KRENI SAVO, STANI SRBIJO
Piše analitičar: Danko Milivojević
Poslednja dešavanja na opozicionoj strani srpske političke scene otvorila su po ko zna koji put staru/novu temu i pitanje: ko je to danas favorit kolektivnog Zapada i ‘’slana ruka’’ za kojom bi srpski narod trebao da krene i konačno dovrši i zaokruži projekat totalnog razaranja, porobljavanja i uništenja Srbije?
Istorija srpskog višestranačja od 1990. godine se može posmatrati i kao istorija kontinuirane izdaje, manje ili više prikrivenog rada za interese zapadnih centara moći, iako se mora priznati da u tome Srbija nije ekskluzivan primer, te da se sličan proces dešavao u gotovo svim zemljama nekadašnjeg komunističkog lagera.
Od kobnog 9. Marta 1991. godine i sramotnog ponašanja Vuka Draškovića koji je otvoreno pokušao da izazove krvoproliće i građanski rat u Srbiji, opozicija je upala u vrtlog vira iz kojeg ni do dan-danas nije uspjela da izađe. Ona, gotovo po pravilu, nije opozicija vlasti i režimu, nego opozicija državi i narodu. Ona se tajno ili javno finansira sa Zapada, bespogovorno služi stranim intreresima, njen cilj je uvek destabilizacija i nemiri, zaustavljanje napretka i progresa, potpirivanje sukoba, nasilja i mržnje, a što bi sve zajedno trebalo da vodi ka instaliranju režima koji bi ispunjavao sve (ne)moguće naloge onih koji ne žele dobro ni Srbiji, ni srpskom narodu.
Poslije punih 12 godina konstantnih izbornih poraza postalo je jasno svima, i u zemlji i van nje, da ostaci ostataka starog režima ne mogu ne samo poraziti nego i načeti vlast Vučića i njegove SNS, pa se prešlo očevidno i naglo u samo nekoliko dana na stari, oprobani recept, na ono već viđeno. Dragan Đilas i Miloš Jovanović su otpisani i odbačeni kao potrošena roba, a novi favorit je Savo Manojlović.
Ispod lažne krinke borca za ljudska prava i “promenu Sistema“, zastupnika potlačenih i ‘’gubitnika tranzicije’’, krije se (opet) samo gola borba za vlast, koja bi ovoga puta vodila ka totalnom slomu Srbije i njene politike kakve-takve samostalnosti i nezavisnosti u složenim, vrlo komplikovanim međunarodnim odnosima.
Upravo je ta i takva politika Vučića trn u oku ‘’ratnim’’ liderima kolektivnog Zapada, od onih lažnih ‘’Zelenih’’ u Njemačkoj do Bajdenovih ‘’Demokrata’’ u Americi. Javno i jasno otpisivanje Đilasa, Jovanovića i co., njihovo arhiviranje i stavljanje u politički ‘’herbarijum’’, a uključivanje Manojlovića u igru samo je znak nemoći, ali i najava da se otvoreno prešlo u najopasniju fazu borbe za vlast. Jučerašnji upad Manojlovića i njegovo nasilničko ponašanje su samo i onim najnezavenijim pokazali da se nije odustalo od starih metoda, da će se na svaki način, pa i silom, pokušati uzeti vlast mimo narodne volje.
Gorki talog iskustva srpskog naroda u poslednjih 30 godina, od gore pomenutog Vuka Draškovića, preko Koštunice, Labusa, Dinkića i Otpora, Đilasa, Lazovića i Jovanovića, pa zaključno sa pokretom Kreni-Stani Sava Manojlovića, pokazatelj su da zapadni, neprijateljski centri ne odustaju od projekta uništenja Srbije, što nikoga dobronamjernog u Srbiji ne treba čudi, ali ono što mora da zabrine je količina onih koji su spremni da za račun uništitelja Srbije sprovode njihove naloge i realizuju paklene ciljeve.
Na sreću Srbije, ogromna i jasna većina naroda je pročitala zle namjere i planove onih koji im ne žele dobro, pa će i ovaj novi/stari projekat i preraspodjela na opozicionoj sceni imati isti rezultat kao i svi od 2012. godine do danas.