Poljeće koje se smrzlo u oktobru

Piše: Emilo Labudović

U trajanju svakog naroda postoje dani i datumi koji su međaši na istorijskim raskršćima i koji iz korijena mijenjaju tok i pravac kretanja, karakter društvenih odnosa i postaju neizbrisiv žig na rodnom listu brojnih generacija tog naroda. Karakter tih zaokreta, uglavnom burnih i najčešće krvavih, određuju nekad ideje, nekad njihovi nosioci a najčešće istorijski kontekst, i nijesu obavezno iskorak na bolje. Jer , nijesu istog vrijednosnog karaktera pad Bastilje i Kristalna noć, pucanj sa „Aurore“ i Aljendeov kraj, Spartakov ustanak i Musolinijev marš na Rim. Ali , ono što je zajedničko svim ovim dešavanjima jeste činjenica da su označila ili kraj jedne epohe ili njenu promjenu za dugi vremenski period.

Sve ove društvene i istorijske turbulencije, osim narodnih masa koje su im davale snagu, imale su i svoje kormilare koji su im davali pravac. Ali , ista ona istorija koja im je plela vijence slave i gradila slavoluke, prije ili kasnije ih je odbacivala na svoje smetlište ili pokrivala slojevima prašine zaborava. „Revolucije jedu svoju djecu“, nepisano je pravilo kojem nije izbjegao ni jedan od ovih prevrata.
Novija istorija srpskog naroda bilježi dva takva datuma: 27. mart 1941. i 5. oktobar 2000. godine. Onaj prvi nas je koštao rata i 70 godina komunizma, ovaj drugi 23 godine pitanja: čemu, i za koga? Ovih pitanja, svakako, ne bi bilo da je ispunjeno makar i jedno od obećanja „pučista“. Petooktobarsko divljanje beogradskim ulicama, paljenje Narodne skupštine, neviđena krađa njenih vrijednosti i, sasvim na kraju, najsramniji biljeg koji će, dok je svijeta i vijeka, stajati na obrazu srpskog naroda – prodaja predsjednika države, građanima nijesu donijeli ništa drugo osim izgubljenih iluzija. Samo je, pokriven floskulom ispunjenja međunarodnih obaveza, neko, a zna se i ko iz „dosovske“ stokupljevine, naplatio pet milona dolara američke ucjene glave Slobodana Miloševića.
Poređenje kako je Miloševićeva glava izručena haškim dželatima za spas Srbije, slično situaciji kada je, iz istih razloga, Miloš poslao Krađorđevu glavu u Stambol, ne pije vodu. Jer , cijena Karađorđeve glave bila je makar i djemimična sloboda Srbije, cijena Slobodanove (ako se izuzmu onih pet miliona) bila je definitivan pad dostojanstva, slobode i nezavisnosti srpske države, i otimanje Kosova iz njene državne cjelovitosti.

A na unutrašnjem planu, apsolutni krah privrede, Dinkićev oružani lopovluk i pljačka banaka, Đilasova enormna otimačina narodnog imetka, Batićevo harangiranje po sudstvu, Mihajlovićevo sakaćenje policije i Živkovićev amaterizam u rukovođenju državnim poslovima, uz masovno otpuštanje radnika i smrt skoro svih društvenih i državnih preduzeća.
„Ne napada svijet Srbiju zbog Slobodana Miloševića, već Slobodana Miloševića zbog Srbije“, na vrijeme je upozoravao čovjek koji je duboko poznavo taj „svijet“ i vizionarski slutio kraj. I svoj i Srbije. Jer , i poslednjem amateru u svijetu politike bilo je jasno da niti je Milošević autokrata, niti je Đinđić demokrata, niti je Koštunica dovoljno „obaviješten“ za predsjednika, već da je sve to samo skupo plaćeni i precizno organizovani scenario slamanja poslednjeg otpora američkom hegemonizmu nad Evropom. A poslednji veliki evropski državnik, kome će ista ona Evropa koja ga je umorila kad – tad odati zasluženo priznanje, i iz lanaca je do poslednjeg daha branio, kad već nije mogao slobodu i neavisnost, a ono makar čast i obraz svoje zemlje i svoga naroda.

Srbiji su tako, umjesto obećanog blagostanja, demokratizacije i privrednog preporoda, oduzete decenija i po razvoja, zbog čega je novo, rodoljubivo i narodu odgovorno srpsko rukovodstvom, sa Vučićem na čelu, teškom mukom uspjelo da kola svekolikog srpskog razvoja pomjeri iz američko – dosovskog blata, i da proces otimanja Kosova, skoro doveden do kraja, opet vrati u žižu međunarodne javnosti i odupre se beskrupuloznoj bestijalnosti prištinskih zločinaca, ubica i švercera droge, od Tačija, Haradinaja, Veseljija do Kurtija i Vljose Osmani.

Opet je 5. oktobar, dvadeset treći od „beogradskog proljeća“ u jesen. Jesen koja je tada skapala na ranom mrazu dosovske mećave. Čuveni Džoov bager je skoro već pojela rđa, većina „revolucionara bez revolucije“ i jurišnika na poslednji evropski bastion slobode već je izgubila svaki istorijski legitimitet, a Srbija polako vraća svoje državno dostojanstvo i privredni integritet. Isti oni režiseri petooktobarske predstave sa pucanjem i rušenjem i dalje snuju i planiraju, sad kao nekad Miloševića „ciljaju“ Vučića, a nešto malo njihovih, ne toliko poklonika koliko plaćenika, opet šeta ulicama srpskih gradova. Jer Vučić i njegovi su opet vratili dostojanstvo i slobodu u Srbiju, za sve pa i za te šetajuće, bolje reći puzajuće, vucibatine čiji tragovi završavaju u lavljim jazbinama ambasada „kvinte“.

Peti je oktobar, dan i datum koji je trebalo da promijeni Srbiju i povede je putem razvoja i prosperiteta. Trebalo , a sve se svelo na desetak godina besciljnog lutanja, opšte rasprodaje državnog suvereniteta i siromašenja na jednoj a suludog bogaćenja na drugoj (neki do juče prslogaći Srbi danas kupuju engleske fudbalske klubove i medijske džinove), strani. Srećom po Srbiju i njene građane, od onog petog oktobra nije ostalo skoro pa ništa po čemu će ga dolazeće generacije preuzeti kao svoje nasleđe. Jer , istorija je neumoljiv svjedok da možda i nije teško izvesti puč, prevrat ili revoluciju, ali je mnogo teže dati im suštinu kojom će se braniti od protoka vremena. 5 . oktobar 2000 – te godine, ispostavilo se, bio je samo jeftin balon kojeg su „duvači“ sa Zapada prenaduvali pa se prosto rasprsnuo kao mjehur od sapunice. I samo se pokazalo da niti je „svako Ture za vezira“, niti je svaka šajkača mjera prve glave glave Srbije. Jer , Srbina možeš da zajebeš jednom i za kratko, ali nikad stalno zauvijek.