Glavni ciljevi Rezolucije GS UN o „genocidu“ u Srebrenici – nasilno i protivdejtonsko ukidanje Republike Srpske i politički i ekonomski pritisci na Srbiju da uskrati podršku prekodrinskoj srpskoj državi

Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista, iz Podgorice

„Sjedinjene Američke Države sa ponosom sponzorišu predloženu rezoluciju o genocidu u Srebrenici koju su predstavile Ruanda, Njemačka i BiH, saopštio je Stejt department. (IN4S, 24.4.2024.)

„Srebrenički masakr predstavlja najveći trijumf propagande u balkanskim ratovima…ostaje nedostižan u svojoj simboličkoj moći. To je simbol srpskog zla i muslimanskog statusa žrtve kao i pravednosti zapadnog rasturanja Jugoslavije i intervencije na više nivoa, uključujući bombardovanje i kolonijalnu okupaciju BiH i Kosova.“ (Edvard Herman (Edward Samuel Herman), 1925-2017, američki univerzitetski profesor ekonomije i angažovani javni intelektualac)

„…Pre suđenja u Hagu ni naučnici ni pravnici nisu mogli ni zamisliti da će pojedinačni masakri biti definisani kao genocid. Tu ideju je formulisao Mahmud Šerif Basioni, američki profesor prava, koji je sačinio studiju o nasilju u Bosni, a koja predstavlja osnovu za rad Tribunala. Basioni je pred američkim Kongresom rekao da, prema Konvenciji o genocidu, u Bosni nije počinjen genocid, ali da bi se situacija mogla promeniti ako se zauzme „progresivan“ stav koji dozvoljava „lokalni“ genocid. Bez uticaja SAD ovakva vrsta obrazloženja ne bi se pojavila u Hagu…“ (Šel Magnuson (Kjell Magnusson), 1945, profesor sociologije na Univerzitetu u Upsali, Švedska; Dnevni list „Politika“, 10. jul 2021.godine)

„Ako tvrdite da je Srebrenica bila genocid…onda ću ja, kao lingvista, morati da pronađem neki drugi izraz da bih vjerodostojno opisao Holokaust i ono što se dogodilo u Aušvicu.“ (Noam Čomski (Avram Noam Chomsky), 1928, američki lingvista, filozof i angažovani javni intelektualac)

„Nijesam siguran da je ono što se desilo u Srebrenici genocid. Koliko znam, ono što se tamo desilo nije opis ili definicija genocida. Mislim da je odluka da se to nazove genocidom donijeta iz političkih razloga.“ (Efraim Zurof (Efraim Zuroff), 1948, izraelski istoričar i direktor centra „Simon Vizental“)

„Ovih dana se obilježava 28 godina od genocida u Srebrenici. U jednom od najvećih zločina na prostoru Evrope nakon Drugog svjetskog rata, u Srebrenici su ubijeni ljudi zbog drugačijeg imena, nacionalne i vjerske pripadnosti…Međunarodni sud pravde i Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju, svojim odlukama, dali su krivično – pravni odgovor u odnosu na genocid u Srebrenici, a svima nama ostaje i ljudska dužnost da odlučno osudimo bilo kakve pokušaje relativizacije…“ (Jakov Milatović, predsjednik Crne Gore, u video obraćanju javnosti; IN4S portal, 11.jul 2023.godine)

Crna Gora će glasati u Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija za rezoluciju o Srebrenici, rekao je premijer Milojko Spajić, 9.maja ove godine, prilikom parlamentarnog sata, jer „smo sto posto usaglašeni sa spoljnom politikom EU“.

„Nema većeg neprijatelja sopstvenog naroda od inteligencije koju je vaspitavao kolonizator.“ (Džavaharlal Nehru, 1889-1964, prvi premijer Indije, državnik i političar)

Predlagači i glavni sponzori su sačinili konačan tekst predloga nove rezolucije o „genocidu“ u Srebrenici. On će za nekoliko dana biti stavljen na glasanje u Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija. Gotovo je sigurno da će biti usvojen, jer prema članu 18. stavu 3. Povelje UN, za to je potrebna većina prisutnih članova koji glasaju.

Šta su ciljevi rezolucije, odnosno zapadnog mita o srebreničkom „genocidu“?

1)Nasilno i protivdejtonsko ukidanje Republike Srpske kao „genocidne tvorevine“, unitarizacija BiH i njeno učlanjenje u NATO pakt.

2) Hapšenje (ili likvidacija) Milorada Dodika i članova najužeg rukovodstva Republike Srpske.

3) Politički i ekonomski pritisci na Srbiju i ucjenjivanje vlasti u Beogradu da Srbija, ukoliko ne prizna „genocid“ u Srebrenici i uskrati podršku prekodrinskoj srpskoj državi, neće pristupiti Evropskoj uniji, odnosno da će i to biti uslov za napredovanje Srbije na (pogubnom) „evropskom putu bez alternative“.

4) Projektovanje sopstvene genocidne krivice na srpski narod i demonizacija srpskog naroda radi stvaranja osnova za pojačavanje spoljnog pritiska u cilju odricanja Srbije od Kosova i Metohije i daljeg rasparčavanja Srbije, te za jačanje autošovinizma (ukrajinizacija) u samoj Srbiji.

5) Istiskivanje Rusije iz Republike Srpske i Srbije, odnosno sa čitavog Balkanskog poluostrva.

Zapad, ucjenjivanjem i propagandnom mašinerijom, radi ostvarenja navedenih ciljeva, već dugi niz godina pokušava da hašku „sudsku istinu“ o „opštinskom genocidu“ u Srebrenici proglasi, ne samo za apsolutnu neporecivu istinu, nego i da se negiranje „genocida“ bezuslovno tretira kao krivično djelo?! To je negiranje zajemčenog ustavnog prava na slobodno mišljenje, koje je zaštićeno i unutrašnjim zakonodavstvom i međunarodnim opštim aktima o ljudskim pravima. „Sudska istina“ nije apsolutna, nesporna istina, već samo znači da je res iuidicata (pravno presuđena stvar), koja se više ne može osporavati u sudskom postupku.

U predlogu rezolucije se navodi se da je „izgubljeno najmanje 8.372 žrtve“ i „osuđuje (se) bez rezerve svako poricanje genocida u Srebrenici kao istorijskog događaja i pozivaju države članice UN da očuvaju utvrđene činjenice, uključujući i kroz svoje obrazovne sisteme…u cilju sprečavanja poricanja i ikskrivljavanja činjenica, te pojave genocida u budućnosti…(UN) bez rezerve osuđuje radnje koje veličaju…odgovorne za genocid u Srebrenici…“, te „Poziva sve…da obilježavaju Međunarodni dan…u znak sjećanja i počast žrtvama genocida u Srebrenici, kao i (na) odgovarajuću edukaciju i aktivnosti podizanja svijesti javnosti.“ Predlog sadrži i odluku da se 11.jula svake godine obilježi Međunarodni dan sjećanja na „genocid.

Donošenje rezolucije predložile su Njemačka i Ruanda. Sponzorisalo ju je 28 zemalja, među kojima su države koje su počinile monstruozne zločine genocidnog karaktera, kao kolonijalne sile, ali i prema Srbima genocidnom agresijom na SRJ (SAD, Velika Britanija, Francuska), kao i države (Hrvatska, Albanija, Turska, Bugarska) za koje su, u dugom istorijskom trajanju, vezani masovni zločini prema Srbima ili su takvi zločini prema Srbima vršeni na njihovim današnjim teritorijama. Nadalje, sponzori su i „krnja“ Bih (bez saglasnosti Republike Srpske), kao i marionetske države Sjeverna Makedonija i Slovenija…

Osvrnimo se na predlagače i glavne sponzore.

Prema podacima iz 2017.godine, SAD su od svog nastanka 1776.godine do tada, dakle za 241 godinu svog postojanja, 222 godine provele u ratu. Ukupan broj žrtava u ratovima koje su izazvale SAD prelazi devet miliona ljudi! Samo u vijetnamskom ratu poginulo je oko dva miliona Vijetnamaca, a ranjeno je oko 5,3 miliona, mahom civilnih žrtava. Međunarodni sud za ratne zločine u Vijetnamu (Raselov sud) je „Optužio SAD da, ratom u Vijetnamu, krše sve ljudske, moralne i pravne norme i da u širokim razmjerama vrše zločin genocida u toj zemlji“ i „da SAD u Vijetnamu vode zločinački rat usmjeren na fizičko uništenje čitavog naroda“. U Južnom Vijetnamu je ubijeno oko 250.000 djece, a ranjeno oko 750.000?!

Samo u masakru u vijetnamskom zaseoku Mi Laj, 16.marta 1968.godine, za svega četiri sata, vod „Čarli“ je ubio više od pet stotina civila. Žrtve (djeca, žene i starci) su bile starosti od jedne do 82 godine života. Izvršena su silovanja, mučenja, ubijanje ranjenika i sakaćenja žrtava, iako u selu nije bilo oružanog otpora.

Za taj genocidni zločin, pred vojnim sudom optuženo je 14 oficira. Osuđen je samo komandir voda poručnik Keli na doživotnu robiju, ali je presuda kasnije preinačena, pa je u kućnom pritvoru proveo svega tri godine?!

U svojoj internet objavi, Barak Obama je vijetnamski rat sveo na „sukob trupa koje se probijaju kroz džunglu i pirinčana polja…herojski se boreći za zaštitu ideala koje cijenimo kao Amerikanci…“

Nikad ne smijemo zaboraviti da smo i mi Srbi žrtve genocida, prije svega, od SAD, ali i od Velika Britanije i najvećih i najmoćnijih članica EU, za vrijeme monstruozne NATO agresije na SRJ, 1999.godine!

Vlasti i vojske Velike Britanije i SAD su, viševjekovnim genocidom gotovo istrijebili starosjedioce Indijance i oteli im zemlju na kojoj su blagodatnim životom i u harmoniji s prirodom živjeli hiljadama godina. Prema popisima, u SAD i Kanadi danas živi oko četiri miliona Indijanaca. A prije dolaska Engleza u Sjevernoj Americi je živjelo od 15 do 18 miliona starosjedilaca. U 19.vijeku njihov broj je, kao posledica genocida, pao na ispod pola miliona.

Roksen Danbar Ortiz (Roxanne Dunbar Ortiz, 1938, američka istoričarka, književnica i politička aktivistkinja) je napisala da je „genocid bio svojstvene ukupna politika SAD od svog osnivanja“.

U genocidu u Ruandi (1994) esktremističke organizacije većinskog naroda Hutu ubile su između 800.000 i milion pripadnika naroda Hutu. Mnoge zemlje, uključujući SAD, Francusku i Belgiju, odbile da spriječe genocid?!

Nacizam je bio ideologija, projekat i praksa tajne (anglosaksonske) megakapitalističke vlade (bankarskog bratstva), radi ovladavanja planetom. Holokaust (grč. „potpuno spaljen“) je naziv za njemački, državno planirani i organizovani, sistemski progon i uništavanje Jevreja, od 1933.do 1945.godine. U njemu je stradalo oko šest miliona Jevreja. Njemačka je odgovorna i za genocid nad Srbima i Rusima u Drugom svjetskom ratu (Lenjingrad, Staljingrad…) Većina Njemaca se, aktivno ili pasivno, identifikovala sa nacizmom.

Najgori nacistički ratni zločinci su vatikanskim, tzv. „pacovskim kanalima“ prebačenu u Južnu Ameriku, a vodeći nacistički naučnici su prebačeni u SAD koja je postala „raj za naciste“. Brojni visoko odlikovani nacistički oficiri su se, u poslijeratnom periodu, nalazili na najvažnijim položajima u vojsci Zapadne Njemačke i NATO pakta.

U Drugom svjetskom ratu je stradalo između 900.000 i milion i dvjesta hiljada Srba, kao žrtava njemačkog i hrvatskog genocida, a najviše u ustaškom logoru Jasenovac (oko 700.000). Deustašizacija Hrvatske nikad nije sprovedena. Postojanje Jugoslavije (najveća greška u srpskoj istoriji), „bratstvo i jedinstvo“ i neutemeljeno, ideološko „izjednačavanje srpske i hrvatske krivice“ omogućili su izbjegavanje odgovornosti (države) Hrvatske i Vatikana za genocid nad Srbima.

Predlog rezolucije se poziva i na nelegalni i nelegitimni NATO haški, antisrpski, politički kvazi tribunal (u daljem tekstu: „Tribunal“), koji je donio je osam, činjenično i pravno, neutemeljenih presuda kojima su za „genocid“ nad Bošnjacima, na području opštine Srebrenica, u julu 1995.godine,osuđeni najviši politički i vojni funkcioneri Republike Srpske, te starešine i pripadnici Vojske Republike Srpske. Time je „Tribunal“ grubo prekršio Konvenciju o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, iz 1948.godine (u daljem tekstu: Konvencija).

I Međunarodni sud pravde (u daljem tekstu: MSP) je, svojim presudom iz 2007.godine, po tužbi krnje Bih (podnesene bez saglasnosti Republike Srpske) protiv SRJ (Srbije i Crne Gore) (1993), potvrdio presude za genocid „Tribunala“, preuzimajući njihov činjenični opis i pravnu kvalifikaciju tog krivičnog djela. U presudi MSP-a je navedeno da su „elementi genocida ostvareni samo na području Srebrenice“?!

„Tribunal“ je bio nelegalan, jer je obrazovan protivno Povelji UN, Rezolucijom 827 Savjeta bezbjednosti, 1993.godine.Naime, Savjet bezbjednosti nije nadležan za formiranje međunarodnih sudova, jer se takvi sudovi ustanovljavaju samo konvencijama, odnosno višestranim međunarodnim ugovorima. “Tribunal“ je bio i inkvizitorski sud , jer je objedinjavao i „sud“ i „tužilaštvo“ i zakonodavni organ, jer je sam donosio i mijenjao pravila (Statut), po kojima sudi. Pored toga, “Tribunal“, odnosno isti „sud“ (sa istim sudijama) sudio je i u prvostepenom i u drugostepenom postupku.

Takođe, „Tribunal“ je bio nelegitiman, jer su ga formirali i finansirali oni koji su razbili SFRJ i počinili najveće genocide u ljudskoj istoriji, sa višemilionskim žrtvama i to: Anglosaksonci (Englezi i Amerikanci) nad Indijancima u Sjevernoj Americi, Aboridžinima u Australiji, te crncima u Južnoj Africi i drugdje po Africi; Njemci nad Jevrejima u Drugom svjetskom ratu; i Vatikan nad Srbima u tzv. Nezavisnoj državi Hrvatskoj, te nasilnim masovnim prozelitizmom, odnosno pokrštavanjem domicilnog stanovništva u Južnoj i Srednjoj Americi.

Naprijed navedeno, u potpunosti, važi i za tzv. Rezidualni mehanizam, pravnog naslednika „Tribunala“.

U članu II Konvencije, pored ostalog, propisano je da „Pod genocidom se podrazumijeva bilo koje od sledećih djela: (a) ubistvo članova grupe (naroda); (b) uzrokovanje teških tjelesnih ili mentalnih povreda članovima grupe (pripadnicima određenog naroda); …počinjenih s namjerom da se potpuno ili djelimično uništi jedna nacionalna, etnička, rasna ili religijska grupa“.

Po članu III Konvencije, „Sledeća djela su kažnjiva: (a) genocid; (b) planiranje izvršenja djela genocida; (c) direktno i javno podsticanje na izvršenje genocida; (d) pokušaj genocida; i (e) saučesništvo u genocidu“.

Subjektivni element bića krivičnog djela genocida, kao „zločina nad zločinima“, jeste namjera „da se potpuno ili djelimično uništi jedna nacionalna, etnička, rasna ili religijska grupa“, odnosno zločinačka namjera (mens rea) počinioca, kao specijalni ili posebni umišljaj (dolus specialis). To je specifično obilježje genocida, bez koga nema tog krivičnog djela.

Da bi postojalo krivično djelo genocida, sud je dužan da, van razumne sumnje, utvrdi zločinačku namjeru počinioca ili počinilaca da se uništi veći broj, ili značajan dio grupe u odnosu na ukupnu populaciju (u konkretnom slučaju u odnosu na ukupan broj Bošnjaka u Bih).

„Tribunal“, u svojim presudama za navodni genocid na području Srebrenice nije ,ni materijalnim dokazima, niti vjerodostojnim svjedočkim iskazima, utvrdio postojanje zločinačkog plana za uništenje Bošnjaka, niti postojanje pismenog naređenja za strijeljanja bošnjačkih ratnih zarobljenika.

Takođe, u presudama „Tribunala“ nije, po pravilima forenzike, niti na drugi nesporan način utvrđen tačan ili približno tačan broj žrtva „genocida“, već broj žrtva varira u rasponu od po nekoliko hiljada?! A najveći broj žrtava je stradao prilikom proboja pripadnika djelova 28. divizije Armije BiH, pod oružjem (iz Srebrenice – zaštićene zone pod kontrolom UN!?). Kao takvi, oni su bili legitimni vojni cilj, po pravilima međunarodnog ratnog prava (ius in bello).Starci, žene i djeca i jedan broj bošnjačkih ratnih zarobljenika su, uz posredništvo pripadnika misije UN, bezbjedno evakuisani iz Srebrenice.

Dnevni list „Politika“, od 10. februara 2010.godine, objavio je članak Aleksandra Pavića i Stefana Karganovića, u kome, između ostalog, piše:

„Jedini neposredni izvršilac zločina u Srebrenici, u julu 1995.godine, koji je osuđen od strane Haškog tribunala jeste Dražen Erdemović, Hrvat iz okoline Tuzle. Sklopio je ugovor sa tužilaštvom i osuđen je na minimalnu kaznu na osnovu sopstvenog (kontradiktornog i nepouzdanog) priznanja, čiji je sadržaj nekoliko puta menjao. Ključne tačke dogovora sa tužilaštvom bile su da mora svedočiti protiv srpskih optuženika…“

U tekstu se dalje kaže da je „Erdemović navodno pripadao tzv. Desetom diverzantskom odredu Vojske Republike Srpske, multinacionalnoj jedinici sastavljenoj od Srba, Hrvata, Slovenaca i muslimana. On je imenovao još sedam navodnih saučesnika u streljanjima – od kojih su se neki borili u Africi kao plaćenici zapadnih vojski. Do dan-danas, ni Haški tribunal, ni Srbija, ni BiH, ni bilo koja druga država nisu podigli optužnice protiv tih ljudi, iako su im dostupni. Šta se želi sakriti?…“

Erdemović ima čudnu biografiju: bio je pripadnik Armije Bih, Hrvatskog vijeća obrane i 10.diverzantskog odreda Vojske Republike Srpske, sa kojim je učestvovao u strijeljanju Bošnjaka?! Haškom „tribunalu“ isporučile su ga tadašnje vlasti Srbije. Na suđenju (1996) je svjedočio o strijeljanju 1000 do 1200 ljudi od strane njegovog i, navodno, „bratunačkog odreda“, te priznao krivicu i osuđen je na samo pet godina zatvora (iako je, prema sopstvenom priznanju, ubio je 70 ljudi)?!

Nagodio se sa haškim tužilaštvom, u skladu sa praksom i procedurom anglosaksonskog krivičnog prava guilty plea (priznanje krivice). Iz razloga poznatih samo njemu i tužilaštvu, osumnjičeni sam napiše optužnicu protiv sebe, tj. prizna zločin, na osnovu čega tužilaštvo formalno sastavi optužnicu. Skraćeni sudski postupak ne predviđa izvođenje dokaza, kao ni unakrsno ispitivanje radi preispitivanja priznanja krivice. Nakon što mu se utvrdi kazna i donese presuda u vlastitoj stvari, koja postaje res iudicata – neosporiva sudska istina, pojavljuje se kao svjedok optužbe u drugim procesima.

„Prema poslednjim forenzičnim analizama“, kaže se dalje u tekstu Pavića i Karganovića, „ukupan broj tela iskopanih iz masovnih grobnica je ispod 2000, od kojih se za 442 može sa sigurnošću tvrditi da su žrtve streljanja, jer su imali vezane ruke (i po svjedočenju Erdemovića žrtvama su prije strijeljanja vezane ruke). To je skoro 8.000 manje od broja koji se javno dovodi u vezu sa „genocidom“ u Srebrenici.“

Najviši civilni predstavnik UN na području Srebrenice, Amerikanac Filip Korvin (Phillip Corwin) je kazao da je u Srebrenici ubijeno „oko 700“ bosanskih muslimana, da je „razlika između tog broja i broja od 8.000 koji se stalno propagira – politička…“, te da „Srebrenica je očigledno ispolitizovana da bi se srpski narod optužio i trajno zavadio sa svojim susjedima.“

Komisija Vlade Republike Srpske je utvrdila da „na spisku žrtava ima i živih i onih koji su kasnije umrli prirodnom smrću, dok je za neke utvrđeno da su promijenili identitet i da žive na drugim mjestima, a za druge da su izdržali kaznu za krivična djela…“

Dana 31.marta 2010.godine, usvojena je „Deklaracija Narodne skupštine Srbije o osudi zločina u Srebrenici“, koja je, nažalost, i danas na snazi.

Rukovodstvo Republike Srpske je, opravdano, izrazilo neslaganje sa Deklaracijom.

U njenom tekstu se, između ostalog, navodi:

„1.Narodna skupština Republike Srbije najoštrije osuđuje zločin izvršen nad bošnjačkim stanovništvom u Srebrenici, jula 1995.godine, na način utvrđen presudom Međunarodnog suda pravde…

(Ovakvom formulacijom i Narodna skupština Srbije je priznala da se u Srebrenici dogodio genocid, jer je taj Sud, u svojoj presudi, od 26. februara 2007.godine, konstatovao da su „elementi genocida ostvareni…na području Srebrenice“)?!

2.Narodna skupština Republike Srbije pruža punu podršku radu državnih organa zaduženih za procesuiranje ratnih zločina…čemu naročitu važnost ima otkrivanje i hapšenje Ratka Mladića radi suđenja pred Međunarodnim krivičnim tribunalom za bivšu Jugoslaviju…“

I srpski heroj, general Ratko Mladić je uhapšen (tačnije, kidnapovan), 26.maja 2011.godine, u selu Lazarevo kod Zrenjanina, u kući njegovih rođaka, u kojoj se krio od vlasti svoje otadžbine Srbije?! Tadašnji predsjednik države, Boris Tadić, izrazio je nadu „da će to doprineti pomirenju u regiji“ i, nečasno, kazao:

„Okončali smo težak period i skinuli ljagu sa Srbije i njenog naroda.“?!

Zato je neophodno da Narodna skupština Srbije, neodložno, poništi ovu Rezoluciju, odnosno da je stavi van snage.

Da bi Crna Gora pristupila NATO paktu i prečicom (bez ispunjenja standarda) ušla u Evropsku uniju, Đukanovićeva veleizdajnička vlast i njeni sateliti, kao prvi u regionu, 2009.godine,usvojili su skupštinsku Rezoluciju o prihvatanju Rezolucije Evropskog parlamenta o Srebrenici (kojom se potvrđuje postojanje „genocida“).

Dana 17.juna 2021.godine, Skupština Crne gore je donijela i „Rezoluciju o genocidu u Srebrenici“ Za rezoluciju su, pored montenegrinskih političkih skupina, glasali i poslanici Demokrata (Alekse Bečića).

U Rezoluciji se, između ostalog, navodi da se:

„…1) najoštrije osuđuje genocid u Srebrenici; 2) potvrđuje da se genocid dogodio na tlu Evrope nakon Drugog svjetskog rata u kojem je stradalo preko 8.000 civila bošnjačke nacionalnosti;…4) poziva nadležne institucije na primjenu pozitivnih propisa kada su u pitanju radnje i djela javnog negiranja postojanja ili umanjenja genocida u Srebrenici;…7) poziva nadležne institucije na sprovođenje istraga i procesuiranja optuženih za genocid u Srebrenici, ratne zločine i zločine protiv čovječnosti…“

U Rezoluciji se implicitno (zaobilazno, posredno, podrazumijevajuće) nameće Srbima, kao etničkom kolektivitetu, karakter genocidnosti. I to Srbima koji su kao narod, poslije jevrejskog, bili najveće žrtve genocida u 20.vijeku! Naime, Rezolucijom se „najoštrije osuđuje genocid u Srebrenici“, a uopšte se ne pominju masovni zločini nad pripadnicima srpskog naroda tokom građanskog rata na prostoru SFRJ (prije svega, u Hrvatskoj i BiH), od 1992.do 1995.godine.

Genocid je sistematski i planski „zločin nad zločinima“ širih razmjera, pa se tako navedenim haškim „sudskim“ presudama, kao i ovom Rezolucijom, jasno asocira na kolektivnu krivicu srpskoga naroda za realno počinjene zločine pojedinih Srba nad pripadnicima bošnjačkog naroda u BiH. S druge strane, za masovne, planske i sistematske zločine nad Srbima u Hrvatskoj i BiH niko ne odgovara.

Dana 22.juna 2021.godine, Ustavnom sudu Crne Gore podnio sam inicijativu za ocjenu ustavnosti „Rezolucije o genocidu u Srebrenici“. Međutim, taj Sud, do dana današnjeg, nije donio odluku po inicijativi.

Predsjednik Crne Gore, drugi crnogorski dužnosnici i državni i partijski uhlebljenici, umjesto bezrezervnog prihvatanja mita o srebreničkom „genocidu“ i dodvoravanja Zapadu, radi očuvanja državnih funkcija, političkih pozicija i funkcionerskog napredovanja, treba prvo da nauče šta je genocid, a zatim da se sjete užasnih zločina nad srpskim civilima u srednjem Podrinju, od 1992.do 1995.godine za koja gotovo niko nije odgovarao i u kojima je stradalo više od 3000 Srba. Treba da se sjete klanja 12-godišnjeg dječaka Slobodana Stojanovića, u julu 1992.godine,u naselju Kamenica kod Zvornika. Zločin je izvršila pripadnica Armije BiH.

Takođe, treba da se sjete odsijecanja srpskih glava u BiH, u ljeto 1992.godine,na Crnom Vrhu, između Teslića i Tešnja, od strane pripadnika jedinice „El mudžahid“. Ta jedinica je bila sastavljena od oko 700 domaćih muslimana – Bošnjaka i oko 300 fanatika – fundamentalista iz raznih islamskih zemalja.

Dana 19. oktobra 2023.godine, 11 partija potpisale su koalicioni sporazum za sastav (antisrpske, antiruske, a time i anticrnogorske) 44.Vlade Milojka Spajića. Sporazum su potpisale i NSD Andrije Mandića, DNP Milana Kneževića i SNP Vladimira Jokovića. U njemu je navedeno da „Jasno smo definisali i uskladili stavove oko vanjske i bezbjednosne politike sa EU i NATO“ i „Vlada će ostati posvećena punoj usklađenosti vanjske politike sa vanjskom i bezbjednosnom politikom Evropske unije“.

Sada imamo i jasnu Spajićevu izjavu da će crnogorska delegacija u Generalnoj skupštini UN glasati za predlog antisrpske rezolucije o „genocidu“ u Srebrenici. U tom slučaju, Mandić, Knežević, Joković i njihovi sapartijci su dužni da raskinu koalicioni sporazum o podršci 44.Vladi. Ako to ne učine, Srbi i Crnogorci koji govore srpskim jezikom treba da im uskrate biračku i svaku drugu podršku.

Kao što sam više puta predlagao, sada je, više no ikada, potrebno formiranje zajedničkog srpskog političkog subjekta, koji bi objedinio srpsko i prosrpsko biračko tijelo i bio principijelan zastupnik srpskih (i istinskih crnogorskih) nacionalnih interesa, koji su i temeljni interesi države Crne Gore.

S vjerom u Boga, naše srpsko-ruske Svetitelje i Rusiju!

Vječna slava i hvala Svetom Vasiliju Ostroškom Čudotvorcu Milostivom, zastupniku našem pred Prestolom Nebeskim, čije Sveto Ime danas proslavljamo.

(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrikama „Drugi pišu“ i „Kolumne“ nisu nužno i stavovi redakcije portala „Borba“)