DANAŠNJA ZVANIČNA CRNA GORA JE SAVREMENA VARIJANTA „DVANAESTOJULSKE“ DRŽAVOLIKE TVOREVINE IZ 1941.GODINE

Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista iz Podgorice

 

„U svijetu gdje je sve obmana – govoriti istinu jeste revolucionarni čin.“ (Džordž Orvel, 1903-1950, britanski pisac i novinar)

„Nekizi Crnogorci prodali bi: za novce (ne samo) dio ot Boga nego ot duše i ot svojega oca i majke i braće…i svojega otečestva.“ (Vladika Rade, u pismu Crmničanima, 15.jula 1831.godine)

„DUČE-U RIM U času kada Crna gora…uspostavlja Suverenu i Slobodnu Državu, orijentišući se odlučno prema Fašističkoj Italiji, i tražeći njenu zaštitu…, polaze k Vama, Duće, izrazi zahvalnosti za ovo veličanstveno djelo zadovoljštine, i uzdižu se tople želje za uspostavljanje jednog doba pravde, mira i saradnje među narodima pod Vašim najvišim pokroviteljstvom.“
„FIRERU BERLIN Crna Gora, koja je, u akcionoj sferi Fašističke Italije danas uspostavljena kao Suverena slobodna država, upućuje svoje misli Vama, Fireru u želji da Osovina i novi evropski poredak dostignu skoru sretnu pobjedu.“  (Telegrami zahvalnosti pretsjednika (dvanaestojulskog) „Crnogorskog Sabora“ Mihaila Ivanovića, upućeni Benitu Musoliniju i Adolfu Hitleru)

Italijanski fašisti i crnogorski separatisti pokušali su da uspostave marionetsku „suverenu i nezavisnu Državu Crnu Goru u obliku Ustavne Monarhije“, 12.jula 1941.godine. Prema viševjekovnim planovima Vatikana i Zapada krenuli su u promjenu srpskog i pravoslavnog bića Crne Gore i Crnogoraca. „Crnogorski Sabor“ je, tog dana, dao Deklaraciju o prestanku okupacije „Crne Gore od strane Srbije, koju je…prihvatila tzv. Velika Narodna Skupština u Podgorici svojom odlukom od 26.novembra 1918.god.“ Nadalje, „Crnogorski Sabor izjavljuje da su svi Crnogorci – blagodarni Italijanskim Oružanim Silama, čijom se zaslugom ostvarilo oslobođenje njihove Domovine… Viđenim građanima koji kao Srbi nijesu prihvatili tekovine zavisne državolike tvorevine, određen je progon.

Sekula Drljević (1884-1945, pravnik, političar i publicista) postao je „Vođa“, koji je došao iz ustaške Pavelićeve „Nezavisne Države Hrvatske – NDH“.
Umjesto državne (narodne) zastave, trobojke iz vremena Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, nametnuta je crnogorska ratna zastava – alaj barjak – bijeli dvoglavi orao na crvenoj podlozi. Srpski jezik, koji je, „od iskona“, bio zvanični jezik u Crnoj Gori preimenovan je u crnogorski. Fašisti i separatisti počeli su i da mijenjaju nazive ulica, kao na primjer, NJegoševe ulice na Cetinju?! I staru crnogorsku narodnu pjesmu „Oj, junaštva svijetla zoro“ „prepravili“ su u „Oj, prekrasna majska zoro“.
„Dvanaestojulska Crna Gora“ nastala je na ideologiji crnogorskog političko – kulturnog separatizma koji se zasnivao na dugovremenoj strategiji Vatikana i Zapada za razbijanje srpskog etničkog, kulturnog i duhovnog prostora. NJeni domaći ideolozi, neutemeljeno i protivno stvarnosti i zdravom razumu, isticali su posebnost crnogorske hiljadugodišnje kulture, te da Crnogorci imaju „svoju književnost, svoj jezik, svoju vjeru i svoju umjetnost“, kao i „svoju zastavu i svoje narodno ime“. Po njima, etnički se formirao posebni „Crnogorski Narod“. Crnogorci nijesu Srbi, nego su nastali stapanjem Dukljana i Ilira?! A za svo vrijeme postojanja nezavisne Crne Gore niko u njoj nije dovodio u pitanje činjenicu da su Crnogorci dio srpskog naroda.
Pokret, radi pokušaja realizacije ove ideologije, nastao je uoči Drugog svjetskog rata, u okviru nacističko – fašističkih planova za razbijanje Kraljevine Jugoslavije i srpske teritorijalne cjeline, a u cilju da se Crnoj Gori nametne sasvim novi kulturni i duhovni identitet.

U periodu između dva svjetska rata, ideju o nacionalnoj posebnosti Crnogoraca zastupali su i jugoslovenski komunisti, prihvatajući antisrpski habsburški koncept kao zvanični program KPJ. Kraljevina Jugoslavija je, po njima, bila velikosrpska „versajska tvorevina“, u kojoj su drugi narodi žrtve velikosrpske hegemonije i ugnjetavanja.
Uoči Drugog svjetskog rata, Savić Marković Štedimlija (1906-1971,književnik i publicista), sledbenik hrvatskih političara Ante Starčevića i Josipa Franka, utemeljivača ideologije hrvatskog ustaškog pokreta, javno, iz Zagreba, „obznanio“ je da Crnogorci nikad nijesu bili Srbi i potomci su „Crvenih Hrvata“, jer je Dukljanska oblast, tobože, bila dio „Crvene Hrvatske“. U kulturnom pogledu, smatrao je, Crnogorci pripadaju zapadnom svijetu i u suštini nikada nijesu napustili svoj zapadni identitet.
„Blagodareći svojoj širokoj vezi morem sa Zapadom, staro slovensko stanovništvo današnje Crne Gore bilo je u povoljnijoj mogućnosti da prenese u svoju sredinu nasade zapadne kulture i da se podvrgne njenom uticaju. To je bio… put kojim je vjekovima dopirao zapadnjački kulturni uticaj…“, piše Štedimilija, u knjizi „Osnovi crnogorskog nacionalizma“, koja je izdata 1937.godine, u Zagrebu.
O nastanku crnogorske nacije, Štedimlija kaže:
„Crnogorci su nekoliko stotina godina, prilično samostalno izdvojeni, na jedinstvenom i neprekidnom teritoriju međusobno općili i zajednički živjeli. Tako je njihova nacija istorijski postala zajednica jezika, teritorije, ekonomskog života i psihičke konstitucije, izražene u zajednici sveukupne njihove duhovne i materijalne kulture.“ Čak i NJegoš, po njemu, „ostaje tipični predstavnik zapadnjaštva na jednom vještački zastrtom terenu duhom vizantijskog pravoslavlja“?!

Kratko trajanje „dvanaestojulske“ Crne Gore, spriječilo je ostvarivanje njegovog programa.
Štedimlija je u toku Drugog svjetskog rata bio desna ruka ustaškog poglavnika Ante Pavelića. I pored toga, u poslijeratnom periodu, osuđen je na samo osam godina zatvora i nastavio je da, nesmetano iz Zagreba, kao službenik Krležinog „Jugoslavenskog leksikografskog zavoda“, širi iste ideje pod okriljem komunističke vlasti.
I Drljević je razvijao i podsticao „teoriju“ o potpunoj različitosti Crnogoraca u odnosu na Srbe. U toku Drugog svjetskog rata bio je vatreni pristalica i aktivan saradnik italijanskog fašističkog okupatora i Pavelićeve ustaške vlasti.

„Dvanaestojulska“, „suverena“ i „nezavisna“ „Kraljevina Crna Gora“ nije trajala ni jedan jedini dan. U zoru, 13. jula 1941. protiv ovakve državolike tvorevine i njenih pokrovitelja ustao je narod Crne Gore, nezavisno od svojih političkih opredjeljenja, i za kratko vrijeme je skoro čitava Crna Gora bila oslobođena. Na čelu ustanika su bili oficiri Vojske Kraljevine Jugoslavije. Poslije Drugog svjetskog rata jugoslovensko komunističko (socijalističko) vođstvo je privatizovalo trinaestojulski ustanak.
I nakon Drugog svjetskog rata, pod okriljem SKJ (KPJ), afirmisana je i podsticana ideologija posebne crnogorske nacije uz nasilno brisanje svega onoga što asocira na srpstvo. „Kruna“ te ideologije je rušenje NJegoševe kapele na Lovćenu, 1972.godine, iako je kapela i dalje ostala u grbu SR CG, sve do 1994.godine!

Uočimo podudarnosti i suštinske sličnosti „dvanaestojulske“ i današnje zvanične Crne Gore (nakon „vrtanja tisućljetnje neovisnosti“) i njihov sračunati diskontinuitet sa srpskom Crnom Gorom knjaza i kralja Nikole I Petrovića?! Pošto je Crna Gora istorijska srpska zemlja, crnogorska nacija i crnogorski jezik mogli su se „utemeljiti“ samo na negaciji srpstva i krivotvorenju istorije.
Znači, na djelu je, sve do dana današnjeg, falsifikovanje sveukupne političke, kulturne i duhovne prošlosti srpskog naroda, odnosno srpskog identiteta Crne Gore, uz podršku Zapada i Vatikana.
Od 1998.godine, i Demokratska partija socijalista (DPS) prihvatila je dukljansko – montenegrinsku ideologiju. Milo Đukanović nije tada „okrenuo ćurak naopako“, već je pokazao svoje pravo antisrpsko i antipravoslavno „lice“, koje je vješto kamuflirao u prethodnih deset godina (to jest, od 1988.godine). Još jednom ponavljam da je Milo Đukanović najveći izdajnik u crnogorskoj i svesrpskoj istoriji! On i dalje opasno rovari iza političke scene i najveća je domaća prijetnja miru i stabilnosti u Crnoj Gori!

Crna Gora je, od 1998.godine, kolonija, odnosno – „narko – tobako banana republika (država)“ zapadnih megakapitalista i njihovih glavnih ekspozitura – SAD, V. Britanije, EU i NATO pakta (najveće planetarne terorističke organizacije, kome je Crna Gora neustavno pristupila). Umjesto klicanja italijanskim fašistima i njemačkim nacistima, naše sadašnje euroatlandžije oduševljeno podržavaju one koji su finansirali i odlučujuće pomogli Hitleru da stvori ratnu mašineriju koja je izazvala Drugi svjetski rat u kome je stradalo oko 55 miliona ljudi!
V. Britanija je kolijevka fašizma, a Musolini je bio saradnik njene tajne službe MI-6?! Na Nirnberškom suđenju, Jalmar Šaht (Hjalmar Schacht, 1877-1970, direktor „Rajhbanke“ (nacističke centralne banke)) je kazao:
„…trebalo bi suditi vama (SAD), a ne nama. Vi ste sve finansirali. Bez (vašeg) bankarskog sistema ništa od ovoga se ne bi desilo…“

Američke kompanije i vladine institucije su odlučujuće doprinijele nacifikaciji NJemačke, pomažući Hitlera i njegovu partiju. Osnovni subjekti finansiranja nacifikacije njemačkog društva bili su megakapitalisti Rokfeler, Morgan, Varburg…Crnom Gorom, u zadnje dvije decenije, upravljaju i crnogorske vlade sastavljaju i rastavljaju, američke ambasadorke uz asistenciju britanskih koleginica. Crnogorska vlast i njene tajne službe postale su aktivni učesnici specijalnog, hibridnog, mrežnog (mrežnocentričnog) rata Zapada protiv Srbije, Republičke Srpske i srpskoga naroda u cjelini, kao i protiv Rusije i pravoslavlja. Nameću nam se zapadne neoliberalne i LGBT+ porodično, državno, nacionalno i vjerski razarajuće, kao NATO terorističke „vrijednosti“.

Da još jednom ponovim, Crna Gora je potrebna Zapadu samo kao antisrpska, antiruska i antipravoslavna državolika tvorevina, te kao narkotranzitna destinacija CIA-e i NATO pakta.
Dan uoči obilježavanja Trinaestojulskog ustanka ove godine, crnogorska vlast, u Ujedinjenim nacijama, nije podržala Rezoluciju o borbi protiv glorifikacije fašizma, poslušno slijedeći njene patrone – SAD i V. Britaniju (kao i članice EU).

Protivno principu na činjenicama zasnovane istine, crnogorska istorija kao neotuđivi dio svesrpske istorije se krivotvoruje. Simbolični, popisno manjinski, crnogorski jezik, kao politički preimenovani srpski jezik, ustavnim nasiljem je kodifikovan kao službeni, dok je većinski srpski sveden na nedefinisani status jezika „u službenoj upotrebi“. Ćirilica je protjerana iz javnog života.
Ustavno je nedefinisan status Srba. Iako su konstitutivni narod koji je stvorio Crnu Goru i omogućio njeno vjekovno trajanje, u stvarnosti su svedeni na status nacionalne manjine?! Legitimnim i legalnim, autentičnim i javno prepoznatljivim predstavnicima Srba Zapad ne dozvoljava učešće u vlasti.
Očita je bila namjera crnogorskih antisrpskih separatista da i Ustavom vještački kreiraju novu nacionalnu i državnu stvarnost, iako „…ustav ne stvara narod, nego narod ustav.“ (Karl Marks). Umjesto da pravo (Ustav) bude normativni izraz (odraz) stvarnosti, stvarnost se u Crnoj Gori, etničkim, vjerskim i jezičkim inženjeringom, prilagođava nametnutim ustavnim normama.

Grb sadašnje Crne Gore je bitno drugačiji od grba Knjaževine (Kraljevine) Crne Gore. Naime, član 38 Ustava Knjaževine Crne Gore, iz 1905.godine, glasi:
„Grb je Knjaževine Crne Gore dvoglavi bijeli orao sa carskom krunom nad orlovskijem glavama, sa carskijem skiptrom u desnoj, a sa šarom u lijevoj kandži. Na prsima mu je lav, na crvenom štitu.“
Međutim, u članu 4 stav 2 Ustava sadašnje Crne Gore, propisano je:
„Grb Crne Gore je zlatni dvoglavi orao sa lavom na prsima.“
Sadašnja državna zastava nije narodna (trobojka) niti državna (trobojka sa bijelim grbom na sredini) iz doba knjaza (kralja) Nikole, već (izmijenjena) istorijska crnogorska ratna zastava – alaj barjak (kao i u „dvanaestojulskoj“ Crnoj Gori, samo što, umjesto bijelog, na zastavi imamo zlatnog orla, a dodat je i „zlatni obrub“).
To je lako uočljivo, ako uporedimo član 39 Ustava Knjaževine Crne Gore, iz 1905.godine („Narodne su boje: crvena, plavetna i bijela“) sa članom 4 stavom 3 važećeg Ustava („Zastava Crne Gore je crvene boje sa (zlatnim) grbom na sredini i zlatnim obrubom.“). Plavetna je, inače, arhaični i poetski sinonim za plavu boju i svečani je izraz primjeren ustavnom tekstu. I zastava socijalističke (komunističke) Crne Gore (do 1994.godine) bila je trobojka (crvena, plava i bijela sa crvenom petokrakom u sredini).

Od 16 stihova zvanične državne himne „Oj svijetla majska zoro“, deset su potpuno isti, a tri su prerađena stiha iz pjesme „dvanaestojulskog Vođe“ Sekule Drljevića, koja je objavljena 1936.godine, pod nazivima „Crnogorsko seljačko kolo“, odnosno „Vječna naša“, kao plagijat narodne pjesme „Oj junaštva svijetla zoro“.
Nadalje, na osnovu člana 16 tačke 5 Ustava („Zakonom se, u skladu sa Ustavom, uređuju: …5) druga pitanja od interesa za Crnu Goru“) donesen je Zakon o državnim simbolima i Danu državnosti Crne Gore (Sl. list RCG, br. 047/04, od 12.7.2004…Sl. list CG, br.047/19, od 12.8.2019.).
U članu 4 ovog Zakona, grb Crne Gore je mnogo detaljnije definisan (opisan) nego u, već citiranoj, normi iz člana 4 stav 2 Ustava i to :
„Grb Crne Gore (u daljem tekstu: Grb) je u obliku zlatnog krunisanog dvoglavog orla, uzdignutih krila u poletu, sa skiptrom u desnoj i šarom u lijevoj kandži na crvenoj osnovi. Na prsima orla je crveni štit sa zlatnim lavom u prolazu. Lav je na zelenom polju sa plavom pozadinom. Kruna iznad orlovskih glava i skiptar su zlatni sa krstom na vrhu. Šar je plavi sa zlatnim okovom i krstom.“
Takođe, članovima 5 i 6 istog propisa detaljnije su opisane i zastava i himna Crne Gore, u odnosu na ustavni tekst.
Neustavnost navedenih normi Zakona, koje se odnose na državne simbole, neupitno proizilazi iz pravnog stava, opisanog u tački 7.1. obrazloženja Rešenja Ustavnog suda Crne Gore U – II br. 11/14, od 9.5.2014.godine:
„…Ustavni sud smatra da, ukoliko se radi o pitanjima koja su po svojoj prirodi materia legis nije ustavno sporno ovlašćenje Skupštine da zakonom uređuje ustavnu materiju, ali u tom slučaju ona, osim što mora imati izričito ovlašćenje u Ustavu (ustavni osnov), u cjelini mora ostati u okviru zakonskih ovlašćenja, ne zadirući u suštinu prava…Ustavom je isključena mogućnost da se bilo kojim aktom nižim od Ustava, pa dakle i zakonom, a još manje drugim propisom ili opštim aktom mijenjaju ili proširuju ustavni principi i načela.“
Osnovne odredbe Ustava (članovi 1-16), pa tako i član 4 (Državni simboli) predstavljaju načela (principe) ustavnog uređenja.
Znači, ustavan način preciznijeg definisanja (opisa) državnih simbola Crne Gore moguć je jedino promjenom Ustava – dopunom same ustavne norme, ili upućujućom ustavnom normom da se to pitanje reguliše zakonom. I ono što je najbitnije: državni simboli treba da imaju i prepoznatljiv kontinuitet sa simbolima petrovićevske Knjaževine (Kraljevine) Crne Gore.

Da zaključimo:
Krivotvorena prošlost i njoj prilagođena sadašnjost su nepremostive prepreke da naša otadžbina Crna Gora bude stabilna, demokratska, ekonomski razvijena i socijalno pravedna država. Srpstvo, pravoslavlje i „pokroviteljstvo Rusije“ (Sveti Petar Cetinjski) su ključni elementi crnogorskog identiteta. Ako prihvatamo da budemo ono što nijesmo, drugi će nam određivati šta jesmo.