Vrijeme nije saveznik: Još nije kasno za odbranu velike narodne pobjede od 30. avgusta!

Očekivanja većinske Crne Gore od velike avgustovske pobjede su bila ogromna ali nijesmo dobili skoro ništa. Dobili smi dvije Vlade koje su se vrtjele u krug čiji je centar i dužinu poluprečnika dominantno određivao Milo Đukanović i Milan Roćen, potpomognuti SD i SDP jastrebovima.

Bivši premijer Zdravko Krivokapić se svako jutro budio u strahu da ne bude smijenjen, zato je odustao od potpisivanja Temeljnog ugovora, pričinjavao mu se Milivoje Katnić da ga čeka sa lisicama na aerodrom da ga hapsi, krenuo na pres koferenciju da smijeni Sekulovića i Brđanina, a vratio se sa presa pohvalom rada pomenute dvojice, na kraju ostao sa podrškom 14 poslanika u Skupštini.

Što se tiče aktuelnog premijera Dritana Abazovića, u uslovima u kojima je radio, sa čijom podrškom je formirao Vladu i ko mu je sve bio u Vladi nije se ni moglo očekivati više.

Vjerovatno shvativši da mu DPS i SDP pripremaju svilen gajtan povukao je potez kojim ih je primorao da pokrenu iniijativu za nepovjerenje njegovoj Vladi.

Situacija u kojoj se sada nalazi Dritan Abazović je kompleksna i potreban je pametan i jak odgovor. Najava da će mirno čekati 19. avgust i odluku političkih stranka da se izjasne je pogrešan i loš po građane Crne Gore.

Ova njegova odluka o tihovanju i čekanju da o daljoj sudbini Crne Gore odlulčuju drugi, razni lobisti, mešetari, strani bezbjednjaci, ,,roćeni“ i njemu slični, je priznavanje poraza bez borbe.
Svi oni koji su pratili Dritana Abazovića u izbornoj kampanji sjećaju se njegovih pobjedničkih riječi iz noći tridesetog avgusta ,,kriminalni režim je pao“.

Ta rečenica je bila rečenica nade da će Crna Gora krenuti pravim putem, a ne, kao prethodne dvije godine da su bas on i njegova koalicija uporno držali linkove i kontakte s oborenim režimom.

Realni politički život je pokazao da svaki zajednički rad s bivšim režimom je nemoguć i na štetu je velike narodne pobjede od 30. avgusta.

Dovoljno je da se resetuje vrijeme na 30.avgust 2020. godine, prestane ucjenjivanje i ponižavanje onih koji su najviše doprinijeli pobjedi i za Crnu Goru ima nade.

Ako bi hipotetički rečeno došlo do resetovanja odnosa i ponovnog okupljanja pobjedničkih koalicija, ovaj put ojačanih manjinskim narodima, to bi porazilo sve prevarante, ucjenjivače i ostale mešetare sa trenutne političke scene.

To bi bio gol u zadnjem minutu produžetaka od kojega se bivši režim na čelu sa DPS-om ne bi mogao nikad više oporaviti. Njihov rejting bi strmoglavo pao na ispod 15%, a sa druge strane, iz pobjedničkih koalicija ne bi moglo više biti disonantnih tonova i opravdanja da se ne prihvati ponuda resetovanja odnosa.

Ako bi se ova hipotetička opcija desila ona bi morala da se realizuje vrlo brzo i da već 19.avgusta bude dogovorena rekonstruisana 43 Vlada, u kojoj pored Ranka Krivokapića i Raška Konjeviča ne bi mogli biti ni neki nejaki i anonimni ministri.

Vlada bi morala biti sastavljena od jakih političkih ličnosti koji imaju hrabrosti, snage i volje da svoj politički autoritet i odgovornost prema građanima stave iznad ličnih i partijskih interesa.
Takva Vlada bi vratila povjerenje građanima u parlamentarni život, osjećaj da se najdalje čuje njihov glas, a lako bi mogla da prekine s ružnom dosadašnjom praksom gdje s većinom ministara iz Crne Gore upravljaju razne sekretarice iz ambasada.

Još nije kasno za odbranu velike narodne pobjede od 30. avgusta!