Stiže film o zločinima nad Srbima u ozloglašenoj „Žutoj kući“
Da li je bilo trgovine organima u Albaniji 1999. godine? Šta se dešavalo u „Žutoj kući“?
Koja je bila sudbina nestalih Srba? Kako je, pred očima skoro 50.000 vojnika KFOR-a, UČK mogao da kidnapuje i ubije više od 1.000 ljudi?
Kakva je bila atmosfera na Kosovu i Metohiji nakon što su srpske snage poslije potpisivanja vojno-tehničkog sporazuma u Kumanovu napustile Kosovo.
Ovu su samo neka od pitanja čije odgovore donosi novi film Slađane Zarić „Dosije Kosovo – Žuta kuća“, koji je Radio televizija Srbije realizovala u saradnji sa Ministarstvom unutrašnjih poslova.
Film je dio serijala „Dosije Kosovo“, nakon što su do sada emitovana dva filma serijala: „Devedest osma“ i „Račak“.
Dokumentarno-igrani film „Žuta kuća“ baziran je na izvještaju Dika Martija, koji je usvojen na Parlamentarnoj skupštini Savjeta Evrope, kao i na dokumentu UNMIK- a iz 2003. godine, koji sadrži izjave svjedoka, bivših pripadnika UČK, koji su učestvovali u transportima zarobljenih Srba i ostalih nealbanaca sa Kosova i Metohiju na teritoriju Albanije.
Prema UNMIK-ovom dokumentu, oko 300 kidnapovanih Srba prebačeno je iz logora na KiM u improvizovane zatvore u Albaniji. Zarobljeni Srbi transportovani su kombijima, hladnjačama, a nekada čak i vođeni pješke u Albaniju. Držani su u privatnim kućama u Bicaju, Kukešu, Burelju, selu Ripe…
Kako bi bili što manje upadljivi za okolinu, obično su bili raspoređeni u manjim grupama od pet do deset zarobljenika. Držani su u štalama i ambarima privatnih kuća, koje su se nalazile na obroncima sela, usamljene, daleko od glavnih puteva.
Svedoci tvrde da su zarobljeni Srbi radili u šumama, sjekli drva, obavljali poljoprivredne radove, kako su navodili, bili su visoko u planinama, u nekoj vrsti vazdušne banje, kao priprema za sudbinu koja im je bila namijenjena.
Nisu svi Srbi koji su odvedeni u Albaniju završili kao žrtve trgovine organima. Pojedini, koji su bili nepodobni, ubijeni su u logoru u kojem su radili.
Neki su, po tvrdnjama svjedoka iznijetim u dokumentu UNMIK-a, mrtvi sa Kosova prebačeni u Albaniju. Pojedini su vođeni od jedne do druge privatne kuće u Albaniji, gdje su im rađene brojne analize krvi i ultrazvučni pregledi…
Vađenje organa obavljano je na klinici u mjestu Fuše Kruje, koje se nalazi u neposrednoj blizini aerodroma u Tirani.
Žuta kuća bila je samo jedna usputna stanica ka krajnjoj lokaciji, gdje su određenim zarobljenim Srbima vađeni organi, ka Fuše Kruje.
U Žutoj kući je rađena selekcija zarobljenika, vršenu su brojne biohemisjke anlalize krvi, kako bi se uspostavila podudrnost primaoca i „prisilnog davaoca“ bubrega.
Po saznanjima Dika Martija, ovdje se radilo jedino o eksplantaciji bubrega. Drugi organi nisu bili podesni, s obzirom da bubreg van tijela može da opstane 24 sata, dok srce, recimo, može samo četiri časa.
Dvadeset četiri sata je bilo dovoljno da se zarobljenik ubije, da mu se hirurški izvadi bubreg i da se potom avionom prebaci u drugu zemlju, gdje je bubreg bio transplantiran primaocu.
Glavne uloge u filmu tumače Zlatan Vidović i Strahinja Bičanin, a pored njih u epizodnim ulogama su Predrag Vasić, Goran Šmakić, Nemanja Jovanović…
Scenarista filma je Slađana Zarić, koja potpisuje i režiju zajedno sa Milanom Jovanovićem.
Dokumentarno-igrani film „Žuta kuća“ je urađen u produkciji Informativnog programa Radio-televizije Srbije i biće premijerno emitovan u četvrtak, 23. marta, na Prvom programu RTS.