Objektivno o premijeri gradskog pozorišta “Tarzan – gospodar džungle”

Piše: prof. Dragan Koprivica

I premijera Gradskog povodom Dana ove pozorišne kuće, “Tarzan – gospodar džungle”, 27. decembra na velikoj sceni KIC-a “Budo Tomović”, gdje Gradsko gostuje već godinama, a i sad zbog brojnih propusta u izgradnji svog matičnog zdanja, pokazala je, između ostalog, i da u Crnoj Gori ne postoji validna pozorišna kritika. I da se pozorišni osvrti svode ili na novinske šture, konvencionalne izvještaje, ili već poslovična pljuvanja pojedinih ljutih kritičara, koji svaku premijeru unaprijed dočekuju s puno elitističkog prezira. A ovog puta čak cijelu nedjelju dana nakon premijere nema ni bilo kakvih konkretnijih osvrta.

Zato je uputno baciti objektivan pogled na novi komad Gradskog, ne povodeći se ni za formalnim komentarima, ni za svaljivanjem drvlja i kamenja na premijeru, o kojoj vrijedi ozbiljno govoriti uz pozitivne i negativne ocjene. No, pozitivnih je daleko više, te bacaju u sjenku jedan konceptualni promašaj, i jedan nedostatak, vezan za projektovanu ciljnu grupu gledalaca.

Među ključnim utiscima, koji isijavaju iz cjelokupne predstave, bitan je onaj o bogatstvu glumačkog potencijala Crne Gore, jer kao nepresušno vrelo talenata pristižu i “neki novi klinci, i klinke”, koji će, po svoj prilici, dostojno nastaviti stopama svojih glumačkih uzora. Nova lica igraju bez kompleksa, uz neposredna ogledanja na otvorenoj sceni i snažan stepen empatije, svjesna da bez uživljavanja u likove i dramski štimung nema ni pozorišnog čina.

A za uspješna stasavanja glumačkih generacija svakako i ovog puta treba odati javno, visoko priznanje Fakultetu dramskih umjetnosti na Cetinju.

U ovoj predstavi, većinom mladi, i podmlađeni ansambl Gradskog, što treba pripisati promišljenoj politici direktora, Stevana Koprivice, dramskog pisca, scenariste i profesora FDU Beograd, čine, uz iskusne glumce, Pavla Ilića i Sejfa Seferovića, Jelena Simić, Anđela Radović, Vukan Pejović i Smiljana Martinović, a igraju i Jelena Đukić, saradnica u nastavi na FDU, i studenti Milo Perović, Miloš Kašćelan, Lara Dragović, Itana Dragojević, Anđela Marunović, Matija Memedović i Aleksa Balević. Član ansambla u alternaciji je i glumica Gradskog Marija Đurić, koja je zbog povrede na scenskim probama bila spriječena da nastupi na premijeri.

U formiranju opšteg dojma o dometima kvalitetne predstave u cjelini, objektivnosti radi, ipak prvo treba ukazati na dvije krupne manjkavosti, srećom, lako rješive. Prva je na planu obaveznog štrihovanja ekspozicije komada, to jest, iscrpljujuće dugog uvoda, a druga u vezi s profilacijom ciljne grupe, kako i stoji u flajeru: za djecu. Koja, inače, ne dolaze u teatar zbog šokantnih scena, od kojih potom kod kuće treba da imaju noćne more.

Povodom bespotrebne rasplinutosti uvodnog dijela komada postavlja se pitanje da li je riječ o neopreznosti rediteljskog dvojca kad su u pitanju tempo i ritam predstave, ili je namjera bila da se pošto poto dobije na dužini komada, to jest na nadoknadi vremena, jer bi, u protivnom, predstava bila kraća od uobičajene minutaže. Davor Dragojević i Tamara Vujošević-Mandić, koji su radili i adaptaciju štiva po motivima romana E. R. Barouza “Tarzan – gospodar džungle”, razvukli su početak predstave praveći krupnu grešku u rasplinutoj ekspoziciji uz preduge glumačke egzibicije i ponavljanje već viđenog, nauštrb dinamike komada u cjelini.

Tako su produžavane “majmunske igre bez granica” postajući same sebi cilj, prelazeći zbog egzibicionizma u dosadu, a siže je bio negdje zaturen. Time je pravljena šteta svježini ugođaja, postignutog već nakon prvih minuta fine kreativnosti i akrobatičnosti ansambla, te je razvučena ekspozicija postajala kontraproduktivna, preduga i zamorna.

Poznato je da su čak na interkontinentalnim festivalima alternativnog teatra u Americi pobjeđivale predstave koje su trajale svega petnaest minuta, te u ovom komadu nije trebalo robovati strahu od minutaže, što se kao bumerang vratilo bespotrebnim rasplinjavanjem dramskog toka. Ovaj nedostatak je lako rješiv skraćenjem uvodnog dijela, a protiv larpurlartističkog spektakla radi spektakla, jer je već nakon nekoliko prvih atraktivnih scena došlo do zasićenja beskrajnim akrobacijama radi akrobacija.

Tako se zaboravilo i na naslov komada i na samog Tarzana, koji je iščekivan kao Godo, ali je, na svu sreću, ipak stigao. Predstava je zatim dobila izvrsno ubrzanje plijeneći pažnju djece i odraslih do samog kraja uz nadahnutu kolektivnu igru ansambla i scensku atmosferu.

Kad su reditelji konačno “prešli na stvar”, ali i zamorili gledaoce, onda je sve bilo izvanredno, predstava se vratila sebi, a publika uživala do samog kraja i velikim aplauzima pozdravila aktere, kako one na sceni, tako i one iza, čija važna uloga je, sticajem okolnosti, uvijek u sjenci.

Drugi negativni momenat čini jedan broj kvalitetnih, ali agresivno-šokantnih scena, posebno pri ulasku krokodila, zbog čega su tokom predstave, upravo pored autora ovog prikaza, nekoliko dječačića i djevojčica počinjali da plaču od straha, a majke ih tješile da je sve to “samo onako”. Dakle, imajući u vidu glavnu ciljnu grupu, treba, što je takođe lako rješivo, dozirati ekstremno šokantne zvučne i svjetlosne efekte, da se mališani ne traumiraju tokom predstave i odbijaju od teatra preko horor scena za djecu od pet, šest i više godina, što je kontraproduktivno.

No, kad je riječ o ukupnim pozitivnim efektima komada, njih je, srećom, neuporedivo više. Stoga predstava štrihovanjem uvoda, bez straha od kratke minutaže, uz doziranje scena koje kod djece, umjesto pozorišnog ugođaja, prave traumatične efekte, realno ima potreban štimung, uz interakciju likova i glumačka nadigravanja na otvorenoj sceni. Pritom uz ulaženja glumaca u likove majmuna bez ikakvih ograda, uz nadahnutu mimiku i pantomimu, u opštem štimungu i bezrezervnoj empatiji, na kojoj bi mladoj postavi čestitali i iskusniji dramski umjetnici.

Treba istaći i zaista izvanredne kostime i maske, čime je u značajnoj mjeri obojena predstava, uz stilizovane lijane i pokretnu scenografiju, kojom je ostvarivana dinamika dramske radnje.

Jedan od značajnih dometa predstave u cjelini sadržan je u spontanitetu kolektivne igre, u kojoj s glumačke strane nije bilo slabog mjesta. No, ipak treba izdvojiti kreacije Jelene Simić u ulozi Čite, Miloša Kašćelana posebno u ulozi vođe čopora, Jelene V. Đukić u ulozi majmunice, majke, Kale, i Mila Perovića u ulozi Tarzana, i zbog njegove zahtjevne uloge, i prve profesionalne. Svakako, treba apostrofirati i ulogu Džejn, obojenu spontanitetom nadarene Lare Dragović, čija je kreacija u završnom dijelu donijela i neke nove tonove ljudske topline, uz pobjedu ljubavi nad životnim zaprekama, pa su Tarzan i Džejn djelovali i kao Romeo i Julija iz džungle.

Predstava obiluje i akrobatskim, zahtjevnim scenama, koje je dramski ansambl odgovorno uvježbao uz mnogo truda i rada, a desila se i pomenuta povreda Marije Đurić na probama, koja je i odvojila od premijernog nastupa.

Ansambl je, dakle, odgovorio na sve scenske izazove, i pritom uz sve tehnički zahtjevne parametre predstavu obojio odličnom glumom uz dominaciju kolektivne igre.

Interesantan je i detalj da je Gradsko produkovalo novi kvalitetan projekat vraćajući se ovog puta svom pređašnjem, izvornom statusu Dječjeg pozorišta. A tim prije i treba korigovati horor scene i nus efekte zastrašivanja najmlađih gledalaca.

Kompletna predstava je obojena i važnim imperativom “drugačije”, jer je rediteljski dvojac, Davor Dragojević i Tamara Vujošević Mandić, uz odlična scenska rješenja, učinio sve da predstava dobije vlastiti pečat, po kojem se i odvaja od stereotipa, i plijeni inovativnošću.

Humanistička nota i povratak pomalo zaboravljenim vrijednostima ljudskosti, uz okretanje čistoj emociji, svakako su i dodatno obojili cio komad vraćajući nas nekim ranijim vremenima, uz ukazivanje današnjoj djeci kako se nekad razmišljalo i ko su bili junaci starijih generacija za razliku od današnjih, pritom uz rusoovsku temu o povratku čovjeka prirodi, ovog puta džungli.

Uz sve navedeno, predstavom “Tarzan – gospodar džungle” iznova je potvrđena bogata produkcija i izvrsna atmosfera u radu cjelokupnog kolektiva, za šta posebne zasluge svakako ima Stevan Koprivica, kojem je na premijeri dodijeljena ugledna nagrada “Vasilije Ivanovič Šćućkin”.

Godišnja priznanja za rezultate u umjetničkom, tehničkom i administrativnom sektoru dodijeljena su Olgici Lalović, Smiljki Šeparović, Žani Abramović, Ljilji Ćetković, Gordani Karadžić i Bogdanki Popadić, a glumac Goran Slavić je od Uprave Gradskog javno pohvaljen za profesionalizam u radu u složenim porodičnim prilikama.

Na kraju treba istaći da je Tamara Vujošević-Mandić uradila i scenski pokret i koreografiju, dajući cjelokupnoj predstavi osobenu boju.

Scenografiju, kostimografiju i idejno rješenje lutaka izvrsno je izmaštao Kiril Vasilev, kompozitor je Veselin Frenki Bogićević, dizajn svjetla potpisuje Ivan Vuksanović, dizajn video-materijala Goran Brnović, a asistent scenografa je Enes Deari.

Gradsko pozorište Podgorica, uz promišljenu programsku politiku, u znaku nadolazećih mladih glumačkih snaga, dokazuje da predstavlja vrelo kreativnosti i ozbiljnog pozorišnog djelovanja u Crnoj Gori, u sadejstvu s CNP-om, Kraljevskim pozorištem “Zetski dom” na Cetinju i Fakultetom dramskih umjetnosti.