„MEĐUSTANICA“ RADOMIRA ULJAREVIĆA

PIŠE: SIBIN

(ukratko o kratkim pričama)

Hroničar začudnih hercegovačkih događaja, književnik Radomir Uljarević knjigom kratkih priča „Međustanica“ (Kosmos, 2023.), ne namjerava – a i zašto bi – držati se Vitgenštajnovog savjeta prema kojem – „O onome o čemu se ne može govoriti, o tome treba ćutati.“

Istrajavaće da govori o – nevidljivim, sljubljenim svjetovima i snolikim scenama, mapi sudbine, spavačima koji se bude kao drugi, slučajnim prorocima, o uskakanju fantastičnog u realno i obratno, jezikom koji je u novoj knjizi – bernhardovski, matematički precizan, i veoma u izrazu svedeno ekonomičan.

Ne znam koliko je poznata informacija, ovdje naprosto nezaobilazna: u „Školicama“, Kortasar na jednom mjestu pominje – Hercegovinu, a čitalac neka sam istraži kojim povodom.

Upustvo čitaocu Uljarević daje na kalvinovski način, što otkriva da se tekst postmodernistički pozicionira, stalno insistirajući na tome da uloga onoga koji ide tragom teksta nije pasivna, štaviše. Ona jeste i ostaje, dakle, angažovana, čak dekonstruktivistička u svijetlu koji ovom pojmu poklanja Derida.

Uljarević je direktan, ništa ne skriva, prvom rečenicom sve adresira na čitaoca, koji bi trebalo da pomogne u odgonetanju gdje počinje san, gdje, pak, java, ima li tu uopšte ikakve pa i najtananije razlike ili je sve metafizička igrarija, začudnost koju može pronaći u svakoj stvari jer – „svaka svest je svest o nekoj stvari“. (Huserl)

„Međustanica“ je ona nevidljiva, zagubljena u dimenziji u kojoj ne djeluju fizički zak(l)oni, na kojoj se ukrštaju tolike stanice, nebrojive i račvaste, na ovome svijetu koji je, sve su prilike neuspjela kopija o kojoj sa izumiteljem monada volimo misliti da je najbolja moguća.