Sajber Dukljanin i Milov tić

Literarni izleti nadaleko nepoznatog, ali upornog i prozaičnog skutonoše bivšeg režima, gospodina LJuba Filipovića, kada bi se kojim slučajem instrumentalizovali, zvučali bi u ritmu stihova ništa manje kvalitetne pjesme grupe Flamingosi „Korak napred, nazad dva“. I ovoga puta, LJubo je našao metu za podilaženje, prije nego se ostrvio na druge. U ovom slučaju, riječ je o lideru SDP-a, Rašku Konjeviću, koji je, vizionarski tvrdi LJubo: „političar koji bez sumnje posjeduje proevropski progresivni bekgraund“.

S druge strane, jed svoje ideološke shizofrenije, u istom tekstu, pokušao je da iskali, kao i toliko puta do sada, na portale IN4S i Borbu, kojima je pokušao da prekori progresivnog Raška sa bekgraundom, a potom i Dritana Abazovića kojeg je direktno optužio za rast popularnosti našeg portala, iščuđavajući se kako je to, Bože moj, Infors među najčitanijim portalima u Crnoj Gori.

Kremaljski i Vučićevi propagandisti, huškači, fašisti… To su etikete jednog NATO piona, Đukanovićeve marionete, sajber Dukljanina, deklarisanog i višestruko dokazanog srbofoba bez pedigrea.

Međutim, nakon nepropisnog uklizavanja, u sebi svojstvenom maniru, ovaj neobični primjerak javnog djelatnika, pravi dva koraka unazad i otpočinje apoteozu samom sebi, svojim ljudskim kvalitetima i demokratskoj širini.

„Nisam zastupnik cenzure. Bio sam javno protiv hapšenja Živkovića i Gojka Raičevića i opet ću biti. Jer se to tako prosto ne radi u demokratijama. Novinari se hapse, cenzurišu i ubijaju upravo u Putinovoj Rusiji, koju kao model promovišu propagandisti Kremlja“, piše LJubo i dodaje da u „Crnoj Gori vas zastupanje ekstremnih stavova može lagano kandidovati za ministarku i ministra, ili još bolje, za rektora univerziteta“.

Nadalje, duma ljUDB-o, Ruska državna propaganda ima ispostave po cijelom svijetu.

„Zvanične franšizirane, i one divlje nezvanične. Ove zvanične, RT i Sputnik, njih im zatvaraju, ali sa ovim nezvaničnim to ide malo teže. Crnoj Gori nikad nisu problem bili zvanični kanali ruske državne propagande. LJudi to jednostavno nisu gledali“, reče LJubo „i osta živ“.

U krajnjem, da je svaka ozbiljnija polemika sa fenomenima poput LJuba Filipovića, zaista, nepotrebna, dokazala nam je ovdašnja mim scena, koja je omogućila neograničen prostor za ekspresiju LJubove ličnosti, duha i uvjerenja.

Što bi rekli mimeri u njegovom slučaju: Mimovi se sami prave.