Eskobar protiv Eskobara: Neuspjeli pokušaj spasavanja redova Mila Đukanovića

piše: Vladimir Vukićević, kolumnista BORBE

Kada su se 10. novembra prošle godine sastali u Podgorici specijalni izaslanik SAD za Zapadni Balkan Gabrijel Eskobar i Milo Đukanović, izdato je saopštenje američke ambasade u Podgorici u kojem je Eskobar “naglasio zabrinutost zbog ukorijenjene korupcije u zemlji’’, pa su mnogi u domaćoj demokratskoj javnosti s punim pravom konstatovali da je lideru ekstremističke i kriminalne DPS političko “odzvonilo’’, te da je konačno otpisan od strane svog glavnog, višedecenijskog međunarodnog saveznika. Mislili smo: Eskobar je Đukanoviću odsvirao kraj političke karijere. Višedecenijski šef DPS je konačno politički otpisan, i nema tih izbora u Petnjici, Mojkovcu i Cetinju, nema tih belvederskih suza i spaljenih guma, koji ga više mogu politički obnoviti.

Samo par sati kasnije oglasio se i Kabinet Đukanovića, koji je po ko zna koji put od 30. avgusta 2020. godine, ovoga puta otvoreno, ušao u “rat’’ sa američkom ambasadom naglasivši da saopštenje “ne odražava suštinu veoma otvorenog i sadržajnog razgovora’’. To je onaj isti Kabinet u kojem je sjedio jedan Migo Stijepović, savjetnik za koverte. A danas su u njemu: Radojka Rutović, savjetnica za TV Bastilje, Petar Ivanović, savjetnik za abudabi kredite i ofšor poslove, a centralno mjesto u njemu zauzima Veselin Veljović, savjetnik za propale pokušaje pobuna i rušenja ustavnog poretka, posebno se ističući kao kolovođa nereda, haosa i nasilja na Cetinju 4/5 septembra 2021. godine.

Isti Gabrijel Eskobar, nakon nove posjete Crnoj Gori i sastanka sa istim Milom Đukanovićem godinu dana kasnije, pozvao je danas crnogorsku Skupštinu da ne pokušava da formira novu vladu prema nedavno usvojenim izmjenama i dopunama Zakona o predsjedniku. Eskobar je u intervjuu agenciji MINA kazao da ne vidi kako bi SAD mogle da rade sa vladom koja bi bila formirana pod tim uslovima.

„Od avgusta 2020. pale su dvije vlade, i što smo dalje od izbora to su mandati izabranih zvaničnika sve slabiji. Novi izbori bi obnovili povjerenje građana u vladu i dali jasan mandat koji je potreban ovoj zemlji da prevaziđe krizu i vrati se na put pristupanja Evropskoj uniji“, rekao je Eskobar.

On je upozorio da je Crna Gora u dubokoj institucionalnoj krizi, skoro u kolapsu, i da se približava statusu nefunkcionalne države. Nijednom svojom riječju nije označio političkog gubitnika i ljudskog očajnika Đukanovića kao glavnog krivca za taj kolaps, za “institucionalnu trulež“, njegovu lažnu stranku kao nespremnu za bilo kakav dogovor, pa i onaj o deblokadi Ustavnog suda.

„Trenutna kriza je takva da će neuspjeh da se izađe iz nje dovesti do eskalacije nemira, ugroziti put Crne Gore ka pristupanju EU, oslabiti njene odnose sa saveznicima i destabilizovati njenu ekonomiju“, kazao je Eskobar.

“Eskalacija nemira“ je osim Eskobara prije neki dan zlokobno pomenuta i u saopštenju američke ambasade u Podgorici, pa se s pravom postavlja pitanje: da li osim šake preostalih simpatizera Mila Đukanovića i njegove narko-kartel koalicije, a koji se danas mjere u nekoliko stotina ljudi, Eskobar i američka ambasada prijete nekim “uvezenim“ demonstrantima građanima i miru u Crnoj Gori? Koja je to snaga, ta “kritična masa“, te hiljade i hiljade nezadovoljnih koji su spremni da “zapale“ Crnu Goru, da proizvedu “nemire“, da dovedu do “eskalacije nemira“, i to zbog čuvanja lične slobode jednog propalog mafioza i njegovog opljačkanog blaga, jer ih ogromna većina građana ne vidi? Podsjećamo, između dvije Eskobarove posjete, one prošlogodišnje u novembru koja je obećavala novi odnos SAD prema demokratskoj tranziciji u Crnoj Gori, i ove jučerašnje, Đukanović, njegova lažna stranka i njeni sateliti potučeni su do nogu širom Crne Gore, a u Glavnom gradu u odnosu 62:38 u korist demokratskih snaga.

Današnji Eskobar nije komentarisao pravno nasilje i razbojništvo Đukanovića, koji ne dozvoljava demokratskim snagama da preuzmu vlast u Podgorici, nije naredbodavno poručio DPS-u da konačno prestanu sa antidemokratskim i antiustavnim siledžijstvom, te pristupe mirnoj tranziciji vlasti u Podgorici, ali jeste izbornoj većini stavio jasno do znanja da ne uđu u formiranje nove vlade na čelu sa Miodragom Lekićem, te da “ne vidi kako bi SAD mogle da rade sa tom vladom“. Osim što je Đukanović politički marginalizovan od one prošlogodišnje Eskobarove posjete, u Crnoj Gori je došlo i do hapšenja “krupnih riba“ njegovog višedecenijskog kriminalnog sistema pljačke i korupcije: Verice Maraš, Vesne Medenice, Veselina Vukotića, Blaža Jovanića, Petra Lazovića, a najavljene su i optužnice protiv nekih njegovih istaknutih taster-poslanika.

Otrovni cinizam spoljne politike SAD je odavno znan, ali čak i za crnogorske uslove ovo poslednje ponašanje i djelovanje postaje neizdrživo. Razumijevajući i shvatajući položaj Crne Gore i snagu i veličinu SAD, kao i ulogu te velike sile u obnovi crnogorske nezavisnosti, ogromna većina građana i demokratska javnost ne može mirno posmatrati nametanje i podmetanje Đukanovića, “političkog pokrovitelja šverca cigareta i kokaina“ i njegove lažne stranke kao “produžene ruke organizovanog kriminala“ kao nekih faktora mira i stabilnosti, kao pregovarača oko nastavka procesa demokratizacije, izgradnje institucija i Crne Gore kao uređene i pravne države. Đukanović i DPS su imali tri decenije da urade sve što znaju i urede državu, a građani su im dali crveni karton za sva vremena. I to odlično znaju i Eskobar i administracija koju on predstavlja.

‘’Razvojni put’’ Mila Đukanovića obilježila su dva američka specijalna izaslanika za Balkan: Robert Gelbard koji ga je 1997. godine spasio od poraza na predsjedničkim izborima koji mu je nanio Momir Bulatović, i Gabrijela Eskobara koji ga je prošle godine označio kao korijen zla, kao truli korijen korupcije i kriminala koji će morati biti sasječen ili počupan, ako mislimo da Crnu Goru uredimo kao najljepši vrt. Gelbard je bio čuven po tome što je tzv. Oslobodilačku vojsku Kosova označio terorističkom grupom i prije nego što je to zvanično objavio Stejt department, te jeseni 1997. godine osim spasavanja ‘’redova’’ Đukanovića, poznat je i po čuvenoj poruci Slobodanu Miloševiću da su u ratu sa ultradesnim Šešeljom ‘’sva sredstva dozvoljena’’. Samo godinu dana kasnije OVK je postala partner SAD u ratu sa Miloševićem.

U finalu obračuna sa nokautiranim, prevaziđenim i trajno ekstremizovanim Đukanovićem nisu nam potrebna “sva sredstva’’, nije nam potreban Eskobar i njegove prošlogodišnje formulacije o “ukorijenjenoj korupciji u zemlji“, nisu nam potrebni “Pandora papiri“, samo oslobođene institucije koje će se s njim i njegovom kleptomanskom družinom pozabaviti. Uz to, neophodna nam je politička stabilnost, jaka Vlada, funkcionalan odnos Vlade sa Parlamentom koji mora imati svoju ključnu zakonodavnu i kontrolnu ulogu, smirivanje političko-bezbjedonosne situacije, dakle, sve su to preduslovi za zamah i nastavak procesa demokratizacije i tranzicije Crne Gore u red civilizovanih, modernih država. Ali, najmanje što nam treba je da sa adrese američke ambasade i iz usta specijalnog izaslanika SAD stižu najave “eskalacije nemira“, zato što je crnogorska mafiokratija trajno načeta, u rasulu i pred izvjesnim totalnim porazom.