OBOŽENJE I HRISTOUZNOŠENJE RUSIJE I RUSKOGA NARODA – PUTOKAZ ČOVJEČANSTVU
Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista iz Podgorice
„Ruska ideja – to je ocrkovljenje. Zato što se bez preporoda duše Otadžbina neće preporoditi…slavu Rusiji (je donijela) pravoslavna duša koja je, sabravši razdrobljene zemlje, sazdala veličanstveno društveno bogatstvo…(Jeromonah Roman (Matjušin), 1954, ruski pjesnik, kompozitor i pjevač duhovnih pjesama; živi u pustinjskoj isposnici Vetrovo koju okružuje močvara, u pskovskoj oblasti)
„Država, u njenoj duhovnoj suštini (je)…rodina (otadžbina),uobličena i ujedinjena javnim pravom, ili…mnoštvo ljudi povezanih zajedništvom u duhovnoj dubini, koji su se jedinstveno sabrali na osnovu duhovne kulture i pravne svijesti“. (Ivan Aleksandrovič Iljin (1883-1954, ruski politički i religijski filozof)
„Viša od zakona može biti jedino ljubav, viša od istine može biti jedino milost, a viši od pravde jedino oproštaj.“ (Patrijarh Moskovski i cijele Rusije Aleksej Drugi, 1929-2008)
„Rusizam je obećanje budućnosti našoj kulturi dok večernje sjenke postaju sve duže nad zapadnim svijetom.“ (Osvald Špengler, 1880-1936, njemački istoričar i filozof istorije)
„…To je nova vavilonska kula. To je Evropa…“ (Sveti Nikolaj (Velimirović), 1880-1956)
Komentar: U Bibliji – Treća knjiga Mojsijeva – Postanje, 11:4, kaže se: „…hajde da sazidamo grad i kulu, kojoj će vrh biti do neba (kao simbol zemaljske moći i slave – M.G.)…“ Zato, žitelje Vavilona „…Gospod rasu odande po svoj zemlji, te ne sazidaše grada.“ (Postanje, 11:8)
Naši srpsko – ruski svetitelji, zlatnooreolski Bogosvjetilnici, umne svjetlosti nadzemaljske ljepote i sjaja i vidjela života, u arhangelskoj odeždi, raduju se jer se ruske duše Bogopune, Hristouznose i Ohristovljuju. Oni su nebeski štit Rusije, odnosno neprobojni energetski „zid“ za njene neprijatelje. To je Bogoodazivajuća, blagodatna energija, kao dar Božji za rusku zemlju i narod.
Presveta Majka Bogorodica i Gospod Isus Hristos se mojoj supruzi Dragici najčešće javljaju iz ruskih svetilišta, što je Božji znamen da su Rusija i Ruska pravoslavna crkva glavni planetarni braniči osnovnih ljudskih pojedinačnih i kolektivnih vrijednosti od sveopšte zapadne (neo)liberalne sotonizacije, dehumanizacije, debilizacije i moralnog propadanja.
Efikasna zaštita na Zemlji, nažalost, nije moguća bez oružane sile, kao faktora odvraćanja mogućih agresora. Linearni tehničko – tehnološki civilizacijski progres ne prati i moralni uspon odnosno usavršavanje u dobru ljudskih bića. Žan – Žak Ruso ( 1712-1778, francuski filozof) je, s pravom, ukazao da „Tehnički napredak civilizacije praćen je moralnim sunovratom“. Hod ljudske civilizacije kroz prostor i vrijeme je neprekidan proces približavanja Bogu, ili udaljavanja od Boga. Zato, Svetitelji naši prenose i vojno – tehnička znanja ruskim „pripremljenim umovima“ (Luj Paster,1822-1895, francuski mikrobiolog i hemičar).
Sveta Matrona (Matronuška) Moskovska Svemoćna, slijepa svetiteljka koja je i u zemnom životu gledala duhovnim očima i kojoj je „gospod otvorio oči i pokazao tvorevinu Svoju“ ukazala je da „Rusija štiti svijet od globalnog uništenja nuklearnim ratom koji bi izazvali zapadni vladari iz sjenke“.
Klatno koje se, još od cara Petra Velikog kreće prema zapadnoj Evropi („pozapadnjavanje“ – izraz Aleksandra Aleksandroviča Zinovjeva, (1922-2006, ruski filozof, sociolog, pisac i publicista)) dostiglo je krajnju tačku i sada se vraća pravoslavlju (preciznije, rusoslavlju), kao skupu moralnih zapovijesti i moralnih obrazaca koje pomažu usavršavanju ruskih duša u dobru i ljubavi i težnji ka vrlom, neporočnom životu. Ljudski život, kao dar Božji, treba da se satreperava sa višim duhovnim svijetom bestjelesnih sila arhangelskih. Samo uznošenjem u dobru penjemo se za stepenicu više ka Svevišnjem.
Zapadna (neo)liberalna civilizacija ne može biti obrazac ruskom narodu. To je ispostava vladara iz sjenke (naslednika „barona pljačkaša“, naslednika plemića pljačkaša) i Vatikana.
Osvald Špengler, u svojoj knjizi „Propast Zapada“, navodi da je (zapadna) demokratija puko političko oruđe novca i da prodor moći novca u društvu oličava pad iz „epohe kulture“ u „epohu civilizacije“ koja je poslednja faza jednog društvenog sistema. Špengler je pred ruskim narodom vidio veliku budućnost u sadašnjem milenijumu.
Njemački filozof kulture i religije Valter Šubart (Walter Schubart, 1897-1942) je, pred drugi svjetski rat, 1938.godine, objavio knjigu „Evropa i duša istoka“, u kojoj navodi:
„…Zapad (je) zatočenik materijalne civilizacije i proživljava vrijeme duboke krize. Zapad ne može da se sam spase i buđenje iz toga može doći samo sa istoka, iz Rusije…Zapad je čovječanstvu…uzeo dušu. Misija Rusije je da je vrati…samo Rusija ispunjava uslove potrebne da povrati dušu (Zapadu)…Rusija je jedina zemlja koja može izbaviti Evropu…“
Nikolaj Sergejevič Trubeckoj (1890-1938,ruski lingvista i istoričar) je smatrao da proces imitiranja i usvajanja tuđih kulturnih vrijednosti i civilizacijskih tekovina dovodi do gubitka samopoštovanja, čime se „prezire svoje, samobitno, nacionalno“. Ovo nikako ne znači odustajanje od viševjekovnih civilizacijskih demokratskih i državotvornih standarda koji su izdržali probu vremena.
Ruski umnici dva vijeka postojano ukazuju na brojna geopolitička ograničenja koja romansko – germanska zapadna civilizacija postavlja pred Rusiju, kao „nešto tuđe“, i čija je ogromna veličina prepreka njihovom pretenzijama. Stoga su postojani njihovi pokušaji da slabe Rusiju, pogotovo na njenoj periferiji gdje žive oni kojima imaju romansko-germansko i vatikansko pokroviteljstvo. To je u skladu sa „strategijom narandžine kore“: ivična i neruska područja treba odvajati od centralne Rusije, kao što se odvaja kora narandže. Zato je odbrana od kolonijalnih pretenzija zapadne civilizacije i otpor „univerzalnosti zapadnog sistema“ za Rusiju pitanje opstanka.
Model geopolitičke orijentacije Rusije kao „posebne civilizacijske tvorevine“ treba da bude, kako je to kazao Pjotr Nikolajevič Savicki (1895-1968,ekonomista,diplomata i univerzitetski profesor), evroazijstvo sa uporištem u „istinskoj ruskoj tradiciji“. Rusija je pravoslavna država – civilizacija.
Znači, samobitnost ruske evropsko-azijske civilizacije se zasniva na pravoslavlju kao „vodećoj duhovnoj sili Rusije“. To je osobena civilizacija koja ishodi iz pravoslavne tradicije i slovenske kulture, uz poštovanje i drugih naroda i kultura na teritoriji Ruske Federacije. Pravoslavlje je bogoslovlje milosrđa. U njemu su svi ljudi jednaki, kao djeca Božja. Bogatstvo je, za pravoslavnog hrišćanina, u vrlini, a ne u materijalnim dobrima. Čovjek treba da bude gospodar novca, a ne njegov rob.
Vraćanje ruskoj tradiciji (konzervativizam) kao „dovoljno staro(m) da bi vječno bilo mlado“ (Martin Hajdeger, 1889-1976, njemački filozof) neophodno je i nužno. Nikolaj Aleksandrovič Berđajev (1874-1948,ruski politički i religijski filozof) kazao je:
„Konzervativizam…spaja budućnost sa prošlošću…ima duhovnu dubinu, okrenut je prema izvorima života, sjedinjuje se sa korijenima…(To) je borba vječnosti sa vremenom, otpornost vječnosti nad prolaznošću. U njemu živi energija koja, ne samo da održava, nego i preobražava.“
I Aleksandar Geljevič Dugin (1962,filozof,sociolog i pisac), osnivač nove ruske geopolitike kaže da „konzervativac ne čuva niti brani prošlost, već ono trajno, nepromjenljivo, ono što u suštini uvijek ostaje istovjetno sebi samom“.
Dugin, kao jedan od umnih vodiča Rusije i ideolog „novog evroazijstva“, s pravom naglašava značaj sticanja intelektualnog suvereniteta Rusije, „koji savremena Rusija nema“, kao „ni razumljivi, suvereni Logos“. Misleća Rusija (ruska politička i intelektualna elita), po njemu, nekritički prihvata gotove obrasce mišljenja (gotovu istinu) i sistem vrijednosti, odnosno sociokulturne i „demokratske“ (neo)liberalne globalističke pravno-političke standarde kolektivnog ustrojstva i kolektivnog i individualnog ponašanja. To podrazumijeva emancipaciju od (neo)liberalnog modela kao političke teologije, odnosno oksimoronski ali suštinski tačno rečeno, ateističke religije.
Proces oslobađanja Rusije od kulturološke dominacije Zapada („nacionalizacija samih sebe“ – Dmitrij Genadijevič Jevstafjev, 1966,ruski politikolog), podrazumijeva i „dekolonizaciju ruskih društvenih nauka“, odnosno „sticanje suvereniteta nad obrazovanjem i naukom“ (Natalija Aleksejevna Naročnicka, 1948, ruska istorilarka i politikolog). Neophodno je državno i nacionalno (prije svega, idejno i duhovno) „…oslobađanje od oduševljenja, podržavanja, dodvoravanja i zavisnosti od stranaca.“ Rusija ne smije imati „ništavnu istorijsku ulogu imitatora Evrope“ (Nikolaj Jakovljevič Danilevski, 1822-1885, ruski prirodnjak, ekonomista, etnolog, filozof, istoričar i ideolog panslavizma).To, za Rusiji i Ruse, znači misliti svojom glavom, poštovati svoju istoriju i svoj nacionalni kod.
Za zapadne, megakapitalističke vladare iz sjenke, Rusija je uvijek bila, jeste i biće globalni protivnik i neuklonjiva prepreka za ostvarivanje globalne prevlasti. Zapad, zadnjih decenija, protiv Rusije vodi totalni mrežni (mrežnocentrični) rat, a preko Ukrajine i proksi (posredni) oružani rat. Rusija u ruski narod su za Zapad stavljeni van zakona, jer su glavni branič ljudskih, porodičnih, pravoslavnih (hrišćanskih) i državotvornih vrijednosti od sveopšte (neo)liberalne dehumanizacije.
Sveti Sergije Radonješki, „iguman ruske zemlje“ i Sveta Matrona (Matronuška) Moskovska Svemoćna su ukazali mojoj supruzi Dragici da su Oktobarska revolucija i mongolska okupacija Rusije u 13.i 14.vijeku, najtragičniji događaji u ruskoj istoriji. Međutim, i u vrijeme mongolske okupacije ruski narod je sačuvao duhovno i sociokulturno jedinstvo, a poslije oslobođenja obnovio je i državno jedinstvo. Za razliku od toga, u vrijeme sovjetskog komunističkog perioda stradalo je više desetina miliona Rusa, a na udaru su bili ruski jezik i ćirilično pismo, a Ruska pravoslavna crkva, kao duhovni stožer ruskog naroda, njeno sveštenstvo i svetilišta pretrpjeli su velika stradanja i razaranja. Raspadom SSSR-a, Rusija je izgubila više miliona kvadratnih kilometara istorijskih teritorija.
Oktobarska (boljševička) revolucija je sa Zapada inscenirana i finansirana pobuna sa pogubnim posledicama po Rusiju i ruski narod. Početkom 1917.godine, Rusija je imala 178 miliona stanovnika, a sada ispod 150 miliona?! U Oktobarskoj revoluciji – „kolektivnom istorijskom eksperimentu“, prisilnoj kolektivizaciji, prinudnim raseljavanjima stanovništva i staljinističkim čistkama do Drugog svjetskog rata je stradalo, prema minimalnim procjenama, oko 31 milion ljudi. Zajedno sa žrtvama u Drugom svjetskog ratu (oko 27 miliona ljudi), ukupne žrtve su oko 60 miliona ljudi, pretežno Rusa.
Zato je rusko državno rukovodstvo dužno da, iz sadašnjosti, ukloni sve tragove (realnog) socijalizma i komunizma. Podsjećam na riječi političkog filozofa Karla Popera (1902-1994):
„Svaki pokušaj stvaranja raja na zemlji završavao se paklom!“
Gore imenovani svetitelji ukazali su da bi Lenjinove posmrtne ostatke trebalo izmjestiti iz mauzoleja na Crvenom trgu, u Moskvi i sahraniti ih na gradskom groblju, jer i dan-danas isijavaju snažnu negativnu energiju, ne samo po moskovski region, nego i po cijelu Rusiju. Umjesto mauzoleja, trebalo bi podići veličanstveni pravoslavni hram, posvećen Svetoj Matronuški. Tim Bogoljubivim činom uspostavila bi se veza između Neba i Zemlje i omogućio priliv blagodatne arhangelske pozitivne energije po Rusiju i ruski narod.
Kolektivni Zapad i ukrajinski nacisti su Rusiju i ruski narod stavili van zakona. Na sceni je „period sumraka međunarodnog prava“ (D. Jevstafjev)
Poslanici Evropskog parlamenta su, na sjednici koja je održana 12-15. decembra 2022.godine u Strazburu, usvojili Rezoluciju o proglašenju golodomora (pomora glađu) u Ukrajini 1932-1933.godine, genocidom. Rezolucija nije pravno obavezujuća, ali jeste političko uputstvo za druge institucije EU. U njoj se kaže:
„Evropski parlament proglašava golodomor, glad koja je vještački izazvana 1932 – 1933.godine, genocidom nad ukrajinskim narodom, čiji je cilj uništenje društvenih osnova ukrajinske nacije, njene tradicije, kulture i nacionalnog identiteta“?!
I Vrhovna rada (parlament) Ukrajine je 2006.godine, proglasila holodomor aktom genocida nad ukrajinskim narodom.
A ta masovna glad, početkom 30-tih godina 20.vijeka, zahvatila je ne samo Ukrajinu, nego i sve glavne žitne oblasti Sovjetskog Saveza (Sjeverni Kavkaz, Nižnje i Srednje Povolžje, Kazahstan, zapadni Sibir, Južni Ural…). Od nje je pomrlo između sedam i osam miliona ljudi raznih nacionalnosti, od čega oko 3,5 miliona u Ukrajini, 2 miliona u Kazahstanu i 2-2,5 miliona ljudi u Rusiji.
Uzrok pomora glađu je prisilna kolektivizacija i industrijalizacija SSSR-a (kao bitna karakteristika sovjetskog komunizma, odnosno realnog socijalizma), koja je sprovođena masovnim prinudnim oduzimanjem žita od seljaka kako bi bilo prodato u inostranstvu radi nabavke industrijskih mašina. Znači, golodomor je posledica industrijalizacije, radikalnih antitržnih ekonomskih reformi i propasti usjeva. Najveći broj ljudi je umro u Ukrajini zato što je ona bila najplodnije poljoprivredno područje SSSR-a.
Sveopšta kolektivizacija je uvedena 1929.godine, da bi se omogućilo finansiranje industrijalizacije zemlje. Po tadašnjim zakonima, žito se nije smjelo dijeliti seljacima, sve dok se ne ispuni državna kvota koju je naložila Vlada. Po naređenju tadašnjeg premijera J. V. Staljina, milicija je poljoprivrednim gazdinstvima (kolhozima), u jesen 1932. godine, oduzela svo žito i stoku, kao i sjeme za narednu sjetvu. Rukovodstvo partije, iz pomoć milicije i NKVD-a (tajne policije), vodilo je rat protiv seljaka koji su odbijali da predaju žito.
Ukrajinci su obavljali najviše partijske i državne funkcije u SSSR-u (Hruščov, Brežnjev, Podgorni…) i niko od njih nije smatrao da je golodomor uperen protiv ukrajinskog naroda.
Rezolucije Evropskog parlamenta i Vrhovne rade Ukrajine su protivne Ženevskoj Konvenciji o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, od 9.decembra 1948.godine, koja je stupila na snagu 12. januara 1951.godine. Predstavljaju grubo kršenje principa podjele vlasti, odnosno nedopustivo miješanje zakonodavnog organa u tužilačku i sudsku nadležnost. Postojanje genocida i osuda za genocid je u isključivoj nadležnosti suda (državnog ili međunarodnog), koji postupa po optužnici nadležnog tužilaštva.
Naime, u članu VI Konvencije, propisano je:.
„Lica optužena za genocid…biće izvedena pred nadležne sudove one države na čijoj je teritoriji djelo izvršeno ili pred međunarodni krivični sud…“
Teritorija današnje Ukrajine je, u daleko najvećem dijelu, vjekovima ruska („Malorusija“). Prva ruska država je bila Kijevska Rusija Svetog kneza Vladimira Velikog. Godina 988. se smatra Danom krštenja Rusije, jer je tada ruski narod primio hrišćansku Božju blagodat, u gradu Hersonu (Hersonesu), na rijeci Dnjepru.
Vjekovne ruske oblasti (Donbas, Odeska, Hersonska, Zaporoška, Nikolavska, Harkovska…) su, odlukama sovjetskih (bolševičkih) vlasti, poklonjene Ukrajini.
Ukrajinska nacija je sintetička nacija, a ukrajinski jezik (dijalekat ruskog) je politički (simbolički) jezik. U procesu stvaranja ukrajinske nacije glavnu ulogu su imali vjerski (vatikanski prozelitizam) i spoljnopolitički antiruski (geopolitički) faktori (prije svega, Poljska – „hijena Evrope“ (Vinston Čerčil)) koji su iskoristili vjersku mržnju pounijaćenog ukrajinskog stanovništva prema Rusima i Rusiji i izazvali dugovremenu okupacionu odvojenost zapadne Ukrajine od Ruske Imperije. Znači, ključnu ulogu u tom procesu imale su političko manipulativne metode kolonijalnih gospodara i lažnih ukrajinskih elita, neutemeljena propaganda i prekrajanje istorije.
Podsjećam i na riječi Leonida Kučme (1938,predsjednik Ukrajine, od 1994. do 2004.godine), u obraćanju studentima Univerziteta u Harkovu, 2003.godine:
„Stvorili smo Ukrajinu. Sada treba da stvorimo Ukrajince“?!
To je ponovio i krajem iste godine, u Moskvi, na promociji njegove knjige „Ukrajina nije Rusija“!
Sovjetski kolorit je bilo djelo ruske naive i neutemeljenog vjerovanja da će Sovjetski Savez trajati vječno. Unutrašnje granice u SSSR-u su iscrtane na štetu Rusije i ruskog naroda. Ali, srećom, ostvarilo se proročanstvo Šarla de Gola (1890-1970,francuski general i predsjednik):
„…Sovjetski Savez (je) privremen. Rusija će se obnoviti.“
Neka su vječni Rusija i ruski narod!