš barjakom, a da crkva koja ljudima ponekad djeluje nezainteresovano, može da postane realan dio njihovih života predvodeći ih“, kaže Bokan.