Bečićeva „greška u koracima“ ili namjeran spin: Blizu 80 odsto građana daje podršku evropskom putu, zato jačanje partnerstva u okviru NATO-a nema alternativu!

Predsjednik Skupštine Crne Gore Aleksa Bečić izjavio je na Samitu predsjednika parlamenata Zapadnog Balkana u Ljubljani da je ponosan što dolazi iz zemlje čiji građani, prema svim relevantnim istraživanjima, u ogromnoj većini, od čak blizu 80 odsto, daju podršku evropskom putu Crne Gore.

Kako je izjavio Bečić, taj podatak „relevantnih istraživača“ opravdava namjeru da spoljno-politički kurs Crne Gore koji počiva na evropskim integracijama, jačanju partnerstva u okviru NATO saveza i jačoj i snažnijoj regionalnoj saradnji, nema alternativu.

Da li se radilo o Bečićevoj slučajnoj omaški ili klasičnoj zamjeni teza, ali na osnovu ove izjave možemo zaključiti da skoro 80 odsto građana podržava članstvo Crne Gore u NATO-u i sve odluke izvršne vlasti donešene u skladu sa tom činjenicom.

Dakle, prema „relevantnim istraživačima“ (koji su prethodnih godina radili po nalogu DPS-a) i Aleksi Bečiću 80 odsto građana, pored članstva u NATO-u podržava:

-priznanje tzv. Kosova;

-uvođenje sankcija Rusiji;

-tezu da je Republika Srpska genocidna tvorevina koja je nastala nakon genocida koji su izvršili Srbi u Srebrenici;

-da su djeca stradala u Murinu i ostala djeca, žene, starci širom tadašnje SRJ samo kolateralne žrtve ubijene od strane NATO partnera, a ne agresora.

Ovo su samo neki od stavova na koje se zvanična Podgorica obavezala da će ih prihvatiti kao svoje zvijezde vodilje kako bi se kao postiđena zemlja, bez imalo dostojanstva, ugurala u društvo organizacije koja je širom tadašnje državne zajednice sijala smrt i osiromašeni uranijum.

Ali ovo nisu teze koje zastupa i koje podržava 80 odsta građana Crne Gore. O toj brojci, potpomognuti relevantnim istraživačima, mogli su samo da sanjaju Milo Đukanović i njegov DPS. Ni u jednom istraživanju javnog mnjenja DPS-ovih agencija podrška članstva u NATO pakt nije prelazila 45 odsto, uprkos basnoslovnim ulaganjima sa Zapada u kampanju koja nije dala rezulatat kod građana. Da je to bio slučaj Đukanović bi raspisao referendum na kojem bi prošla ta inicijativa, ne bi se Crna Gora onako besprizorno i žalosno primila u Sjevernoatlantski savez nakon izmišljenog državnog udara i prijetnji da Rusija planira njenu okupaciju.

Da NATO ima alternativu u Crnoj Gori znaju i mnogi NATO zvaničnici i zato su i ulagali milijarde evra u medije, NVO sektor i političare kako bi promovisali njihove uzvišene vrijednosti.

A šta misli o NATO-u, između ostalog, narod je iskazao na litijama na kojima je lider Demokrata bio prisutan samo tjelesno, ne i duhovno. Da je bio prisutan ispred podgoričkog hrama Hristovog Vaskresenja 4. septembra uvjerio bi se na licu mjesta šta taj narod misli o onima koji se u svom političkom djelovanju potpomažu NATO-vim priručnicima.

Očito da to nije prolazilo kroz glavu Bečiću dok je držao govor u Ljubljani, pokušavajući ovim bombastičnim ciframa da smekša briselske činovnike i od njih isprosi članstvo u EU.

Po ko zna koji put, Bečić se javno pohvalio da Crna Gora nema svoju spoljnu politiku, već da je istu uskladila 100 odsto sa politikom EU.

– Crna Gora se nada da će dostignuća koja je ostvarila biti vrednovana, te da će postati naredna članica evropske porodice. Polazeći od toga da je EU planirala da najmanje jedna zemlja Zapadnog Balkana bude spremna za članstvo do kraja mandata Evropske komisije, Crna Gora kao zemlja, koja je otvorila sva pregovaračka poglavlja, koja ima 100 odsto usklađenu spoljnu politiku sa politikom EU, nada se da će postati naredna članica EU, što bi pozitivno uticalo na sve zemlje Zapadnog Balkana i dokazalo da proces proširenja i danas živi u praksi – kazao je Bečić.

Ukoliko Crna Gora i postane članica EU, a šanse za to se smanjuju iz godine u godinu zbog unutrašnjih problema unutar EU, ne samo da nećemo imati našu spoljnu politiku, nego će i svi naši resursi biti tuđi, a od nezavisne Crne Gore ostaće samo slovo na papiru, i to zahvaljući onima koji svakog 21. maja slave datum koji je označio početak kraja nezavisne Crne Gore.

Mada na koji način su od glavni tvoritelji crnogorske nezavisnosti upravljali ovom državom i njenim resursima u prethodnih 30 godina, možde i ne bi bio loš izbor da iste potpuno prepustima strancima na upravljanje.