Nepodnošljiva tišina jednoumlja
Piše advokat Mitar Šušić
„I Mi smo Mojsiju Knjigu dali, nakon što smo drevne narode uništili, da bude svijetlo ljudima i uputstvo i milost da bi sebi došli“ (Kur’an, Kazivanje, 43)
Informacija da je poznati danski političar u sred glavnog grada Švedske, pod zaštitom policije i uz prisustvo medija, organizovao bizarni performans spaljivanja svete knjige muslimana, prošla je nezapaženo u domaćim medijima. Nismo primijetili ni neku reakciju iz evropskih centara, što je vjerovatno bio dovoljan signal domaćim „zaštitnicima ljudskih prava“ da glasno odćute ovaj sramotni čin, koji ne može imati drugog cilja, osim da uvrijedi veliki broj muslimana i da poruči da u današnjoj Evropi ksenofobija i rasizam, samo trenutno imaju blaže pojavne oblike od onih na koje je čovječanstvo naviklo da dolaze iz ovog „srca moderne civilizacije“.
Da se podsjetimo, Holokaust se prije nepunog vijeka, dogodio upravo u Evropi, a skoro sve druge ideje istrebljenja drugog i drugačijeg, počev od krstaških ratova, preko inkvizicije i kristalne noći, sve do Brejvika – evropske su ideje i tekovine.
Sa takvim nasleđem, evropska javnost morala bi biti dodatno oprezna prema ovakim anti-vrijednostima koje toleriše i, sa očiglednim političkim ciljevima, implicitno podržava.
Spaljivanje Kurana nije uvreda samo za muslimane. Svaki vjerujući čovjek, sledbenik istine monoteizma, bio on musliman, jevrej ili hrišćanin, zna da su u Kuranu ponovljene i potvrđene sve biblijske zapovijesti i pouke. Stoga je ovaj anti-performans samo potvrda potpune sluđenosti evropskog vrijednosnog sistema, koji vjekovima luta od pseudo-vjerskog fanatizma, do kvazi-naučnog liberalizma, sa jednom zajedničkom crtom kroz vrijeme – netrpeljivost i samocentrozam. Dok je bila „religiozna“, Evropa je ubijala u ime vjere; kad je postala „naučna“ ubijala je u ime rase; danas kada je „liberalna“ ubija u ime slobode i ljudskih prava.
Međutim, naš narod i uopšte ovi prostori nisu dio te „evropske“ priče. Naše integracije u to društvo, motivisane filozofijom frižidera, ni u kom slučaju ne smiju da nas vrijednosno svedu na taj nivo odnosa prema drugačijem. Ovi prostori oduvijek su bili, nasuprot narativu koji nam nameću razni visoki predstavnici i njihovi domaći papagaji – mjesto suživota i poštovanja tuđeg kao svog, posebno kad se radi o fundamentalnim vrijednosnim okvirima – vjeri, časti, porodici i moralu.
U borbi za slobodu, koja se katkad u istoriji sudarala sa silama dominantno islamske civilizacije, mahalo se sabljama i džeferdarima oko grada Spuža, ali se nikada nisu palile svete knjige. To je bila mjera poštovanja sebe i drugog.
Današnja tišina svih, pa i onih koji život provedoše vrebajući neće li kakav ćirilični grafit osvanuti na zidu džamije, govori o njima, njihovim namjerama, namjerama njihovih mentora i finansijera.
A ovaj narod – bratski je narod svakom ko je na Božijoj strani, i ovdje se nikada neće paliti ničije svetinje.