Vrijeme je da se rastućem ekstremizmu stane na put, odlasci na stadion moraju biti praznik za sve a ne prilika za divljanje šovinista

Od kada je po sticanju nezavisnosti 2006. godine, crnogorska fudbalska reprezentacija počela sa zvaničnim mečevima, redovno su stizale primjedbe pristalica poraženog, retrogradnog DPS režima kako ‘’pola države ne navija za svoju reprezentaciju’’, te kako je nemoguće u takvim uslovima uopšte govoriti o građenju njenoga kulta.

Veliki broj građana je u nemogućim uslovima DPS autokratije i nepotizma osjećao nepovjerenje i odbojnost prema brojnim sportistima i sportskim funkcionerima koji su učestvovali u predizbornim kampanjama stranke koja je decenijama ubijala sve crnogorske šanse, ne želeći da daje doprinos utvrđivanju autokratije i koncepta privatne države.

Kao što je i u političkoj sferi bivši režim DPS na dugom vremenskom potezu stavio tapiju na ideju ‘’crnogorstva’’ predstavljajajući se kao njen ekskluzivni zastupnik, kao jedina opcija koja je čuvar Crne Gore, tako se i na sport i crnogorske reprezentacije prenijela naopaka formula: samo ‘’Crnogorci’’ i samo glasači DPS navijaju za Crnu Goru, pa je opštepoznata činjenica da su aktivisti i funkcioneri bivše vlasti dobijali besplatne karte i putovali po svijetu o trošku svih građana prateći reprezentativne selekcije.

Poslije velikog izbornog poraza DPS-a, a uslijed drastičnog i nezaustavljivog pada popularnosti stranke, DPS je zaglibio duboko u ekstremizam i šovinizam, koji provijava iz svakog njihovog gesta, obraćanja, saopštenja, političke akcije. Nedugo poslije 30. avgusta društvene mreže i javnu sferu zatrpale su grupice ekstremista, koje iako malobrojne i bez jake podrške, ‘’dopingovane’’ podrškom funkcionera DPS i njoj bliskih kriminogenih krugova, mjesecima zatrpavaju javni prostor ekstremizmom, pozivima na nasilje i nemire, nazivajući vladu izdajničkom i marionetskom. Medijsku logistiku im pružaju propagandni punktovi starog režima usled čega sveukupni politički i društveni ambijent trpi veliku štetu, a posledice uvijek mogu da budu velike.

U subotu veče, pojedinci koji se predstavljaju kao navijači fudbalske reprezentacije Crne Gore pogazili su elementarne principe koji važe u navijačkom svijetu, vrijeđajući i prijeteći direktoru RTCG Borisu Raoniću pred njegovim maloljetnim djetetom, zbog čega je isti bio prinuđen da napusti istočnu tribinu. Poruka je bila već toliko puta viđena- „Ti nisi Crnogorac, mrš!“. Ona je samo nastavak kontinuirane poražene DPS politike, prema kojoj ogromna većina građana osjeća samo gađenje i prezir. Ali, ono što je opasno i po društvo i samu državu jeste tolerancija na ovakva anticivilizacijska i antiustavna ponašanja koja doživljavaju kulminaciju u poslednje vrijeme.

Nije mali broj onih koji su poslije sloma DPS režima osjetili potrebu da prekinu ‘’bojkot’’, da podrže naše reprezentativce, ali ih ovakvi ‘’navijači’’ i ‘’patriote’’, koji od nacionalnog stadiona i od javnog prostora prave sopstveni atar u kojem su oni ‘’gospodari’’, tjeraju da budu nikad dalje. Ako je ministarka odbrane Olivera Injac javno obznanila da je njen prethodnik Predrag Bošković ne mali državni novac godinama ‘’donirao’’ upravo grupi ‘’Ultra CG’’, onaj isti Bošković koji je bio uz nogu kolovođi pobune na Cetinju 4/5 septembra Veselinu Veljoviću, ako su određeni pripadnici te grupe imali aktivnu ulogu u klasičnom pokušaju udara na ustavni poredak, javni red i mir, te legalno izabranu vlast, ako su pripadnici te grupe poslije poraza koji su doživjeli na ulici i kraha pokušaja gaženja elementarnih ljudskih prava, sada prešli na tribine stadiona da utjeruju strah i napadaju građane pred maloljetnom djecom, gazeći osnovna ljudska prava na kretanje i život, onda je jasno da se stvar možda otima kontroli. I da država mora reagovati.

Ubjedljiva većina građana smatra da je poslednji je čas da se rastućem ekstremizmu i šovinizmu, koji nikada nije odlikovao ovaj prostor, stane na kraj. Te grupice, iako malobrojne, kao očigledan nastavak bivšeg kriminalnog režima, po miran život, bezbjednost i sigurnost na javnom mjestu, što stadion jeste. Da odlazak na meč reprezentacije bude praznik za sve, a ne sudar civilizacije i divljaštva, bruka i sramota koju svako malo šaljemo u svijet, a koja može imati strašne posledice i za građane i za državu.