Đukanović protiv Đukanovića: Veličao pretke koji su izglasali Podgoričku skupštinu, a sad ih naziva okupatorima!

“Crnogorci su ponosni na srpsko porijeklo i crnogorsku državnost, na slavnu istoriju srpskog naroda. Zato i vjerujemo u zajedničku budućnost i prosperitet“.

Ako se pitate da li je ovo izgovorio neki Srbin iz Crne Gore, ili Crnogorac koji vjeruje u bliske, gotovo bratske odnose dvije susjedne države – prevarili ste se.

Ovo su riječi aktuelnog crnogorskog predsednika Mila Đukanovića, onog koji se godinama unazad ograđuje od Srbije, kome su svako malo puna usta „velikosrpskih interesa“ od kojih se treba braniti, „velikosrpskih ideologa“, „velikosrpskog nacionalizma“, „velikosrpskog projekta“…

Ovo je Milo izgovorio pre tri decenije, kako mediji navode za TV Politiku 1990. godine, kada je još, kako se čini, istinski verovao u nešto potpuno drugo, u odnosu na dijametralno suprotne stavove koje zastupa danas.

Na njima je, ustvari, u dobroj meri izgradio današnju crnogorsku državu, praveći otklon najpre od nekadašnjeg predsednika SRJ Slobodana Miloševića sa kojim je, inače blisko sarađivao, a onda korak po korak i od svega srpskog, da bi se 2006. godine Crna Gora i definitivno otcepila od Srbije.

Ali, tu se nije stalo sa ogradama, naprotiv, one su se nastavile u sve većoj meri, a Đukanović je, smišljajući i izgovarajući ih, danas došao do toga da bi ih verovatno zaboravio. Srećom po njega, građani su ti koji su to još brže učinili.

A šta je to sve Milo govorio?

Na poslednju u nizu Milovih izjava, kojih verovatno ne želi da se seća, podsetio je jedan od lidera Demokratskog fronta Milan Knežević ovih dana, a odnosi se na Podgoričku skupštinu, koja je bila povod da odlazeća vlada Crne Gore personom non grata proglasi ambasadora Srbije u Crnoj Gori Vladimira Božovića.

Razlog – njegova izjava u kojoj je ovaj istorijski događaj iz 1918. godine nazvao „oslobođenom“ i „slobodnom voljom“ crnogorskog naroda, što je u potpunoj suprotnosti sa onim kako je aktuelni crnogorski režim vidi danas – kao ukidanje postojanja države Crne Gore.

Onaj, koji sada Srbiju optužuje za „velikosrpski hegemonizam“, o njemu je svojevremeno govorio, samo iz drugog ugla.

– Bestidno je, a na sreću pokazalo se i besplodno, bilo dugogodišnje plašenje crnogorskog narod potencijalnim velikosrpskih hegemonizmom, kao negatorom crnogorske nacije i države. Na takvim bolesnim halucinacijam u dobroj se merio tražio način za održanje na vlasti i skretanje narodne i političke pažnje sa sebe – bile su reči još uvek aktuelnog predsednika Crne Gore s kraja osamdesetih godina prošloga veka.

Malo, odnosno malo više vlasti, bilo je dovoljno da od kritika na račun tadašnjeg džavnog vrha ove, kako ih je nazivao, „bestidne i bolesne halucinacije“, postanu njegov glavni narativ u godinama koje su dolazile, Srbija ključni i jedini protivnik, a srpski narod okupacioni.

Kosovo kao „bedem srpskog naroda“

Govorio je Đukanović nebrojano puta i o Kosovu.

– Na Kosovu je napadnuta Jugoslavija. Kosovo je bedem srpskog i crnogorskog naroda koje ne može pasti dok je nas i pokoljenja naših potomaka. Nebrojeno puta smo rekli: Kosovo se mora braniti svim sredstvima – rekao je Đukanović povodom napada Albanaca na srpsko stanovništvo na Kosovu i njihovih nastojanja, da već s početka devedesetih, proglase samostalnost Kosova.

Međutim, u oktobru 2008. godine, Crna Gora priznaje jednostranu proglašenu nezavisnost Kosova, a Milo Đukanović ističe kako će država na čijem je čelu učiniti sve napore kako bi uspostavila „najbolje moguće diplomatske odnose sa Kosovom“.

“Mrzim stopostotne Crnogorce“

– Od svega najviše mrzim četnike, ustaše i stopostotne Crnogorce – takođe je izgovorio Đukanović 1992. godine, ne sluteći u tom trenutku da će ostatak njegove političke kerijere proteći u nastojanju da dokaže da su i on, ali i svi koji žive na teritoriji Crne Gore, „stopostotni Crnogorci“, koji govore crnogorskim jezikom, idu u Crnogorsku pravoslavnu crkvu koju je pokušao da osnuje, i namju ništa sa Srbijom i Srbima.

O položaju Srba u Hrvatskoj

– Ne može se mahati s grančicama mira dok se srpski narod po Hrvatskoj kolje, masakrira, siluje, dok im se pale kuće i uništavaju imanja samo zato sto su Srbi. Rat se ne dobija dezerterstvom, već mobilizacijom – govorio je Đukanović tokom građanskog rata u Jugoslaviji.

Oluja 1995. godine
Oluja 1995. godine
Poslednjih godina, Crna Gora ima svoje predstavnike na obeležavanju vojno-policijske akcije „Oluja“, tokom koje je proterano više od 250.000 Srba iz Hrvatske, a njih nekoliko hilljada izgubilo život.

„Bratske veze “ i zajednički život

Još jedna i Đukanovićeva tvrdnja odstupa od svega onoga na čemu je radio prethodnih godina.

– Zbog vekovnih bratskih veza. Zajedničke krvi u svim ratovima prolivene, zbog vekovnog sna najboljih Crnogoraca i Srba, zbog izvesno bolje zajedničke budućnosti, Crna Gora se i otvorenog srca opredelila za život u zajedničkoj državi sa Srbijom – rekao je on svojevremeno.

„Zajedničku krv“ prolivenu u Prvom svetskom ratu, brzo je zaboravio, a Podgoričku skupštinu 1918. godine proglasio okupacijom Crne Gore.

Ovo su samo neke od izjava odlazećeg predsednik Crne Gore koje je suštinski izmenio, u najznačajnijoj meri doprinoseći, godinama unazad, ozbiljnom narušavanju odnosa dve identitetski, kulturno, bratski… na pregršt načina, povezane države, Srbije i Crne Gore.