Rifat „ječi“ dok se „veseli srpski rod“, ćuti na „marš mira“ sa bošnjačkim ratnim barjacima
Koncertom duhovne muzike u izvođenju sastava „Petropavlovski pojci“ iz Bijeljine u Crkvi Pokrova Presvete Bogorodice u Srebrenici i paljenjem petrovdanskih lila u crkvenoj porti završen je kulturno-sportski i humanitarni program memorijalne kulturno-sportske i humanitarne manifestacije „Petrovdanski dani“.
“Petrovdanski dani” organizuju se u znak sjećanja na veliko srpsko stradanje na Petrovdan 1992. godine u selima oko Srebrenice i Bratunca, uz poruku “31 godina, zločin bez kazne”, a završava se juče, na Petrovdan.
Međutim, ovaj događaj je imam džamije u Srebrenici, Damir Peštalić, prijavio policiji.
„Nekada insan kada pomisli da nema dalje, onda vidite da samo nekoliko sati nakon ukupa moramo slušati muziku koja poziva na mržnju, na nove genocide, pokolje. Zamislite kako se osjećaju naše majke. Ljudi su nas zvali. To se dešava u dvorištu Pravoslavne crkve, u organizacije Pravoslavne crkve. Želim da pozovem Srpsku pravoslavnu crkvu da nam ona kaže šta je to bilo“, saopštio je on.
Takođe, koncert duhovne muzike zasmetao je i reisu Islamske zajednice u Crnoj Gori Rifatu Fejziću, pa se oglasio na svom Tviter nalogu.
Ono što ostaje enigma je ćutanje na navodni marš mira Bošnjaka kroz Srebrenicu sa zastavama takozvane Armije Republike BiH provokacija za srpski narod.
“Marš mira“ koji sve, samo nije to kako i samo ime kaže, pretvorio se u akt provociranja srpskog naroda jer su se u koloni vijorile ratne zastave takozvane ABiH koje srpski narod Podrinja podećaju na trogodišnje stradanja u kojem je ubijeno 3.267 Srba sa ovog područja.
Učesnici takozvanog marša mira, među kojim su bila brojna deca i mladi, prošli su sa ratnim zastavama takozvane Armije BiH kroz Srebrenicu. Na fotografijama su i deca koja nose oružje i muslimanske ratne zastave.
Izaziva čuđenje što su rifat Fejzić i imam Peštalić ostali nijemi na ovu demonstraciju sile. I dalje nema registrovanih pijeteta prema nedužnim srpskim žrtvama, djecu, ženama, starcima…
Katastrofa koju je između 1992. i 1995. doživeo srpski narod toga kraja, žargonom Haškog tribunala, predstavljala „široko rasprostranjeni i sistematski“ progon, a ne mestimični okršaj među posvađanim susedima. A uz to, da su opaki progonitelji i dželati, pored klanja i ubijanja, rušili i razarali sve pred sobom. Time su zadovoljili još jedan kriterijum Haškog tribunala za konstatovanje genocida, uništenje osnova za održiv život i eventualni povratak etnički i verski naciljanih žrtava.
Baš zato, guranje pod tepih užasnog pogroma nad neoplakanom srpskom zajednicom, da bi se onemogućilo postavljanje tako nezgodnog pitanja, dobija svoj savršeni, mada izvitopereni, smisao.