Geopolitičar i publicista Milorad Vukašinović za BORBU: U Ukrajini se bukvalno odlučuje o tome da li će čovjek opstati kao čovjek ili će biti tek nešto više od gmizavca!

Geopolitičar, novinar i publicista Milorad Vukašinović u intervjuu BORBI dotakao se sukoba u Ukrajini i njegovih reperkusija na naš region i civilizaciju kojoj pripadamo, kao i sve izraženijem sukobljavanju američkih i njemačkih interesa  na postjugoslovenskom prostoru.

Vukašinović zaključuje da je ishod rata u Ukrajini umnogome značajniji u odnosu na sve prethodne i poznate sukobe u istoriji i da se na ukrajinskom tlu odlučuje o tome da li će čovjek opstati kao čovjek.

Komentarišući američko-njemačko nadgornjavanje na postjugoslovenskom prostoru, Vukašinović ističe da SAD i Njemačka na istom iskazuju različite interese još od 90-ih godina 20. vijeka. Dometi Berlina u našem regionu su ograničeni i po svom obimu i efektivnosti se ne mogu uporediti sa uticajem koji Vašington preko 30 godina vrši na ovim prostorima, ocjenjuje on.

Vukašinović podsjeća da se američki interes u našoj regiji ispoljava kroz dva kompatibilna procesa: podršku procesima albanizacije i reislamizacije kojima se suštinski sprječava „geopolitička emancipacija Evrope“, ali i postižu izvjesni ograničeni benefiti u islamskom svijetu.

 

Svjedoci smo da u poslednje vrijeme dolazi do razmimoliaženja oko interesa SAD-a i Njemačke u našem regionu (naročito po pitanjima Kosmeta i Otvorenog Balkana), šta je posrijedi i od kada datira njihov sukob na našim prostorima?

Nema sumnje da SAD i Njemačka iskazuju različite interese na tzv. postjugoslovenskom prostoru još od devedesetih godina 20. vijeka. Rivalstvo o kojem govorite posledica je prvenstveno različitog statusa dvije države u međunarodnim odnosima. Naime, Amerika kao imperijalna sila, još od završetka Hladnog rata, nastoji da artikuliše svoju moć na čitavom evroazijskom prostoru o čemu je veoma otvoreno pisao njihov čuveni strateg Bžežinski u poznatom djelu „Velika šahovska tabla“. Osnovna ideja Amerike je da na tom najvažnijem prostoru (kontinentu) spreči pojavu bilo kakve konkuretske sile. Razumije se, da se ovdje prije svega misli na Rusiju, ali i na njen mogući savez sa Njemačkom, koji je oduvijek predstavljao noćnu moru angloameričke geopolitike. Realizacija jedne takve strategije nije moguće bez uticaja na Balkanu, gdje područja Kosova i Metohije imaju status regionalnog Hartlenda – središnje zemlje, čijom kontrolom se postižu višestruke strateške dobiti. Zbog toga je i njemačka politika veoma angažovana na našem prostoru, ali je njena pozicija ograničena nizom faktora koji su uglavnom posledica procesa koji su se u ovoj zemlji odvijali posle završetka Drugog svjetskog rata.

Koji su interesi SAD-a, a koji Njemačke u našem regionu i na koji način ih ostvaruju?

Američki interes je manje-više poznat i on se u našoj regiji ispoljava kroz dva kompatibilna procesa: podršku procesima albanizacije i reislamizacije. Riječ je o postupcima kojima se suštinski spr ečava „geopolitička emancipacija Evrope“, ali i postižu izvjesni ograničeni benefiti u islamskom svijetu. Jer američki političari (uključujući i nama donekle naklonjenog Trampa) svih ovih godina otvoreno su isticali islamski karaktar Kosova – kao tobožnji primjer američke principijelnosti u njihovom „svjetskom ratu za zaštitu ljudskih prava“. Za Amerikance je potpuno nevažno to što je riječ o svetoj srpskoj zemlji i progonu pravoslavnih Srba sa njihovih vjekovnih ognjišta. Na sličan način se ponašala i njemačka politika, koja je u izvjesnim segmentima, bila čak i rigidnija u odnosu na
američku politiku (primjer je nemačko protivljenje Otvorenom Balkanu).

Po mom skromnom mišljenju ovakav njemački stav o Kosovu, ali i podrška idejama unitarizacije Bosne i ukidanju Republike Srpske, posledica su paničnog straha od moguće višemilionske najezde muslimanskih migranata u samo srce Evrope. Zbog toga njemačka politika tako istrajno insistira na brzom priznanju „Kosova“ koje bi se u drugoj fazi pridružilo projektovanoj Velikoj Albaniji. Pošto je riječ o velikoj teritoriji koja se ubrzano prazni i od mladih Albanaca, mislim da nisu bez osnova teorije o planovima za zamjenu stanovništva u ovom dijelu Evrope.

U svemu tome veoma je važna i uloga turskog predsjednika Erdogana koji praktično u svojim rukama drži ključeve Evrope. Ovome svakako treba dodati i da je ratni sukob u Ukrajini na jedan paradoksalan način ojačao poziciju Turske koja se sve više ponaša kao samostalan činilac u svjetskoj politici.

Kako Njemačka može ostavariti efektivan politčki uticaj na Balkan mimo SAD-a, posebno ako se uzme u obzir da Vašington više nego ikada kontroliše Berlin, što se vidjelo povodom situacija u Ukrajini?

U ovom trenutku djeluje da je riječ o nemogućoj misiji. Međutim, to ne znači da izvjesni zaokreti nisu mogući. Mislim da je jedan o ključnih problema ne toliko u američkom odnosu prema Njemačkoj, koliko u nedostatku političkog talenta koji karakteriše njenu politiku u novijoj istoriji. Ovaj istorijski paradoks je utoliko veći ako se zna da je njemačka škola geopolitike iznjedrila takve sjajne umove kao što su: Karl Šmit, Karl Haushofer, Fridrih Nauman i mnogi drugi. Svi oni su na sebi svojstven način nastojali da artikulišu „izazov njemačke geografske centralnosti“. Haushofer je posebno bio sklon savezu sa Rusijom i zbog toga je bio u velikoj nemilosti vrhova nacističke partije.

Dva su moguća objašnjenja pogrešnih njemačkih istorijskih izbora: najpre to je proces ujedinjenja Nemačke iz 1871. godine koji se dogodio sa zakašnjenjem, a koji je kao takav produbio protivrječnosti unutar njemačkog političkog bića i izazvao svojevrsnu borbu za primat između katoličke Bavarske i protestanske Pruske. Drugi uzrok je izgleda u
malograđanskom mentalitetu koji je, po svemu sudeći, dio tamošnjeg društvenog bića i imanentne kolektivne psihologije. Na toj razini se može objasniti uspon nacističke ideologije i Hitlera, koji je nevjerovatanu popularnost ostvario, ne toliko zahvaljujući velikoj ekonomskoj krizi, koliko navedenom arhetipu koji je dio kolektivno nesvjesnog njemačkog naroda. Dobar primjer koji ovo potvrđuje predstavlja iskaz francuskog generala Galoa koji je u svojim sjećanjima opisivao privatne razgovore sa svojim njemačkim kolegama, koji su još sedamdesetih godina prošlog vijeka planirali osvetu Srbima za poraze u svjetskim ratovima. Imam utisak da se nešto slično danas dešava u Ukrajini.

Kako se sukob u Ukrajini održavao na naš region dosada i na koji način će isti uticati u budućnosti?

Sukob u Ukrajini je uslovio svjetsko-istorijska pomjeranja. U svemu tome regija Balkana ima svoje simboličko i geopolitičko značenje. Osnovna posledica je nastojanje evroatlantista da marginalizuju uticaj Rusije na ovim prostorima. Zbog svega toga Srbija i Republika Srpska su u posebno komplikovanoj poziciji. Na ovom mjestu ne bih navodio opštepoznata dešavanja u vezi sa Kosovom i Republikom Srpskom. Takođe je sasvim izvjesno da režim u Crnoj Gori nastoji da „ukrajinsku krizu“ instrumentalizuje radi jačanja nekakve svoje pozicije, iako je jasno da se
radi o gubitničkoj politici koji nema nikakav legitimitet.

Vjerujem da će se pritisci na Beograd nastaviti, ali sam isto tako mišljenja da nekakav ponovljeni scenario iz
devedesetih godina nije moguć. To međutim ne znači da se ova kriza neće ispoljiti, jer mi živimo na prostoru koji je Aleksandar Dugin opisao kao „pupak svijeta“.

Kako predviđate razvoj situacije u Ukrajini i u zavisnosti od njegovog ishoda kakav će se sistem međunarodnih odnosa uspostaviti, tj. da li će ovaj sukob okončati unilateralni međunarodni poredak?

Poznata ruska istoričarka Naročnicka nedavno je u Novom Sadu govorila o ratu u Ukrajini kao „egzistencijnom sukobu“. Zapravo, htjela je da istakne da je ovaj rat sasvim drugačiji u odnosu na sve dosadašnje slične sukobe u svjetskoj istoriji. Otuda mi se čini da sva kolokvijalna objašnjenja koja smo čuli o ovom sukobu (najčešći argumenti su bili da je ovo rat za naftu, gas, moć, dolarski poredak) pred pomenutom konstatacijom odlaze u drugi plan.

Dakle, ovdje se bukvalno odlučuje o tome da li će čovjek opstati kao čovjek, ili će biti tek nešto više od gmizavca. Možda će ova vrsta promišljanja biti čudna vašim pratiocima, ali moram da ukažem da sam prilikom pisanja knjige „Rat za duše ljudi“ (2011) naišao na zaprepašćujuće koncepcije o upravljanju ljudskim društvom, a koje su razmatrane na strogo zatvorenim sjednicama veoma uticajnih organizacija svjetske zakulise. Sve te koncepcije su
bile zasnovane na teškoj zlupotrebi nauke i imale su otvoreno sektaški i bogoborački pristup.

Američki teoretičar Džon Kolman pisao je da svijetom odavno upravlja moćna organizacija „Komitet 300“ koju čine najuticajnije evropske aristokratske porodice, bankarski krugovi, predstavnici vojno-industrijskog kompleksa i tzv. vjerski fundamentalisti. Konačni cilj ove tajne strukture jeste svjetska vlada koja će preuzeti vlast realizacijom strategije „nultog postindustijskog rasta”. Ovaj pisac iznosi i zanimljivu tezu o tome da je Amerika prva žrtva
novog svjetskog poretka i neka vrsta „duhovnog placdarma“ za širenje onih univerzalija koje vode uništenju nacionalnih i kulturnih specifičnosti naroda i država svijeta. Riječ je o poretku koji sadrži čudovišne crte „civilizacije Antihrista“ koja treba da protjera poslednje ostatke ljudskog postojanja u socijalnoj i kulturnoj sferi. Zbog toga je, čini se, ishod ovog rata mnogo značajniji u odnosu na sve prethodne i poznate sukobe u istoriji.